పెద్దపులి ఆ అమ్మాయి.
తెల్లని చామంతుల కళ్ళే తనవి. నొప్పించినప్పుడు ఎవరైనా, బేలగా నీపై కురిసే మంచు రేకులే అవి.
పెద్దపులి ఆ అమ్మాయి.
తల్లివైపు పరిగెత్తే పసిపాపల వంటి చేతులే తనవి. ఓ ప్రేమ కోసమో, ఒక తోడు కోసమో, లోకంవైపూ ఇతరులవైపూ సాగి, నలిగిపోయి లుప్తమై వెనుదిరిగితే, వడలిపోయిన సాయంత్రాలై నీ ఛాతిపైకి జారే -తల్లి లేని - పిల్లి కూనలే అవి- వడలిన కాడలై నిర్లిప్తంగా వేలాడే పసి పిల్లలే ఆవి. తెల్లని చేతులే తనవి.
పెద్దపులి ఆ అమ్మాయి.
పూల తోటలాంటి ముఖమే తనది. నువ్వు ఏం చెప్పినా నమ్మే, నువ్వు ఏం చెప్పినా నమ్మి సముద్రాలనూ ఎడారులనూ దాటి, నీకై ఎదురు చూసిన పచ్చటి ముఖమే తనది. ఒకప్పుడు నీకు పాదుగా మారి, నీవు ఏపుగా ఎదిగేందుకు తోడ్పడిన మహాఇష్టమే తనది. నీకై రాత్రుళ్లుగా, మట్టికుండగా, నక్షత్రాలు మెరిసే ఆకాశంగా, చివరికి నువ్వు భక్షించే ఆహారంగా కూడా మారిన శరీరమే తనది. ఇక ఇప్పుడు, వొణికే హృదయంతో, ఒక నీటి చెలమగా మారిన కాలమే తనది. ఎవరికీ చెందని లోకమే తనది.
పెద్దపులి ఆ అమ్మాయి.
అన్నిచోట్లా, ఎల్లప్పుడూ
నిన్ను ప్రేమించి, ప్రేమించడంతోనే ఒక శిల్పంగా మారి, ఇక ఇప్పుడు తనలో తాను, తనతో తాను ఒంటరిగా సంభాషించే, ఒంటరిగా సంచరించే, తనను తాను కౌగలించుకుని, తనలో తాను దిగులుతో ముడుచుకుపోయే, అంతంలేని శీతాకాలపు రాత్రుళ్ళ, ఎవరూ లేని దారుల, ఆరిన చితుకుల మంట చుట్టూ నెమ్మదిగా ఇంకే వాన చినుకుల సవ్వళ్ళుల
పసి పసిడి పెద్దపులే ఆయిన ఆ అమ్మాయి
ఎన్నడైనా, ఎక్కడైనా- ఒక్కసారైనా
ఎందుకైనా గుర్తుకు వచ్చిందా నీకు?
ఎందుకైనా గుర్తుకు వచ్చిందా నీకు?
