1
రాత్రిలో ఒక చెట్టు ఏదో మంచులో కూరుకుపోయినట్టు
భుజాలు వేలాడేసి, అడుగుతాడు అతను:
"ఇద్దరి మధ్యా ఇలా ఎన్నడూ లేదు. మరి ఇది నా ఒక్కడి తప్పేనా?"
తను తల తిప్పి చూసిన చోట - చెమ్మని రాల్చుతూ ఆకులు-
ఎండిపోయిన పుల్లలూ
విరుగుతున్న కొమ్మలు.
2
'తన జూకాల వలే
కదులుతాయి నీ పగళ్ళూ, రాత్రుళ్ళూ
తన కనురెప్పల వలే కొట్టుకులాడతాయి నీ అనిశ్చిత క్షణాలు-
నిరంతరం నిను వెంటాడే తన నయనాలలో
ఒకటేమో జ్వలించే సూర్యబింబం, మరొకటేమో కొలనులో చలించే
చంద్రబింబం. ఇక తన చేతులేమో
సంధ్యారుణిమలో
నీ జీవితాన్ని తమ పరిమళపు అలలపై తీసుకువెళ్ళే
రెండు అమృతపు నావలు.'
ఇలా రాసి అతను ఆగిపోతాడు -
3
నేలపై చలించే నీడల్లో, ఒక్కత్తే తను -
చెట్టు కింద చెమ్మతో పాటు రాలిన
ఆకులనూ, ఎండిపోయిన పుల్లలనూ వంగి ఊడుస్తూ ఉంటే
ఏడో నెల కడుపు ఒత్తుకుపోయి నొప్పెడుతోంది -
కింది పెదవిని పంటితో నొక్కి పెట్టి
దుమ్మునీ ధూళినీ, అతను ఏడ్చిన పదాలనీ ఎత్తిపోస్తుంది -
'కవులు ఎన్నడూ స్త్రీలు కాలేరు' అని తను అనుకున్న క్షణాన
"అమ్మా, ఆకలేస్తుంది
ఏమైనా పెట్టావా" అని, తన వెనుకగా ఒక నాలుగేళ్ల పిల్లవాడు -
సరిగ్గా అప్పుడే
4
'కాలం కంపించే క్షణాలలో
మూగవాని చేతిలోని పిల్లన గ్రోవివి నువ్వు. రాత్రుళ్ళలో, నా నిదురలో
నేను వినే ఒక నదీ ప్రవాహం నువ్వు - నీళ్ళ ఒరవడికి
దొర్లే సన్నటి పాలరాళ్ళ సవ్వడివి నీవు.
నీ మేలుకువలోని నిదురను నేను
నా నిదురలోని మెలుకువ నువ్వు -
నువ్వు జన్మించినప్పుడు, నేను మరణిస్తాను. నా మరణంతో, నాలో
కొనసాగుతావు నువ్వు -' ఇలా వ్రాసి
ఈ కాగితపు అంచున, నిండు గర్భంతో తను
ఒక పిల్లవానికి అన్నం తినిపించి వేచి చూస్తుండగా
అతను ఆగక, వెళ్ళిపోతాడు.
5.
ఒక దీపం రాత్రంతా, చీకటి ప్రశాంతతతో -
కడుపుపై ఒక చేయీ, పక్కన పిల్లవాడిపై ఒక చేయీ
తో తను - ఆయాసంతో శ్వాస ఎగబీల్చినట్టు కిటికీలోంచి గాలి.
కనుల కింది ఖాళీ లోయల్లో చేరి ఊరే చెమ్మ వలే
గోడలపై వంటరి నీడలు. పగిలిన బొమ్మలు -
ఊగుతూ, ఊగుతూ, ఊయలవలే ఊగుతూ ఊగుతూ
ఆకస్మికంగా తెగిన తాడు వలే జీవితం. ఇక
ఒక అరచేయి మాత్రం వడలి, వడలి, భుజంపై
తల వంచిన పిల్లవాని శిరస్సు కింద కమిలి -
అమ్మా, ఒక కథ చెప్పవా అని అడిగితే, ఆ పిల్లవానికీ
కడుపులో కదిలే శిశువుకీ
ఏమని చెప్పగలదు తను-?
6
రాత్రిలో, ఒక చెట్టు కింది మంచులో, చీకటిలో, చీకటితో ఒక కవి -
అటు పిల్లవానిలా కాలేక, తనలా మారలేక
రాసిన కాగితాన్ని చించి ముక్కలు ముక్కలు చేసి
ఆకాశంలోకి విసిరేస్తాడు అతను -
" పదాలు అర్థారాహిత్యాలు -
తనకీ, తన శరీరానికీ, శరీరంలోని ఒక శిశువు కలకీ
ప్రత్యామ్నాయంగా ఏవి నిలవగలవు?
ఇవన్నీ బూడిదలో మెరిసే నిప్పు కణికెలు" ఆని
అతను వెనుదిరిగి వస్తూ ఉండగా
7
రాత్రిలో, చీకటింట ఒంటరి దీపంతో
ఆ ఖండిత వలయ కాంతిలో సాంధ్యచ్చాయతో తను - మంచంపై
నిదురోతూ ఒక కవిత, ఒడిలో పాలు తాగుతూ
జోలపాటతో ఊగుతూ మరొక కవిత -
ఇక ఒక పూల కొమ్మ ఏదో మంచులో కూరుకుపోయినట్టు
అతనిని గట్టిగా పట్టుకుని , భుజాలు వేలాడేసి
గుమ్మం వద్దే వొణుకుతూ, బెక్కుతూ అడుగుతుంది తను ఇలా -
"ఇద్దరి మధ్యా ఇలా ఎన్నడూ జరగలేదు.
మరి ఇది నా ఒక్కదాని తప్పేనా?"
