వలయం

ఒక వలయంలో వలయాలుగా తిరుగాడుతూ: నువ్వు. రాత్రి నుంచి రాత్రికి పారిపోతూ
నువ్వు భీతావాహకమైన కనులతో కంపిస్తూ వచ్చినప్పుడు
ఆ చేతులు నిన్ను పొదివి పుచ్చుకున్నాయి. నిన్ను పోషించాయి. ఇక నీ దేహం
నునువెచ్చగా మారింది. ఇక నీ హృదయం వేగంగా ప్రవహించింది.

ఒక వలయంలో వలయాలుగా తిరుగాడుతూ నువ్వు అక్కడే స్థిరపడ్డావు. ఒక చిన్ని
ప్రదేశాన్ని, ఒక చిన్ని చిన్ని ప్రదేశాని
నీ ఊదారంగు సంజ్ఞలతోనూ నీ బంగారు స్పర్శా కాంతులతోనూ నింపివేసావు. ఒక
చిన్ని ప్రదేశం. చాల చిన్ని ప్రదేశం.
ఎంత చిన్న ప్రదేశం అంటే ఈ భూమి మొత్తం పోదుపుకోలేని, మా అందరి పరిపూర్ణ
జీవితాలేవీ నింపుకోలేని, ఒక చిన్ని చిన్ని ప్రదేశాన్ని నువ్వు నింపివేసావు.

ఇక రాత్రిలో మెరిసే నక్షత్రాలను నువ్వు నీ దంతాలతో ఒడిసిపట్టుకున్నప్పుడూ
పరిసరాల్లో కదులాడే చల్లటి తేమ్మరని
నువ్వు నీ బాహువుల మధ్యకు లాక్కుని ముడుచుకుని పడుకున్నప్పుడూ, వాళ్ళ
దేహాలు నును వెచ్చగా మారాయి. వాళ్ళ హృదయాలు వేగంగా ప్రవహించాయి.
చేతులు చేతులతో కలగాలసినాయి
సూర్యరస్మితో కంపించే సరస్సులలాంటి నవ్వులు వాళ్ళను పూర్తిగా నింపివేసాయి.

ఒక వలయంలో వలయాలుగా తిరుగాడుతూ: మేము. మా చేతులతోనే, శతాబ్దాల
ఊచాకోతల్ను పరచిన మా ఈ చేతులతోనే మేము
నీవు లేనితనానికి దారిని ఏర్పరిచాము. ఇక ఇప్పుడు రెండు అదృశ్య నయనాలు
నీ స్వరరహిత కన్నీటి ఉప్పదనంతో నీవు లేని ప్రదేశంలో వలయాలుగా తిరుగాడతాయి.

నువ్వు ఎక్కడ ఉన్నావు? నువ్వు ఎక్కడ ఉన్నావు?

మా ఖాళీతనంలో ఖాళీ అయ్యి, ఇక మేము జీవించనూ లేము, మరణించనూ లేము.