మంచుపూలు

కావలించుకున్నావు నువ్వు; నీలో
ఒక అలసట వాసన,
అశ్రువుల దండ తెగి, నేలపై

చెల్లాచెదురయ్యే చప్పుడు;

పూలతోటలు గాలికి శివమెత్తినట్టు
శరీరం ఒక సుడిగాలై
ఎటో ఈడ్చుకుపోతునట్టు, మరి

ఎవరో బిగ్గరగా ఏడ్చినట్టూ,

బహుశా, పెద్దపెట్టున చెట్టు ఏదో
కూలినట్టూ, పక్షులన్నీ
కకావికలై ఎగిరిపోయినట్టూ, ఇక

నువ్వూ, నీ రొమ్ములూ, రెండు

భీతిల్లిన రాత్రుళ్ళు; పొగమంచు
వ్యాపించే సరస్సులు;
వొణికే నీడల లోకాలు; కాలాలు!
***
కావలించుకున్నావు నువ్వు; ఎంతో
దుఃఖంతో, ప్రేమతో;
ఇక ఆ రాత్రంతా, ఈ హృదయం

ఒక బాలికై, గుక్కపట్టి మూల్గుతో!

mirage

రాత్రిలో, తన నుదిటి కుంకుమ దీపమై వెలుగుతుందని ఆశించావు; చేతులెంతో చాచి - బహుశా, నీ ఇంటి ముంగిట నిల్చి ఎంతో ఆర్తితో, నిన్నెంతో అర్ధించిన బిక్షకుడ్ని మరిచావు - పిలుపులు వలయాలై, నీళ్ళయ్యీ లోన, ప్రతిధ్వనిస్తాయి; గొంతెత్తి అరిచే బుజ్జాయి అలాగే ఆకులు రాలిన నేలపై, నీడలతో 'అమ్మా' అనో, 'అంబా' అనో, వొణికి రగిలే ఆర్తనాదమై ... *** చీకటి, ఎవరిదో ఒక్క మాటా రాక నుదుటన దిగే మేకైతే, శిరస్సున ఒక ముళ్ళ కిరీటమైతే, ఏమీ చెప్పకు! అసలేమీ చెప్పకు శ్రీ! నెత్తురు గులాబీలతో తిరిగే, అందమైన మరీచికలకు!

4 cold moments

1
మూసి ఉన్నాయి కిటికీ తెరలు,
పొడి చీకటి లోపల
అరచేతుల్లోని గీతలై, ఖాళీగా

ఎవరైనా ఉన్నారో లేదో తెలీక
2
"మనుషులు కావాలా, వొద్దా?"
అని అన్నావు నువ్వు,
నీ ముఖాన్ని ఊహిస్తాను నేను

మంచులో వణికే గులాబీగా!
౩
బహుశా ఆవరణలో పూలై ఊగే
నీడలు; కాంతి కాడలు,
కాలం ఓ తూనీగై ఎగిరిపోతూనో

లేక రెక్కలు తెగి నీలోనే రాలో!
4
మరెక్కడో మనం; బహుశా. గాలి
లంగరేసిన పడవలో
తేలియాడే గాలి, కోసే ఓ ఈలై

శరీరం బద్ధలయ్యేంత శబ్ధమై!

ఆవిష్కరణ

"పుస్తకం ఆవిష్కరణకి వస్తున్నావా?" / "లేదు. రావడం లేదు" / "అదేంటి? మరి దానికి ముందు మాట నాన్నగారు రాసారు తెల్సా?" / "శివారెడ్డి చాలా వాటికి ముందుమాటలు వ్రాసారు; ఆసక్తి లేదు అయినా నాకు" / "ఇక్కడి తెలుగు కవిత్వానికి దిశా నిర్దేశం చేసే కవిత్వమని అందరూ అంటున్నారు కదా" / అవునా?! ఆ అందరిలో నేను లేను. దిశమొలలతో ఉన్నవాళ్ళకు మరి అది కావొచ్చును; / " అంటే, నువ్వు ... /  నేను నాతో, నాలో

మునిగి ఉన్నాను; సంతోషంగా ఉన్నాను. I neither interested in literary politics nor in forewords! Or all those four words!  You see ... I am content with myself, writing myself with no self at all. All. Anything else, baby? / "బావుంది; నీతో ఇట్లా మాట్లాడటం చాలా బావుంది. ఉంటాను ఇక మరి!" / ( Of course

ఎక్కడ ఉంటావు నువ్వు? అసలు నువ్వు ఉన్నవా? నువ్వు ఉన్నావని నీకు తెలుసా అని నేను అతనిని అడగలేదు ) / ... 

PS: 

గాడ్! Can someone tell this asshole that there isn't any Srikanth here anymore! ఆmen! 

దాహం!

ఎంతో దాహం; గొంతో
ఎడారై తపిస్తో -
"చలికాలం ఎందుకు

నీకింత దాహం?" అని 

అడుగుతోంది
ఓ అమ్మాయి నవ్వుతో,

ఎదురుగా నీళ్ళ గ్లాసు,
దాదాపుగా మరి
అందినంత దగ్గరలో

అందక, దాహం తీరక! 

వంతెన

ఎన్నో మాట్లాడుకున్నాం; ఎన్నెన్నో
వేల పదాలు! మరి అవి,
వాన చినుకులో, మెరిసే చుక్కలో

కానీ, లెక్కపెట్టలేనన్ని! ఏవో, ఎన్నో
మాటలు! కొన్నిసార్లవి
ఆశ్రువులై, ఇంకొన్నిసార్లు నవ్వులై

ఒకోసారి వడలి, బల్లపై రాలిన ఒక
పువ్వో, వాలిన ముఖమో,
తాకాలనీ, తాకలేని చెయ్యో అయ్యి

ఎన్నో మాటలు! ఎక్కడికి పోతాయి?
ఎక్కడి నుంచి వచ్చాయి?
ఈ మాటలు? వెలుగై, చీకట్లై, రాత్రి

నీడల్లో ఊగే ఆకులై, ఆకులపై ఆగే
సీతాకోకచిలుకలై, మసక
వెన్నెల్లో వ్యాపించే పొగమంచై, ఇక

తెరలుగా తేలిపోయే, ఎవరో మనని
తలవగా పొలమారినట్టున్న
నీటి అలికిడి వంటి మన మాటలు?
***
ఎన్నో మాట్లాడుకోలేదు; ఎన్నెన్నో!
లోపలెక్కడో, ఇక నిన్ను
నింపుకున్న లిల్లీపూలు, రాత్రిలో

గూళ్లు లేని పావురాళ్ళై, వణికిపోతో! 

కుమ్మరి

ఎంతో ఓరిమితో రెండు చేతులు
చీకటిని త్రవ్వి, రాత్రిని
ఓ మట్టికుండగా మారుస్తోన్నట్టు,

"అమ్మాయీ, తెలుసా నీకు? నీవు
ఓ కుమ్మరివని?" అని
నేను ఎన్నడైనా చెప్పానా నీకు?

రూపరాహిత్యం నుంచి రూపానికీ,
నింపడానికి ముందు
ఒక ఖాళీని సృష్టించి, సృజించి,

ఎంతో ఓరిమితో రెండు చేతులు
ఒక దీపకాంతిని చుట్టి,
గాలికి ఆరిపోనివ్వకుండా ఆపితే
***
ఎంతో అర్థంతో, రెండు చేతులు
రాత్రిలో ప్రాణవాయువై
తెగిన గొంతుకలో గుక్కెడు నీళ్ళై! 

status

తెరిచిన కిటికీ పక్కగా ఒక్కదానివే,
రాత్రిని తాకుతో, రాలే
పసుపు ఆకులైన, కనురెప్పలతో,

ఎంతో చల్లగా ఉంది బయట. ఒక
చెట్టు, చీకట్లో; చేతులు
చాచి అలాగే నేల రాలిన వృద్దుడై,

"ఎవరు అది?" అడుగుతావు నువ్వు
ఎవరో చెప్పను నేను,
చేజారినవెన్నో, చెట్టుకేం తెలుసు?
***
ఎవరూ లేరు కిటికీ పక్కగా; నీడలు,
ఒట్టి నీడలు, పడగలు
విప్పి, రాత్రిలోంచి పైపైకి పాకుతో ..
.
భ్రాంతి! అంతా, సర్పరజ్జు భ్రాంతి!

కోరిక

ఉదయాన్నే వెళ్లావు; ఇంకా, ఇంటికి
చేరుకోలేదు; మసకగా
మారుతోంది సాయంకాలం, దిగులై,

"బ్లీడింగ్ ఎక్కువగా ఉంది; నడుము
నొప్పి" అని కూడా
చెప్పి ఉన్నావు; మరి, ఆకులు రాలే

నీటి గొంతుకతో, ఎక్కడో తప్పిపోయి!
"ఎక్కడ?" అని నేను
అడగను; ఎందుకో నువ్వూ చెప్పవు
***
ఉదయాన్నే వెళ్లావు; ఇంకా, ఇంటికి
చేరుకోలేదు; నీ గొంతు
వినాలని ఉంది; నేల రాలిన పూలు,

నీ వేళ్ళై వణికి, కనులై మెరిసే వేళ,
ఊరికే అట్లా, నిన్ను
ఆనుకుని కూర్చోవాలనీ ఉంది; ఊ,

ఇంతకూ, ఎక్కడ ఉన్నావు నువ్వు ? 

అవశేషాలు

వేలు కాలి ఉంటుంది
కాలిన మేరా ఉబికి, ఇంకా పగలని
ఒక నీటిపొర దానిపై,

"చూడెలా అయ్యిందో"
అని చూపిస్తావు కానీ, కాలినప్పటి
నొప్పి కనిపించదు,

నీ హృదయం కూడా
కాలి ఉంటుంది అలాగే; ఎప్పుడో!
నానమ్మ శరీరమై,

శ్మశానంలో, ఆ వేళ!
అక్కడ చితాభస్మమైనా మిగిలింది
కానీ, తగలబడి

నువ్వు రాలిన చోట,
ఏం మిగిలింది నీకు, నీ హృదయ
స్థానంలో? కాలి,

మిగిలిన ఆ ఖాళీలో? నిశ్శబ్ధంలో? 

తెరలు

ఈ వీధి దీపాల కాంతిలో, అలలో
చెట్లో తెలియని నీడలు,
బాల్కనీలో ఎదుర్చూస్తో నువ్వు,

"ఎవరి కోసం?" అని, అడగాలని
ఉంది. జవాబులు మరి
అంత సులువుగా రావని తెలిసీ!

నింగిలో, జ్వలిస్తో జాబిలి. మరి
ఎందుకో దానిని, ఒక
పసుపు గులాబీలా ఊహిస్తాను

గాలికి ఊగిసలాడే దీపశిఖలాగా
చీకట్లో, ఊచలపై అలా
చేతులు ఉంచి, చూసే నీలాగా!
***
వీధి దీపాల కాంతిలో ఈ మంచు,
బహుశా నీ భాష; మాటా ...
ఎవరో నడిచి వెళ్ళిపోయినట్టు

ఆరినా, స్మృతిలో వెలిగినట్టు!

ఇట్లాగా? ఏమో

1
రాత్రి, వెన్నెలతో కూడి
రగిలింది;
అత్తరులో నానిన ఒక
చంద్రబింబం
ఆమె ముఖం;
ఎలా?
2
పుడమి అంతా చీకటి
సువాసన;
పసిచేతులేవో నిన్ను
తాకినట్టు,
ఒక పురాస్మృతి!
ఇలా!
3
పొగమంచులో కదిలే
లిల్లీపూలు
ఆ కనులు; గూళ్ళల్లో
మెసిలే మరి
పావురాళ్ళు;
శబ్ధాలూ!
4
"రానివ్వను లోపలికి
ఎవ్వరినీ!"
ఒట్టు పెట్టుకున్నావు
నీకు నువ్వే
వానలో, గాలిలో
వేలితో వ్రాస్తో!
5
ఆకులు రాలి పొర్లే వేళ
నీడలు మరి
హంతకులై బాకుల్తో
దిగబడే వేళ
ఏది సాయంత్రం,
ఏది రాత్రి?
6
అద్దంలో నవ్వుతోంది
ప్రతిబింబం;
అమ్మా, ఈ జనుల
జాతరలో,
మళ్ళా హృదయాన్ని
జారవిడిచాను;
ఎప్పటిలాగే!
7
రహదారి పక్కనో మరి
దయలేని
వాహనరద్దీలోనో మరి
ఎప్పటికీ రాని
తల్లికై ఎదురుచూసే
బాలికై; కాలం!
8
గులాబీని కోరుకున్నావు
హృదయం
నెత్తురులో తేలింది;
ఇంతా చేసి
ఏం మిగిలింది నీకు
ఓ ద్రిమ్మరీ?
9
ఛాతిపై ఇంకొక గాయం
ఎగిసే నెత్తురు
గంధంతో ఓ ముఖం;
కొనగోటితో
కనుపాపపై గీరినట్టు
ఈ కవితా!

చాలావా ఇవి?

అసంగతులు

this is what i wrote for you last night:

"your hands are cold, as if
మంచు కురిసిన లిల్లీలను, వేకువన
తాకినట్టూ, వణికినట్టూ!"

... it is true that, your hands are cold;

నీ ముఖాన్ని కప్పుకుని, విప్పిన
చోట, అరచేతుల్లో తడి; బహుశా కళ్ళు
చితికిన చప్పుడు; నీళ్ళు!

and, this is what i didn't write to you

last night; పగిలిన కుండీలలోకి
మట్టినీ, మాటనీ, రాత్రినీ సర్ది, నీలోకి
నేను చేరువౌతోన్నప్పుడు!

"your hands are cold and your eyes

are wet; yet your heart shone,
ఓ దీపం వెలిగిన వెచ్చదనంతోటీ, మరి
నీ ఉనికితోటీ, ఈ లోకం

అర్థాన్నీ, శబ్దం సంగీతాన్నీ, ఇక
కాలం  లయనూ సంతరించుకుంటోంది;
సీతాకోకలు ఎగిరే నేలై

రాత్రి, వెన్నెలనూ, చుక్కలనూ
పొందుతోంది; అశ్రువులై తాకిన చోట, ఓ
పూలవనమే వికసిస్తోంది,

శరీరం గాలై, ఊగే చెట్టై, మరి
పిట్టలు అరిచే రోజై చిందులు వేస్తోంది;
మళ్ళా బ్రతికినట్లవుతోంది"

పిల్లా, what else more can i ask for?

being grateful for this and
మంచు రాలిన నిన్ను పదిలంగా నాలో
దాచుకోవడం తప్ప?

అసంగతమై

పక్కనే ఉన్నావు నువ్వు; కానీ, ఎంతో దూరం, బహుశా, నేల నుంచి నింగికీ, మెరిసే చుక్కలకు ఆవలగా, ఇంకా దూరంగా మరెక్కడో, నే చూడలేని చోట ... (నువ్వు ) శీతాకాలం; రాలే ఆకులు పాదాల కింద నలిగి చిట్లే సవ్వడి. నీడల్లో ఒరిగిన కాంతి; ఇక తలుపులు తెరిస్తే, అప్పటిదాకా అక్కడెవరో ఎదురు చూసి వెళ్ళిపోయిన తడి; గాలిలో! ఒక శరీరం అట్లా మెరిసి, అంతలోనే కనుమరుగు అయ్యినట్టూ, కన్నీటి చారికలతో, తల్లికై ఒక పాప చేతులు చాచి నిలబడినట్టూ, (నేను ) *** పక్కనే ఉన్నావు నువ్వు; కానీ, ఎంతో దూరం, ఎంతో ఒంటరితనం; శూన్యం -
ఎంతో నొప్పి; ఎట్లా అంటే, చర్మాన్ని చీల్చి,
ఎవరో మరి, నెత్తురు గింజల

దానిమ్మను ఎంతో మెల్లిగా వొలుస్తున్నట్టు!

snapshot

"there is no moon outside" అతను ఆన్నాడు ఆమెతో, తనకి ఆనుకుని బయటకి చూస్తో - తిని వెళ్లిపోగా, సింక్ నిండా అంట్లు; శీతాకాలం మాత్రమే కనిపించే, సన్నని పురుగులేవో - రాత్రంతా కాలిన నెగళ్ళు, రెక్కలు తెగి, కొంచెం మెరుస్తో, చుక్కలై, చలికి మిణుకుమంటో - కుర్చీలో, shawl లో మునిగి ఆవిడ; కళ్ళేమో, రాత్రిని తాగి తూలే, ఎర్రెర్రని కాంతి మొగ్గలు! *** "there isn't sunshine either" said Esther, తనలో వొరిగి తన్లోనే భస్మమయిన అతనితో!

చూడు

కిటికీలోంచి, బయటకి చూసావా నువ్వు?
నిన్నానుకుని ఉంటాయి చెట్లు,
మరి, పొడుగాటి వాటి కొమ్మలు నీడలై,

మీ అమ్మ చేతుల్ని జ్ఞప్తికి తేవడం లేదూ?
చలికాలం ఇది; ఒకోసారి మరి,
పొగమంచై మెల్లిగా కదులుతుంది కాలం,

ఎన్నో తడిచిపోతాయి ఆ మంచుకీ, చలి
రాత్రుళ్ళకీ; ఆకులూ, పొదలూ
రాళ్ళూ, ముడుచుకున్న కుక్కపిల్లలూ,

ఎన్నో, మరెనెన్నో అట్లా; పొరలై, నీ కళ్ళై
మసక వెన్నెలై, వణికే స్వప్నమై
చినుకులుగా జారే తేమై, వాటి ఛారికలై ...
***
కిటికీలోంచి, బయటకి చూసావా నువ్వు?

చూడు; నిన్నానుకుని, నీలో చేరేందుకు
కొంచెం ఎండా, కొంచెం నీడా,
నీ కళ్ళను తుడిచేందుకు ఇంకొంచెమై

ఇంకెవరో! మరి పిల్లా, చాలవూ ఇవి నీకు?
నీ చుట్టూ బిగిసిన కంచెను
చీల్చుకుని, వెచ్చగా బ్రతికేందుకు?! 

అతిధి

కొంత ఆలస్యం అయ్యింది; మరి అది నేను రావడమో, నువ్వు రావడమో; అయినా ఊహించాను; కిటికీలు తెరచి ఉండవచ్చునని, రాత్రి ఒక పూలతోటై లోపలికి వీస్తుండవచ్చుననీ, అది నీ శ్వాసై ఉండవచ్చుననీ! *** ఎవరు ఎప్పుడు వస్తారో ఎవరికి తెలుసు, సిద్ధంగా ఉండటానికి? ఎవరికైనా ఎలా తెలుసు, ఎవరు నీ హృదయ ద్వారాన్ని మునివేళ్ళతో నెమ్మదిగా తడతారో, ఇక చలించి తలుపులు తెరుచుకోగా, ఆ గాలి ఉధృతమై, వానతో నీ లోనికి జొరబడి నిన్ను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసి వొదిలివేస్తుందనీ? పూలు రాలి చెదిరిన నేలవై నువ్వు, స్థాణువై మిగిలి పోతావనీ? కొమ్మలు అన్నీ తడిచి, చినుకు చినుకై రాలే ఒకానొక శబ్దంగా నువ్వు ఆగిపోతావనీ? ఏ చీకట్లోనో, వొణికే ఒక పద్యమై ఇంకిపోతావనీ? ఎదురుచూసే ఒక తల్లై నీ హృదయం తల్లడిల్లుతుందనీ? *** రావడం కొంత ఆలస్యమయ్యింది; మరి అది నేనో, లేక నువ్వో; తారస పడటం కూడా ఆలస్యం అయ్యింది; నాకు నువ్వో, నీకు నేనో! ఎంత నొప్పి ఇది? ఎదురెదురుగా ఉండి, తాకాలనీ తాకలేక, ఉండాలనీ ఉండలేక ... *** సిద్ధంగా లేనప్పుడే లోపలికి వచ్చి, నిన్ను కుదిపివేసేదే మరి జీవితమనీ, అదే నువ్వనీ, ఒక పూలకత్తితో లోలోపలికి చెక్కుకుపోయి, గాయమూ, శాంతినీ ఇచ్చే ఓ బహుమతి నీవనీ, కాల స్పృహవనీ, జనన రహస్యానివీ మృత్యు పరిమళానివీ నీవని - మరి ఎందుకు తెలిసి రాలేదు నాకు ఇన్నాళ్ళూ?

తర్జుమా

కిటికీ ఆవలగా పిచ్చుకలు; కనిపించవు, కానీ
చివ్చివ్ చివ్చివ్మంటో ఎందుకో
ఒకటే అరుపులు; మసక మధ్యాహ్నపు వేళ, 
వృక్షఛాయలో, ఒక నీటి పాయ
రాళ్ళని ఒరుసుకుంటో అట్లా పారుతోన్నట్లు,

ఎందుకు? ఆ ధ్వనులు? ఏం చెప్తోన్నాయవి?
వొట్టి శబ్దాలేనా అవి? ఆకులు
రాలి, గాలికి నేలపై కొట్టుకుపోతోన్నట్టు, వాన
సన్నగా కురుస్తోన్నట్టు, మరి,
అంతేనా? ఇంకే అర్థమూ లేదా, ఆ శబ్దాల్లో?

బయట వెలుతురు; నీ చర్మమై మెరుస్తోంది!
కిటికీ ఆవలగా నిశ్శబ్దం, కాంతి
కూడా కొలవలేని చీకటియై, జోలపాటలేని
ఖాళీ ఊయలయై, ఊచల మధ్య
అరచేతుల్లో పాతుకుపోయిన శిరస్సయ్యితే,
***
కిటికీ ఆవలగా, ఏవో ఎగిరిపోయి, మిగిల్చిన
ఖాళీ గూళ్ళు. మట్టి దీపాలు -
శ్వాస లేని పూలు. ఎన్నెన్నో అలిఖితాలు!

మరి తెలుసునా నాకు? ఇప్పటికైనా? నువ్వు
చేరాకనే, శబ్దం అర్థంగా, ఒక
హృదయంగా మారి, ఈ లోకం చలిస్తోందనీ?

సాదాగా

లంచ్ బాక్సు విప్పి
ఒక వొంటరి మధ్యాహ్నం వేళ, ఒక్కడినే మరి
బల్ల ముందు -

నీ చేతివేళ్ళ చివర్లై
మెతుకులు: తెల్లగా మెత్తగా దయగా, నువ్వైన
సువాసనతో ...

పొడుగాటి కిటికీలకకు
ఆవలగా జలజలలాడే ఆకులపై మెరిసే ఎండ
( నీ కళ్ళా అవి? )

ఎక్కడో దూరంగా మరి
చివుక్ చివుక్ మని శబ్ధాలు, అనువాదమయిన
ఆనందంతో ...

(నీ మాటలే అవి
WhatsAppలోంచీ, మెసేజ్ ఇన్బాక్స్లోంచీ తేటగా
ఎగిరొచ్చే పిట్టలు)

"తిన్నావా? తినేసేయి
త్వరగా. క్లాసులు అయిపోయాయా? తినకుండా
అలాగే ఉండకు"

తెరలు తెరలుగా వీచే
శీతాకాలపు మధ్యాహ్నపు గాలి. స్కూలు పిల్లలు
ఊరకనే మరి

మైదానంలో ఎగిరెగిరి
గెంతుతోన్నట్టు, బల్లపై కొట్టుకుకులాడే కవిత్వ
పుస్తకపు పుటలు ...

(అది నా హృదయం అనీ
ఈ పూట అది మైదానమూ, పిల్లలూ, గాలీ అయి
ఉన్నదనీ, నేను

నీకు ఎలా చెప్పేది?
మెతుకులలో నువ్వూ, మెరిసే నీ ముఖమూ నీ
శ్రమా మరి

కనిపిస్తున్నవనీ
వాటికి నేను ఎంతో రుణపడి ఉన్నాననీ, నేను
ఎవరికి చెప్పేది?)
***
రెండు చేతులూ
జోబుల్లో దోపుకుని, ఏదో స్ఫురణకు వచ్చి, ఇక
లోలోన

నవ్వుకుంటూ
మబ్బు పట్టిన దారిని, నింపాదిగా దాటుకుంటూ
వెళ్లినట్టు

లంచ్ బాక్సు విప్పి
ఒక వొంటరి మధ్యాహ్నం వేళ, ఒక్కడినే ఇక్కడ
నీ ముందు!

నీ నవ్వు

నవ్వినప్పుడు, ఎంతో బావుంటావు నువ్వు
చలికాలపు వెన్నెల రాత్రుళ్ళు
గుర్తుకు వస్తాయి అప్పుడు నాకు; అవి

నీలా ఉంటాయని కాదు; కానీ, అవి అంటే
ఎంతో ఇష్టం నాకు; తెలుసులే
నాకు, ఇవన్నీ పోలికలనీ, ఇవేవీ కూడా

నీ చేతిస్పర్శని భర్తీ చేయలేవనీ! అమ్మని
వెదుక్కునే ఓ పసిచేతిని, మరి
ఏ పదం, అర్థం వివరించగలదో చెప్పు!

యెదలో వొదిగిన నిదురనీ, ఆ నిదురలోని
స్వప్న సువాసననీ, పెదాలపై
తేలే నెలవంకనీ, లేత పిడికిలి పట్టునీ

ఏ భాష, ఎలా అనువదించగలదో చెప్పు?
***
నవ్వినప్పుడు, ఎంతో బావుంటావు నువ్వు
నెగడై రగులుతో, చిటపటమని
నిప్పురవ్వలను వెదజల్లుతో! మరి, ఓ

అమ్మాయీ, ఈ చీకటి క్షణాలలో, నువ్వు
అన్నిటినీ విదుల్చుకుని, అట్లా
నవ్వడాన్ని మించిన విప్లవం ఏముంది? 

నీ నొప్పి

నీ నొప్పి తెలుస్తోంది నాకు; రొట్టెలకి
పిండి వొత్తుతూ అమ్మ,
కళ్ళని ఎందుకో తుడుచుకున్నట్టు -

రాత్రి పన్నెండయ్యిందా, ఇప్పుడు?
బయట, ముసురులో
వీధి దీపాలు; తడచి వణికే కాంతిలో -

బాల్కనీలో ఓ పూలకుండీ పగిలింది
వేర్లు వెలుపలికి వచ్చి,
మట్టి ధారగా కారి, చిత్తడి అంతానూ -

అవును: హృదయం కూడా; చెదిరీ
ఎందుకో బెదిరీ, కాలి
బొబ్బలు ఎక్కిన చేతివేలి చివరైతే,
***
నీ నొప్పి తెలుస్తోంది నాకు; ఎంతో
ఆలస్యంగా పడుకున్న
అమ్మ, నిదురలో వొళ్ళు నొప్పులకి,

అట్లా ఉలిక్కిపడుతో మూలిగనట్టు! 

sentimental

ఏం చేసుకోను నిన్ను నేను? ఎంత 

అయోమయం సృష్టించావు! 

తూనీగలు ఎగిరే ఓ పచ్చిక మైదానం 

అయిపోయాను నేను - 

లేత ఎండ ఉంది నీలో; కురిసే వర్షం

ఉంది నీలో. పునర్జన్మనిచ్చే 

ఇంద్రజాలం ఏదో ఉంది నీలో; పిల్లా 

ఒక పూలకుండీవి నీవు -

బయట, శీతాకాలపు గాలి; చెవి వద్ద

ఎవరో గుసగుసలాడినట్టు!

చిన్ని వలయాలై ఊగే నీడలు; మరి

నా క్షణాలవి ఈనాడు!

***

రాత్రంతా నింగిలో మెరిసే చుక్కలూ,

సవ్వడి చేసే ఆకులూ, 

మసకగా మెరిసే నెలవంకై నువ్వూ! 

మరి, ఏం చేసుకోను నిన్ను నేను? 

ఏమీ చేయను; ఇక - నాకు మిగిలిన 

కాలమంతా, ఉట్టినే అట్లా, 

నిన్ను చూస్తూ గడుపుతాను నేను!

బహుశా,

బహుశా, కూర్చునే ఉండవచ్చు నువ్వు,   
లేక నిలబడో; వొంటరి మేడపైనో
లేక లోయల వంటి హృదయపు గదులలోనో -

"దీపాలు వెలిగే కళ్ళు నీవి" అని అన్నాను 
ఓసారి నేను, నీతో; తెలుసు నాకు
బహుశా అవిప్పుడు ఎంతో మండే రాత్రుళ్ళు - 

ఇంకా, చాలానే చెప్పి ఉన్నాను; చినుకు 
చిందిన పూవువనీ, ఊయల వలే 
ఊగే గాలివనీ, కుదురసలే లేని ఉడతవనీ,

చీకట్లలో పనస ఆకుల మధ్య, సగం సగం
కనిపించే చంద్రబింబమనీ, మరి  
నీ సువాసనతో అదీ రాత్రిని వణికిస్తుందనీ!
***
బహుశా, పడుకునే ఉండవచ్చు నువ్వు,
లేక అలా మెలకువగానో; వేలితో 
గోడలపై నీడలంచులని ఎంతో దీక్షగా గీస్తో -

మరి, దీపాలు ఆరాక, గాలి ఆగాక, వాన 
వెలసి వణికిన రాత్రి నిద్దురోయాక, 
ఊయల్లో కనబడని బిడ్డని, చెక్కుకుపోయిన  

గుండెతో, వెదికేదెవరో తెలుసునా నీకు?

ఎక్కడ

అమ్మ పుట్టిన రోజు; మరి మబ్బులు పట్టి
గాలి వీస్తో బయట; దుమ్ము -
ఆవరణలో రాలి, దొర్లుతో వేపాకులు

ఇంటి వెనుక, తీగకు రెపరెపలాడుతో ఒక
ఊదా రంగు చీర; పాతదే,
ఇప్పుడు ఇల్లు తుడిచేందుకు వాడేదే;

( మరి అది అమ్మదే, రెండుగా చిరిగి ) -

ఒక జామచెట్టు ఉండేది అక్కడ; ఎన్నెన్నో
పళ్ళను ఇచ్చిన చెట్టు; ఇక
ఇప్పుడు, అక్కడంతా కరకు బండలు

పరచిన నేల; ( పగిలిన అరిపాదాలై ) -

ఎన్నో వెళ్ళిపోయాయి; ఎంతో ఏపుగా సాగి
అల్లుకున్న ఓ బీరతీగా, ఊగే
మల్లెపందిరీ, వెన్నెల్లో వొణికిన రాత్రీ ...

ఎన్నో వెళ్ళిపోయాయి; ఋతువులై కొన్ని
అశ్రువుల్లో మునిగిపోయి కొన్ని,
చీరేయబడిన పిల్లిపిల్లలై మరికొన్నీ ...
***
అమ్మ పుట్టిన రోజు ఇవాళ; బయట, మరి
మబ్బులు పట్టి, హోరున
గాలి; ఇల్లంతా ఖాళీ. కళ్ళల్లో దుమ్ము -

మరి, ఇక్కడ ఉండాల్సిన అమ్మ ఎక్కడ?

గీతలు

పెదవులు బిగించి, పాప ఎవరో మరి
ఎంతో శ్రద్ధగా గీసినట్టు
ఎన్నెన్నో గీతలు ఈ పలకనిండా...

అర్థం అయ్యేవి కొన్ని, అర్థం కానివి
మరెన్నో, పిచ్చికలేవో
వాలినట్టు, గీరినట్టూ, అంతలోనే

మళ్ళీ ఎటో ఎగిరిపోయినట్టూ, ఒక
సాయంకాలం నువ్వు
చెక్కి వెళ్ళిన గీతల్లో, మబ్బులు

తేమ: కిందుగా, బహుశా, వానలూ
నదులూ, రాలే గూళ్ళూ
చెరుపుకోలేని, తొలి అక్షరాలూ ...
***
పెదవులు బిగించి పాప ఎవరో మరి
ఎంతో శ్రద్ధగా గీసి, ఆపై
విసిరికొట్టినట్టున్న పలక నిండా

నెత్తురొలికే రాత్రుళ్ళలాంటి గీతలు -
ఆ పలకే నేను అని, ఇక
నీకు నేను ఎన్నటికీ చెప్పలేను!

ప్రశ్నే

పర్సులోంచి, ఒక పేపర్ నాప్కిన్ తీసి
ముఖాన్ని తుడుచుకుని,
ఎంతో తేలికగా పక్కకి విసిరికొట్టి,

ఇలా అడుగుతోంది అమ్మాయి: "ఇట్స్
క్వైట్ హాట్ టుడే. Isn't it?"
Finally, అతని హృదయం ఆమెకి

ఏమిటో అర్థం అయ్యి, తను వొదిలిన
ఖాళీలో కూర్చుని, ఇక కవి
ఇలా రాస్తోన్నాడు: "ఓ అమ్మాయీ

ఎట్లీస్ట్ ఫర్ ది టైం బీయింగ్, your face
కారీస్ ది సెంట్ ఆఫ్ మై
స్కిన్. మరి ఎలా విసిరి కొడతావు

నీలోలోపలికి ఇంకిన నా చర్మాక్షరాల్నీ
నువ్వు తుడిచాక, నాపై
మిగిలిన నీ శరీర బహుళార్థాలనీ?"

కృతజ్ఞతతో

ఎత్తైన ఆ మెట్ల వరస మీదుగా కిందకి
దిగి వస్తూ నువ్వు,

పొడుగాటి గులాబీ కొమ్మ ఒకటి గాలిలో
ఊగినట్టు, తెల్లని
దుస్తులలో, నెమ్మదైన నదిలాగా ...

ఎంతో అలసి ఉన్నాను నేను, ఆనాడు -
ఓ ఖండిత వృక్షాన్నై
ఎండి, రిసెప్షన్ బల్లపై వొరిగిపోయి ...

వెలుపల, పొరలు పొరలుగా శీతాకాలపు
మధ్యాహ్నపు ఎండ -
నిలువెత్తు అశోకా వృక్షాల మధ్యగా

అటూ ఇటూ చలిస్తూ తూనీగలు. ఏవో
ఏవేవో పిట్టల అరుపులు
దూరం నుంచి, గడ్డి పరకలలాంటి

గొంతుకలతో: చలించే నీడలతో, మరి
వాటితో పాటు ఊగిసలాడే,
రాత్రి రాలిన చినుకుల ఘోషతో!

ఇక అప్పుడు, మెట్లు దిగి వస్తూ నువ్వు
తల ఎత్తి పలకరింపుగా
నా వైపు చూసి నవ్వితే, కొమ్మ ఊగి

వెదజల్లిన ఓ సువాసనకీ, చీకట్లో చుక్కై
మెరిసిన ఓ చిరునవ్వుకీ
డస్సిన గొంతులోకి, మంచినీళ్ళై

జారిన ఓ వదనానికీ, ఇప్పటికీ ఓ శ్వాసై
మిగిలిన నీ మాటకీ, ఎన్నో
ఖండిత అంగాల, ఈ 'బ్రతకడం'లో

ఎంతో అపురూపంగా, బిడ్డని హత్తుకునే
తల్లి బాహువులై మిగిలిన
నీ స్మృతికీ, నీకూ, కృతజ్ఞతతో

ఎత్తైన ఆ మెట్ల వరస మీదుగా, నీ వద్దకు
చేరందుకు ప్రయత్నించే
నేనూ, ఈ పదాలూ, మరి ఎంతో

అబ్బురంతో, ఈ చిన్ని చిన్ని కవిత!

చివరిసారి

అపరమితమైన వ్యాకులతతో, అతను
అడిగాడు, "How can
you do this to me? ఎలా? ఎలా?"

ఎదురుగా, నిటారుగా లేచి ఎగబాకిన
గోడలు: తడిచిన ఎర్రటి
మట్టివలే ఆకాశం: బురద, బురద ...

లోపల అశోకా చెట్లు, పిచ్చిగా ఊగుతో
వొంగి, మళ్ళీ చివ్వున లేస్తో ...
ఎక్కడో, రాలే ప్రతి చినుకులోనూ మరి

శరీరం చిట్లి, నలుదిశలా చిందే, ఒక
మహాశబ్ధం: గూళ్ళు చెదిరి
పీలికలు పీలికలై వీడిపోతో, మరి

నేల రాలి మిగిలే, ఒక నిశ్శబ్ధం -

అమితమైన వ్యాకులతతోనే, అతను
అడిగాడు, "ఎలా? How
can you do this to me? Again?"
***
చర్చి ముందు, జనం పలచబడ్డారు -
రాత్రిలో, దూరంగా ఎక్కడో
మిణుకు మిణుకుమంటో ఓ దీపం,

వణుకుతో, క్రమేణా అంతర్దానమౌతో
నెత్తురు ఇంకిన చీకట్లో
ఎవరిదో, చెమ్మగిల్లిన కంఠస్వరం!

ఆవృత్తి

రెండు చేతులూ కట్టుకుని, తల వంచుకుని
ఇంటి వైపు నడుచుకుంటో ...
***
రాత్రి: పాదాలను చుట్టుకుంటూ సాగే గాలి,
నేలపై దొర్లే, రాలిన ఆకులు
వాటిపై ప్రతిఫలించే మసక వెన్నెల,

చుట్టూతా ఏవో శబ్ధాలు, గుసగుసలై, అంతా
సంకేత భాషై, "అనువదించుకో,
వీలైతే నన్ను" అని నువ్వు పలికినట్టైతే,

దూరంగా చీకట్లో ఇల్లు: ప్రార్ధనా మందిరమై,
ముకుళించిన కాంతిలో, ఒక
కంచమై, మంచినీళ్ళై, నిదురై, నువ్వైతే,
***
బడి నుంచి, తల్లి వెంటో పిల్లవాడు, ఏవేవో
కబుర్లు చెబుతూ సాగినట్టు,
ఇట్లా, నీ స్మృతితో, ఇంటివైపు నేను!

కాలం

ఒకరోజు ఎప్పటిలానే, చాలా మామూలుగా

కిటికీ పక్కగా కూర్చొని నువ్వు, నీ శిరోజాల 
చిక్కులు తీసుకుంటూనో, నేను
పదాల ముడులను విప్పుకుంటూనో,

నేలంతా కాగితాలైన కాంతి, వడలి, రాలిన
తెల్లని గులాబీ రేకులకు మల్లే ...
బయటరుస్తో పిచ్చికలు: ఎగిరీ, వాలీ

ఏదో గాలి. ఆరని దుస్తులు: మన పిల్లలవీ
నీవీ, నావీ: రెపరెపలాడుతూనో
తీగను పట్టుకుని, హూష్మని పొర్లుతోనో,

ఒకరోజు ఎప్పటిలానే, చాలా మామూలుగా

కిటికీ పక్కగా కాంతిలో, దువ్వెనని, ఎంతో
శ్రద్దగా పరికించి చూస్తూ నువ్వు
ఓ పదంలో చిక్కుకుని కాలం సాగిపోగా,

ఆకస్మికంగా నీలో, వ్యార్ధకంతో నేను!

చీమ

'నువ్వు ఎవరివి?' అని అడిగింది
ఓ అమ్మాయి -

నేనో చిన్ని చీమని, ఏ పాపమూ
తెలియని,
తెల్లని హృదయమున్న,

ఒక నల్లని, చిన్ని చీమని...

నీలో మునిగిపోకుండా, ప్రాణాన్ని
పణంగా పెట్టి ,
ఏ ఆకునో గట్టిగా పట్టుకుని

ఎటో, ఎటెటో, ఎటెటెటో

గాలికి కొట్టుకుపోయే, ఒక చిన్ని
చిన్ని చీమని,
మరి ఏదో ఒకనాడు నువ్వు

వదిలి వెళ్ళిపోతే, నీ కాలి కింద
చితికిపోయే, ఓ
చిన్ని చిన్ని, చీమనీ

సీతాకోక హృదయమున్న ఒక
గొంగళిపురుగునీ
ఒక నల్లని మబ్బునీ ...
***
సాయంత్రం అయ్యింది. మరి
రాత్రీ దాటింది -
ఓ అబ్బాయీ ... నీ ఖాళీ
అరచేతుల్లోని

ఓ చిన్ని లోకాన్నీ, వొంటరైన
హృదయ పదాన్నీ
విడుదల చేసేది ఎవరు?

నొప్పి

"పిల్లల్ని కొట్టొద్దు" అని అంటాను,
వాళ్ళు వినరు -

వెక్కిళ్ళు ఆగాక, ఎప్పటికో ఆ పాప
కిందకి దిగుతుంది
గుండ్రటి నల్లటి ముఖంతో ...

నవ్వుతోంది కానీ, ఏదో బెరుకు -
తోడపైన నల్లగా
చిన్ని పిడికిలంత మచ్చ,

"ఏమయ్యింది" అని అడుగుతానా

ఆగి ఆగి చెబుతుంది ఎప్పటికో,
అటు ఇటు చూస్తో,
"అమ్మ ... వాత పెట్టింది"

బయట చీకటి. మూలిగే గాలి. ఏవో
అరుపులు. ఘోష,
వీధి దీపాలు పగిలి, కాంతి

చిట్లి, కుండీలోని చామంతులపై
బూజురు బూజురుగా
రాత్రి, ఓ సాలెగూడై వ్యాపిస్తే

అమృతాంజన్ పెట్టిన కళ్ళలోని
నొప్పై, నీరై, తల్లి
తనని ఎందుకు కొడతుందో

తెలీని ముఖమైతే, చిన్ని వేళ్ళైతే
***
"పిల్లల్ని కొట్టొద్దు" అని అంటాను,
ఎవరూ వినరు -
ఇక రాత్రంతా, లోకమంతా

పై అపార్ట్మెంట్లోంచి ఒకటొకటిగా
ఇక్కడ రాలి చిందే,
చినుకులు కాలిన వాసనై

హృదయమై, మరిగిన నీళ్ళల్లో
పడ్డ పక్షిపిల్లై, అట్లా
ఓ ముద్దగా, మిగిలీ, పోయీ ... 

దశ

పిల్లలు ఎవరో గీసిన గీతలల్లే
వేసిన బొమ్మలల్లే
పెన్సిల్ పొట్టువలే ఆకాశం -

వాన ఆగిపోయింది. తలుపులు
తెరుచుకున్నాయి,
బొగ్గుల పొయ్యిల్లోంచి పొగ -

కట్టెలు ఎగదోస్తో ఓ ముసలావిడ
నెరసిన తన జుత్తుని
లాక్కుపోతూ, ఎటో గాలి ...

ఓ ఎర్రని ముద్ద గులాబీని, తన
తెల్లని శిరోజాల మధ్య
ఎవరో ప్రేమతో ఉంచినట్టు

ఊహిస్తాను. వొణికే ఆ చేతులనీ
వేళ్ళనీ, పెదిమల
మాటున దాగిన మాటల్నీ

తాను అల్లిన, ఓ ఉన్నిస్వెట్టర్
అని కలగంటాను,
వ్రాస్తాను. ఇంకేం చేయను?

ఆగాగు: వస్తున్నాను, వేగిరంగా
ఇంటికి, మెరిసి ఆరే
బొగ్గు కణికెలతో, రాత్రితో

చీకటి తువ్వాలుతో, నీతో కలిసి
స్నానం చేసి, మరి
వ్యార్ధకానికి చేరువవ్వడానికి!

వ్యాకులతతో

ఎవరూ లేరు ఇంటి వద్ద; ఆకులు

రాలిన ఆవరణలో,

సాయంకాలపు నీడలు, బహుశా

అమ్మ కళ్ళులాగా, శిరోజాలలాగా ...

గుబురు మొక్కలలో

మెసులుతో పిల్లి, తోచనట్టు, ఏదో

కోల్పోయినట్టు, (నా హృదయమై)

అన్యమనస్కమై,

నీరింకిన నల్లని మట్టై, చెట్టెక్కి

ఎందుకో అరుస్తో; ఎవర్నో పిలుస్తో

ఏవేవో గూళ్ళ వద్ద

తచ్చాట్లాడుతో, రాత్రిలోకి సాగి

మళ్ళా తిరిగి అక్కడికే వచ్చి, ఒక

స్పర్శకోసమో, నీలోని

ఇంత చిటికెడు స్థలం కోసమో

నీ ఒడిలోని జోలపాటకోసమో, ఓ

ముంత పాలవంటి

నిద్రకోసమో, ఓ మాటకోసమో,

పోనీ అచ్చంగా నీకోసమో, నువ్వు

లేక ఉండలేని

తన కోసమో, ఎందుకోసమో,

మరి ఎవరికైనా ఎలా తెలుసు?

***

ఎవరూ లేరు ఇంటి వద్ద; వెన్నెల,

ఒక మసక మసక

ముగ్గైన వాకిలి వద్ద; రాలిన

ఆకులు నలిగి, పదాలై పొర్లే ఖాళీ

శబ్ధాలవద్ద; దీపమారి

లోపల విలవిలలాడుతో ఎగిసి

వ్యాపించే పొగ వద్దా, నా వద్దా!

ముగింపు

ఇక నడవలేదు తను; కొమ్మలు

విరిగే చప్పుడు

మోకాళ్ళల్లో, కళ్ళ నీళ్ళల్లో ...

పాత గుడ్డలు వేసిన ఓ వెదురు

బుట్ట ఇప్పుడు తను,

మూలగా, నీడల్లో, చీకట్లల్లో ...

ఏం ప్రయోజనం నీ కవిత్వంతో?

వెలిగే దీపాలను

చేయగలవా మళ్ళా కళ్ళను?

అంతే చివరికి! మడతలు పడిన

దుప్పటీ, నేలపై

ఓ చాపా, తలగడ కింద మరి

అమృతాంజనూ, ఓ నిద్రమాత్రా

వొదులైన వోక్షోజాల

వెనుక, లీలగా మిణుకుమనే

ఓ హృదయ తారక! అంతే, ఇక -

చివరికి. ఓ రాత్రై,

ఎటో వెళ్ళిపోతోంది అమ్మ! 

స్థితి

ఎవరూ లేరు ఇక్కడ; ఆరిపోయే
చినుకుల వాసన
ఇక్కడంతా, లోపలి పొరల్లో...

దూరంగా ఎక్కడో ఆకులు కదిలే
సవ్వడి, పల్చటి
కాంతీ, గాలీ: ( మాటలయి

ఉండవచ్చు). ఎదురుగా బల్లపై,
వడలి వొరిగినవేవో ...
పూరేకులూ, ఓ ఖాళీ గళాసూ,

గోడవారగా కాలి రాలిన అగరొత్తీ
బూడిదా, క్రమేణా
కనుమరుగయ్యే దాని శ్వాసా...
***
ఎవరూ లేరు ఇక్కడ; చెట్ల కింద
ముద్దగా మెసిలే,
రోడ్డుపైకొచ్చి, ఏ చక్రం కిందో

చితికిపోయే, ఆ గాజుపురుగులే
గుర్తుకొస్తున్నాయి
మాటిమాటికీ ఈవేళ: మరి

ఎందుకో, తెలియడమే లేదు!

సరళత

రాత్రి అయ్యింది. నువ్వు లేవు
గదిలో నీడలు,
ఊయల్లూగే పూలబుట్టలు ...

రాత్రి అయ్యింది. నువ్వు లేవు
అర తెరచిన కిటికీ
రెక్కలు: ఏవేవో చప్పుళ్ళు ...

రాత్రి అయ్యింది. నువ్వు లేవు
మంచుముద్దై
చంద్రుడు, దూది మబ్బులు

రాత్రి అయ్యింది. నువ్వు లేవు
ఇక మరి గోళ్ళతో
గీరీ గీరీ, గూట్లో ఓ పావురం

మెసిలితే, తిరిగి సర్ధుకుంటే

రాత్రి అయ్యింది. నువ్వు లేవు -
ఇకేం చేయలేక,
నిన్ను తలుస్తో మరెవరో,

ఓ దుప్పటిని పాదాలకు పైగా
ముఖం మీదకు
లాక్కుని, ఓ దీవెన కింద

అట్లా, నిదురే పోయారు!

కఫం

ఎండ పొదిగే దినపు అండంలో
అతను; దగ్గుతో,
జ్వర తీవ్రతతో, వొణుకుతో -

గుండెలో కఫం; బయటికి రాకా,
లోపల ఉంచుకోలేకా
ఒక యాతన; ఎట్లా అయినా

బయటకి త్రోసివెయ్యగలిగితే
కొంచెం తెరపి;
శ్వాసాడవచ్చు; పడుకోవచ్చు ...

గుండెలో కఫం; అచ్చు నీలాగే,
లోపల ఉంచుకోలేకా,
అట్లా అని హృదయంలోంచి

బయటికి త్రోసెయ్యలేకా, త్రోసి
మరి, నిమ్మళంగా
ఉండాలేకా, ఓ తండ్లాట ...
***
ఎండ ఎంతో పొదిగి కన్న, ఒక
రాత్రిలో, అతనే;
దగ్గుతో, పదాలై వొణుకుతో!

అంతే

రొట్టెలాగా ఉందీ ఎండ. చుట్టూ
పిట్టలు, ముక్కులతో
పొడుస్తో, ఎగరేసుకుపోదామని ...

"చూసావా, నువ్వు చూసావా" అని
నువ్వు అడుగుతావు కానీ
దేనినో, నాకెన్నటికీ తెలియదు -

మరి అంతే! ఖాళీ పొట్లాన్ని ఊది
ఎవరో, టాప్మని అట్లా
పగలకొట్టి, పెద్దగా నవ్వినట్టు

గాలి. ఒక ప్రతిధ్వని; ఊగే చెట్లు -
చలించే నీడలు, లోన
నెమ్మదిగా రాలిపోతో, పూవులు ...
***
ఆరిపోయిన పొయ్యిలాగా రాత్రి -
నుదిటిన శిలువై, ఓ
ఖాళీ అరచేయి; వేచీ, చితికీ ...

అంతే! ఓ రోజు ఉండను; నేను!

విన్నపం

గుండెకు గట్టిగా కరచుకుపోయి,
'వెళ్ళకు' అని అన్నావు
నువ్వు; బయట, గాలికి ఆకులు
కొట్టుకుపోయే సవ్వడి,

మబ్బు పట్టింది. కొంచెం తడిగా
కొంచెం జిగటగా, ఇంకా
అటూ ఇటూ చూస్తో, రోడ్డు దాటే
ఒక కుక్కపిల్లై పోయింది

హృదయం; మరి ఏవో కాగితాలు
కొట్టుకు పోతున్నాయి;
దుమ్ము రేగి, కళ్ళు చికిలించినా
ఏమీ కనపడదు; లోన!
***
గుండెకు గట్టిగా కరచుకుపోయి,
'వెళ్ళకు' అని అన్నావు
నువ్వు; నెమ్మదిగా, ఒక్కో వేలూ
విడదీసి వొదిలివేస్తే,

వానలో కూలిపోయిందీ రాత్రి!

స్పృహ

అంతగా గమనించనేలేదు; ఇద్దరం కూడా -
చీకటి ఎప్పుడు పడిందో
తెలియనే రాలేదు. తన జుత్తు మాత్రం,
ఆ రాత్రిలో తెల్లగా మారుతో ...

ఏ పొయ్యిలోనో సద్దుమణిగిన బొగ్గులై మరి
తన చేతివేళ్లు; రక్తం లేక
పాలిపోయి, పగిలిన గోర్లు; ఎన్నో ఏళ్లుగా
మార్చని ఒక అద్దం; గోడకు ...

అరలలో వరసగా కవిత్వం పుస్తకాలు, మరి
ఎంతో ఆకలితో, ఆ లోవోల్టేజ్
లైట్లో; ఎందుకూ పనికి రానివీ, ఎందరినో
పీల్చి పిప్పి చేసి, 'నేనే' అనే

నెత్తురు తాగే పద్యాలై, చీకట్లలో దాగి దాగి
వెల్తురూ వెన్నెలా గురించి
ఆలపిస్తో బ్రతుకుతున్నవీ! అట్లాగే ఎటో
చివరికి అలా, వెళ్ళిపోయేవీ ...
***
అస్సలు గమనించనేలేదు; ఇద్దరం కూడా,
ఆ చీకటి ఎలా తెల్లారిందో!
ఎప్పుటికో తలెత్తి చూస్తే, పగిలిన అద్దంలో

ఇద్దరం, ఒకే మృత్యువై, ముడుచుకుని!

కొంచెం

"కొంచెం ఇవ్వు" అని చిన్నగా చేతులు
చాపుతారు ఎవరో,

అప్పుడు మరి నీ అరచేతులన్నీ ఖాళీ;
లోపలా ఏమీ ఉండదు,
ఎండిపోయిన సరస్సై హృదయం,
భూమీ; బీటలు వారి,

ఏవో రాళ్ళూ, ఇనుప తీగలూ, బహుశా
ఎవరికో ఇద్దామని దాచి
చివరికి చించివేసిన ప్రేమలేఖలూ,
విరిచేసిన బొమ్మలూ ...
***
"కొంచెం ఇవ్వు, నాక్కూడా"ని, చేతులు
చాపుతారు ఎవరో,
నీళ్ళ వంటి గొంతుకతో; నీతో -
***
బయట, తడిచి రాత్రి: మెరుస్తో, ఊగే
ఆకులు. నిద్రకు తూగే
కళ్ళైన పూవులు. అలసి, నిట్టూర్పై
ఆగిన శరీరం, చీకటీ!

ప్చ్; ఏమీ లేదు! ఖాళీ అరచేతులూ,
కొంచెం ఇవ్వలేని,
'నాక్కూడా' లేని రాత్రుళ్ళూ!

ఇక్కడే

ఈ మసక చీకట్లో, ఎదురుగా

నీ కళ్ళు  

మెరిసే మల్లెమొగ్గలు  

చుట్టూ మెత్తగా అల్లుకున్న 

నీ చేతులు 

వెన్నెల వలయాలు 

నా పెదాలపై నీ పెదాలు  

గూటిలో 

గునగునలాడే పిట్టలు 

శ్వాసలు సీతాకోకచిలుకలై 

రిఫ్ఫునెగిరే 

పచ్చిక మైదానాలు  

వాన కురిసే సాయంత్రాలు

ఊగే చెట్లూ 

ఎంతో నవ్వే రాత్రుళ్ళూ ... 

***

విను -

ఇక ఇక్కడే, నీతోనే మరి 

ఓసారి మరణం 

అనేకమార్లు జననం!

ఏవో

నిద్ర లేదు. ఎవరూ లేరు -

కాటుక రాత్రి

ఉగ్గపట్టుకుని గాలి: ఏవో 

చేతులు గుడ్డిగా 

ఎవరినో వెదుక్కుంటూ 

తడుముకుంటూ 

తడి ఆరిన పెదాలై, ఒక 

మహా ప్రకంపనై 

చెల్లాచెదురైన గూళ్ళయి 

బెక్కే పక్షి పిల్లలై ... 

***

నిద్ర లేదు. ఎవరూ లేరు -

చుట్టూతా చీకట్లో, రాలిన
పూల నిశ్శబ్ధం -

దగ్ధమౌతోన్న రాత్రి వనం!

be

నీ అరచేతుల నిండా వెల్లులి వాసన,
నా ముఖాన్ని ఇక 
ఆ చేతులతో నిమిరినప్పుడు,

వొలిచిన రెమ్మలేమో ఇకా ఉదయపు
పల్చటి ఎండలో
నేలపై మెరుస్తో, మరి పొట్టు,

రాలిన ఆకుల వలే,గాలికి ఊయల
ఊగుతో; చూడు,
ఋతువు మారింది. మరొక

వేసవి, కొమ్మల్లోంచీ,కుళాయిపై ఆగి
అరిచే కాకీలోంచీ
కొత్త కుండలోంచీ, చల్లటి

నీళ్ళై నీ చేతులలోంచి జీవధాతువై
మరో వేసవికై, ఇట్లా
వొలిచిన వెల్లుల్లి రెమ్మలై,

నీ అరచేతుల్లో ఒదిగిన నేనూ ఇంకా
కూర్చుని నిన్ను
గమనించే పిల్లల ముఖాలై!
***  
నీ అరచేతుల నిండా ఒక సువాసన
జీవన శ్వాసై మరి
పరిపక్వమైన ఒక మెలకువైతే

నీతో ఇట్లా ఉండటం బావుంది!

trumpeting

కొంతమంది అంతే
డైనింగ్ టేబుల్ వద్దనేమో
న్యూస్పేపర్తో
రెస్ట్రూమ్లో కమోడ్ మీదేమో
అన్నం ప్లేటుతో -
మరి, కొంతమంది అంతే ...
***
ఎవరక్కడ?
ఎవరైనా వాడికో టాయిలెట్
పేపర్ ఇవ్వండ్రా:
నోరు తుడుచుకుని ఇక
బయటకి వస్తాడు!

మరోసారి

"సారీ. జారి పడిపోయింది"
అని అన్నది తను -
***
బయట చీకటి. పగిలిన ఒక
కుండై నెలవంక -
స్థబ్ధుగా చెట్లు. అలసిన
చేతులై నీడలు -
గాలి లేక, శ్వాసందక ఎవరో ...
***
"సారీ. జారి పడిపోయింది"
అని అన్నది తను -
***
మరోసారి ముక్కలయ్యిన
హృదయాన్ని
చిన్నగా ఏరుకుంటూ

ఏమీ మాట్లాడలేదు
అతను!