ఎవరు?

ఎవరు? ఈ ఆదిమ ఆకాశాంతాన

నిన్ను తన అరచేతుల మధ్య
పొదివి పుచ్చుకున్నది ఎవరు?

రాత్రి చుట్టుకుంటున్నప్పుడు
పగలు మిగిలిన
కాంతి కిరణాలు సర్పాలై
నీ నుదుటిని కాటేస్తున్నప్పుడు

నువ్వు కంపిస్తూ
తల దించుకుని నేలని పరికిస్తూ
నేలపై వాలే మసక నీడల
మట్టి జాడలని చెరిపేస్తూ
నువ్వు ఆ గదికి
పారిపోయి వచ్చినప్పుడు
నిన్ను తన అరచేతుల మధ్య
పొదివి పుచ్చుకున్నది ఎవరు?

వానల్లో, కరడు కట్టిన చీకట్లలో
కడుపుని నీళ్ళతో
కుట్టుకుంటున్న రోజులలో
నిన్ను తనలో దాచుకుని
పదిలంగా కాపాడుకున్నది ఎవరు?

నీ పెదాలు పగిలి, నీ కుత్తుక తెగి
నీ స్వరం పిగిలి
ఇక సాగలేక నీ పాదాలు విరిగి
నువ్వు దారి పొడుగూతా
రక్తపు ముద్రికలై పారాడుతున్నప్పుడు
నిన్ను ఎత్తుకుని
ఆ నిర్ధయ సమయాన్ని దాటించి
నిన్ను ఆదుకున్నది ఎవరు?

నూనుగు చంద్రకాంతిలో
కనులు చిట్లే మధ్య రాత్రిలో
అగ్నిలో, ఇతరుల
మంచు మృత్యువులో
మధువులో ఊయలలూగుతున్న
నిన్ను దగ్గరగా లాక్కుని
హత్తుకుని
నిద్ర పుచ్చినది ఎవరు?

నీ హింసకీ నీ విధ్వంసానికీ
నీ నిర్లక్ష్యానికీ
నీ దిగులు పారిజాతాలకీ
తన లోకాన్ని
వొదిలివేసినది ఎవరు?
నీ సంతోషానికీ
నీ మృగమార్మిక వ్యసనానికీ
నీ అవధులు లేని ఉన్మాదానికీ
నీ అంతంకాని
అంతంలేని నైరాశ్యానికీ
తన కాలాన్ని
బలి చేసినది ఎవరు?

నిన్ను వొదలలేకా
నీతో ఉండాలేకా
నిన్ను ద్వేషించాలేకా
నిన్ను మరచిపోయేoతగా
ప్రేమించాలేకా
రెండుశిక్షల మధ్య
మరణించినది ఎవరు?

మరణిస్తూ, నిన్ను
శిలువ వేసి
వెడలిపోయినది ఎవరు?

an in/decent poem

ఆమె ఇలా అంది:

the moon stays still
in our words.

నేను అన్నాను:

i lay my head
at the altar
of your cunt.

ఇద్దరూ ఇలా అన్నారు:

".............
.............."

((నిశ్శబ్దంకి పలు రూపాలు:

ఇప్పటికి అది
ఒక తెల్లటి చీకటి))

ప్రధమపాఠ౦

చిన్ని చేతులతో, పెద్ద కళ్ళతో
ఎదురుచూస్తావు నువ్వు

ఆడుకోవచ్చని, ఆపై
నా ఛాతిపై పరుండి నిదురోవచ్చని=

అడుగుతావు నువ్వు మళ్ళా మళ్ళా
అమ్మను నీటిబుడగలు పగులుతున్న
నీ తెల్లటి పదాలతో
చెట్ల కొమ్మలలోంచి సాగే
సాయంకాలపు గాలి చల్లదనంతో

వస్తానా నేనని, వస్తే ఎప్పటికని
రాత్రైతే రానేమోనని=

కొంత దిగులు, కొంత గుబులు
కొంత ఆశా, మరికొంత నిరాశా

ఆకాశానికి విచ్చుకున్న
నీ హృదయ పుష్పపు తుషారంలో=

వస్తానా నేను, వచ్చానా నేను
ఎపుడైనా? నీ చాచిన చేతులలోకీ
సుదూరంగా సాగిన
నీ చూపులలోకీ?

ఎదగటం అంటే ఇదే: ఎదురుచూపుల
నిస్పృహను రుచి చూడటం
హృదయ వేదనని నలు దిక్కులలో
గూడు కట్టుకోవడం

నా చిట్టి కన్నా గుర్తుంచుకో:
ఇది నీ జీవితపు
ప్రధమ ప్రేమ పాఠ౦.

అందాక

నా గురించి ఆలోచించకు
నేను ఎక్కడో ఉండి ఉంటాను: నీ వెనుకగా
నీ చుట్టూ నడయాడే గాలిలా
నిదురలో నిను తాకిన వర్షపు చినుకులా
నువ్ మైమరపుతో
ఆర్పివేయటం మరచిన రాత్రి దీపంలా
నేను ఎక్కడో ఉండే ఉంటాను.

నా గురించి ఆలోచించకు:
ఏం చేయాలో తోచక అలా తిరుగుతూ
పిల్లలని అలా విసుక్కోక
కాసేపు నింపాదిగా కూర్చో:

పగటిపూటి పూవులను రాత్రి దారంతో
నీ నిరీక్షణతో అల్లుకో
గతించిన కాలం, చింతించిన కాలం
అన్నింటినీ ఓ మారు తలుచుకో
శరనార్ధులనూ, శాపగ్రస్తులనూ
కొంతసేపు నీ దయగల
హృదయంలో తురుముకో
కిటికీలను తెరిచి, తలుపులు తెరిచి
గాలికీ, నక్షత్రాల కాంతికీ
నీ వేదనని నివేదించుకో
అందాక నా గురించి అంతగా
ఆలోచించకు

నేను ఎక్కడో ఉండే ఉంటాను
నేను ఎక్కడి నుంచో
వస్తూనే ఉండి ఉంటాను

నీకు మాత్రమే తెలుసు

ముందుగా, ఒక అంతం: ఒక ప్రశ్న. మనం
ఎందుకిలా?

౧.

నీకు మాత్రమే తెలుసు. నీకు మాత్రమే
నీ వదనానికి మాత్రమే
నీ నిర్లిప్త పెదాలకు మాత్రమే
అంత క్రూరంగా
అంత నిశ్శబ్దంగా ఉండటం తెలుసు.
నీకు మాత్రమే, ఒక్క నీకు మాత్రమే
జనులకు ప్రేమిస్తూ
నిజానికి ద్వేషిస్తూ ఉండటం
నీకు మాత్రమే తెలుసు. ఇది నాకు చెప్పు:

నువ్వు ఈ కళను ఎక్కడ అభ్యసించావ్?

౨.
రెండో వినతి: ఇది కవిత కాదు.
ఈ వాక్యాలలో నివిసించేది, ఈ పదాల మధ్య
తిరుగాడేది జ్ఞానం కాదు.

((అర్థరాత్రికీ ఇళ్ళకి చేరని పక్షులు
నీకు తెలుసా?
మధ్యరాత్రిలో, నిండు పున్నమిలో
వెన్నెలలోని చీకటిని నింపుకుని
రాలిపడే మల్లెమొగ్గలు
నీకు తెలుసా?
ఉదయమంతా, చీల్చివేసే ఎండలో
నీటితో కడుపుని నింపుకుని
అరచేతులో కళ్ళని పట్టుకుని
అలా ఎదురు చూసే మనుషులు
నీకు తెలుసా?

స్త్రీలు తెలుసా?
వారి మోహాలూ, వారి శాపాలూ
అంతంలేని వారి ప్రతీకారాలూ
వారి ప్రతీకాత్మక దేహాలూ
నీకు తెలుసా?))

౩.

మూడోవ, మొదటి సత్యం: నాకు
"సామాజికత" లేదు. నాకు
నా సత్యం తప్ప ఇతర నిజమూ లేదు.

((కాబట్టి, నువ్వు తలుపు తెరిచినప్పుడు
నీ వదనం మూసుకుంటుంది
కాబట్టి, నా పెదవులు పలికినప్పుడు
నీ స్వరం నల్లటి శిలగా మారుతుంది:
ఇదే సమయం. ఇదే
సరైన సమయం:

పూవులు రాళ్ళుగా, రాళ్ళు ముళ్ళుగా
ముళ్ళు మనంగా మారే
క్రియ గురించి, ప్రక్రియ గురించి
మాట్లాడుకునేందుకు.))

౪.

మధ్యలో ఒక జవాబు: ఎందుకిలా మనం
ఎప్పటిదాకా ఇలా మనం?

((వివశితుడను. అతి వ్యసనుడను
మధ్యమార్గం తెలియని
మధ్యవయస్కుడను.
పిల్లలు ఉండి ఇంకా "తండ్రిని" కాని వాడను
తండ్రి ఉండి ఇంకా "కొడుకుని" కాని వాడను
భార్య ఉండి ఇంకా "భర్తను" కాని వాడను
విషాదుడను, వ్యామోహ, మొహావేశాలు
వేషాలు లేనివాడను
అంతిమంగా నీకు అత్యంత ప్రియమైన
శతృవును, శాపగ్రస్తుడను
నీ ద్వేషాన్ని ద్వేషించే ప్రేమ కలవాడను))

మరలా మరలా మరొకసారి: ఇది
మీరు ఊహించే, మీరు కోరుకునే కవిత కాదు
ఇవి జ్ఞానం తిరుగాడే పదాల ప్రదేశం
దేహం దేశం కావు

వెడలిపోండి ఇక్కడనుంచి.

౫.
ఉన్నాను, నీ కటిన వదనానికి
నీ నిశ్శబ్దాల నీడలకీ ఒక కాందీశీకుడనై=
వేచి ఉన్నాను, నీ జ్ఞాన విముక్తికీ
దరిచేరని నీ మహా కధనానికీ
ఉన్నాను, నీ నిస్సహాయతకీ
నీ నిర్మాణాల వినిర్మాణానికి ప్రేక్షకుడినై=

మరేం లేదు ఇక్కడ, మరేం కాదు ఇక్కడ
త్వరగా దరికి రా

కలసి చనిపోదాం ఒకింత దయగా
ఒకింత శాంతిగా.

దాచుకో

ఉదయం పలు రంగులతోనో లేక
ఒకే ఒక నిస్పృహతోనో విచ్చుకునేటప్పుడు
నేను నీకు ఒక పూవును తెస్తాను
నేను నీకు తప్పక ఒక పసుపచ్చని
పేరు తెలియను పూవును
మట్టి నిండిన దారిలో
అయోమయంగా ఎదిగిన గడ్డిలో
పూసిన ఆ పూవును
నీకోసం తెంపుకు వస్తాను=

నేను ఇక ఇప్పుడు నీకు
ఇవ్వగలిగినదేమీ లేదు

ఎవరో లేత ఎరుపు చేతివేళ్ళతో
పదునైన గోళ్ళ అంచులతో తుంపివేసిన
శిరస్సువంటి
పసుపుపచ్చని పూవువంటి
నన్ను తప్ప
నేను నీకు ఇక
ఇవ్వగలిగినదేమీ లేదు=

కొద్దిగా నీళ్ళు వొంపుకుని
నీ హృదయంలో దాచుకో
ఈ దారి తప్పిన పూవునూ
ఈ దారి మరచిన
పసుపు పచ్చని పిట్టనూ=

ఎక్కడ ఉన్నావు?

ఎక్కడ ఉన్నావు? ఎలా ఉన్నావో అడగను. ఏం చేస్తున్నావో అడగను. సూర్యుడు ఒక ఇనుప దిమ్మస వలె దినాన్ని మోదుతుండే ఈ కాలంలో కడుపు నిండా మంచి నీళ్ళన్నా తాగావా, కాస్తంత అన్నం నిన్నటిధైనా కడుపున దాచుకున్నావా అని అడగను. కళ్ళు చికులించుకుని రావాల్సిన స్నేహితుడికోసం ఎదురుచూస్తున్నావా, ఎవరో వొదిలివేసిన ఈ లోకంలో ఎవరి కోసమూ నువ్వు నటించలేక ఎవరూ నీకోసం రాక ఒక్కడివే ఎప్పటిలా నీ ఒంటరి ఏకాకి గదిలో శిధిలమయ్యావా అని అడగను. చాపమీద పరుండి, దేహద్రిమ్మరులూ దేశద్రిమ్మరులూ, దేశద్రోహులూ దేహద్రోహులూ, ప్రేమికులు పాపులూ శాపగ్రస్తులూ నిరాకారులూ నిర్దయప్రాణులూ ఉన్మాదులూ స్త్రీలూపురుషులూ ఎవరికీ చెందని రాణులూ వారి రాత్రుల్లూ సంధ్యా సమయాలలో ఇళ్ళు వొదిలి వెళ్ళే రాజులూ రహదారులూ రహదారుల రహస్య చీకట్లలోతిరిగే మరణించే భిక్షగాళ్ళూ కవులూ కిరాయి హంతకులూ,హతులూ హతుల స్వప్నాలూ నీ నయనాలూ అన్నింటినీ వాటన్నిటినీ అలా చిరిగిపోయిన చాపమై పరుండి చూస్తున్నావా అని అడగను. ఏమీ అడగను. బ్రతికి ఉన్నావా, క్షణక్షణం నీ నీడల దారులలోకి పారిపోతున్నావా ఒక అనామక స్త్రీలోకి ఏడుస్తో కుంగిపోతున్నావా పిగిలిపోతున్నావా నలుమూలలకి చెదిరిపోతున్నావా అని అడగను. ఒకే ఒక్క మాట, ఒకే ఒక్క ప్రశ్న:

నేను బ్రతికీలేను, నేను చనిపోయీ లేను

నువ్వు ఎక్కడ ఉన్నావు?

ఏడు రంగుల ఏడు గంటల రాత్రి

ఏడు రంగులు, ఏడు గంటలు
ఇక ఈ రాత్రి అంతమవుతుందో లేదో తెలియదు

కూర్చున్నాం కదా
ఎదురెదురుగా, మనలోని ఏడు లోకాలతో
కళ్ళలోని ఏడు సముద్రాలతో

ఏడు ఎడారులు కలగలసిన, మన ఎండిన
హృదయాలతో=

మాట్లాడుకోవాలి కదా
పంచుకుని ఇక్కడో, ఎక్కడో రాలిపోవాలి కదా

మన దేహాలపై ఈ సమయపు
ఆకుపచ్చని చినుకుల్ని వొంపుకుని, తెల్లటి
గాయాల్ని నిమురుకుని

ఎర్రని దాహంతో, నల్లటి కోరికలతో
జన్మాంతం తీరని పసుపుపచ్చని తపనతో మనం
ఒకరిలోకి ఒకరం దూసుకుపోవాలి కదా

అందుకై కలుస్తాం ఇక్కడ
ఈ మంత్రధనుస్సుతో, ఇంధ్రనగరిలో, పాత్రల నిండా
మెరిసే నక్షత్రాల మెరుపులతో
గలగలలతో, అలలతో మైమరపు మాటలతో=

ఇక ఈ ఏడు రంగుల ఏడు గంటల రాత్రి
అంతమవుతుందో లేదో ఎప్పటికీ తెలియదు

ప్రధమ ప్రేమ పాఠ౦.|| collage poems*7||

నేరస్థలం నీ దేహం

శూన్యంలో శిలా విగ్రహమై
ఓ మాట అంటావు

నిర్మిత దేహాలకూ, నిర్మోహ
వాక్యాలకూ
కన్నీళ్లను తుడుస్తున్నాను

జంట కుదరక
జలనిధిలోకీ, విశ్వపు
అద్దంలోకీ
పారిపోతున్నాను

ఇదంతా, నీ ప్రధమ
ప్రేమ పాఠ౦.

నెమ్మదిగా నిదురపో,
నీ నిదురలో
ఆ కనులలో ఒక పూవు
ప్రసవిస్తోంది దయగా=

______________________

"collaged"from Mo's Nishaadham.

నీ ద్వేషం (ఒక తొమ్మిది కా/రణాలు) లేదా కవిత కాని గాధ ఒకటి

నీ ద్వేషం, ఒక పరంపర వలె, శీతాకాలం సాయంత్రం మసక చీకటీ కలగలిసి కురిసిన ఒక తుంపర వలె, నన్ను ఒక దిగులు గదిలోకి దయలేని మదిలోకీ నెడుతోంది. నీ ద్వేషానికి, ఇప్పటికి నాకు తోచిన నువ్వు చెప్పక చెప్పిన ఒక తొమ్మిది కా/రణాలు:

***

1. మొదటిగా, చివరిది అయిన చిన్న కారణం: నేను ఉండటం. నేను నీ ద్వారా ఉనికిలోకి రావడం. 

2. రెండొవది ఏమిటంటే, నేను కవిత్వంవంటి దానినేదో రాయటం, దానిని నేను కవిత్వం అని నమ్మకపోవడం. 

3. నేను నేనుగా ఉండటం, అందులో భాగంగా నేను నిన్ను నిర్దయగా ధిక్కరించడం. (నీకు తెలియని ఒక విషయం: నా కోసం, నేను నేనుగా ఉండటం కోసం, అందుకై అలవాటైన స్వీయ హిం సకోసం, ఇప్పటికి తొమ్మిది మంది స్త్రీలను దేశంలో, దేహంలో, పరదేశాలలో, పరదేహాలలో వొదిలివేసాను. (*ఇప్పటికీ ఈ హృదయంపై తొమ్మిది కోతలు ఉన్నవి, ఇప్పటికీ అవి ఉబుకుతూ ఉన్నవి)

4. పురాజన్మలో తగిలిన శాపమొకటి వెన్నాడుతోన్నది ఊరూ పేరూ లేని ఓ దిగులై, ఓ తపనై ఈ జన్మలో : నీకు తెలియని ఆ పాదాలపూల పరిమళ నైరాశ్యమై నన్ను వివశితుడను చేస్తోన్నది. తిరుగుతున్నాను అందుకే, ద్రిమ్మరినై, దారులవెంటా, మట్టి అంటిన మనిషి పాదాలవెంటా.  రాలిపోతున్నాను నీటి చుక్కనై, పగిలిన పెదాలపైనా, పుసి పట్టిన కళ్ళలోనా, రహదారుల్లోనా, రహస్య మధుశాలల్లోనా హంతకుల రతి మైదానాలల్లోనా, అపరిచిత స్త్రీల బాహువులల్లోనా, రాలిపోయే నక్షత్రాల కరిగిపోయే రాత్రుళ్ళలోనా -

( నీకు తెలుసు నేను గూడుని నమ్మని గూడుకై వెదుకులాడుకునే ఒక గూడు లేని పక్షిని అని )

5. భర్తను కానీ, తండ్రిని కానీ కొడుకును కానీ పౌరుడిని కానీ మరొకరి పాత్రల పౌరోహిత్యం నిర్వహించే పురో/హితుడను అయ్యే పాపాన్ని చేయలేకున్నాను. అటువంటి పుణ్యం చేసుకుని ఉన్నాను: ఇందుకు - నువ్వు నన్ను ద్వేషించాలి: ఇంతకు వినా నీకు మరో మార్గం లేదు.

6. బానిసవలె పెంచబడి బానిసగా మారలేకున్నాను. నీ భాష్యపు దాస్యంకింద నువ్వు నమ్మి పెంచుకుని స్థాపించిన విగ్రహాలముందు మోకరిల్లలేకున్నాను. కాదా ఇది ఒక నేరం: నేరాలను శిక్షించే నేరస్థుడని నేను. చాలదా ఇది నన్ను ద్వేషించెందుకు నీకు ఆరో కారణం?

7. ప్రేమించలేను. శరీరం నచ్చకుండా రమించలేను. భాష లేక శరీరం లేదు. భావంలేక ప్రాప్తి లేదు. జీవం లేక శాస్త్రం లేక జీవశాస్త్ర ఉనికి లేక నువ్వు అనుకునే నువ్వూ, నీ పరమ అధ్బుతమైన, స్త్రీ లేదు. ఈ పదాలకి ఒక లయా లేదు. అంతిమంగా నీ ద్వేషానికీ దయా లేదు. పద సన్నిధీ లేదు. అందుకే వెడలిపోతున్నాను ఇక ఈ వాక్యాలలోంచి:

8. నీ విద్రోహాల నీడను పంచుకోలేకున్నాను. మన్నించు: నిన్ను మినహా శత్రువులవంటి మొగలి పూల పరిమళపు స్నేహితులను నమ్ముకున్నాను. బృంద గానాలను ఆలపింపలేకున్నాను. ఇతరులకై నన్ను నేను పారవేసుకున్నాను. చేయి దాటిపోయింది. దూరం ఏదో చేరువయ్యింది. దరి చేరనిది దాహమై ముంచివేసింది. ఇక మరణించేవరకూ ఉన్నాయి: నీకు నీ మరణం, నాకు నా మరణం. 

( ఇక మరణించేవరకూ, నేను నీ మరణం నువ్వు నా మరణం.)

9. మొదటిది అయిన చివరి కారణం: నేను నీ ప్రతిబింబపు ప్రతిబింబం: అద్దంలోంచి అద్దంలోకి తొంగిచూసే అద్దపు ప్రతిబింబం. ఎదురుచూపు మనం. తన మనం. అందుకే ద్వేషించు చివరిదాకా, కంటిచూపు సాగేదాకా: తరువాత, ఆ తరువాత, ఆ తరువాత తరువాత కలుస్తాయి మన చేతులు మరెక్కడో: అనంతంలో! 

***

నీ ద్వేషం, ఒక పరంపర వలె శీతాకాలం సాయంత్రం మసక చీకటి కలగలిసి కురిసిన ఒక తుంపర వలె నన్ను ఒక దిగులు గదిలోకి దయలేని మదిలోకీ నిరంతరంగా నెట్టివేయనీ, వొదిలివేయనీ!

నీ ద్వేషం

నీ ద్వేషం రెపరెపలాడుతుంది
తెల్లటి ఎండవలె, అది నన్ను అంధుడిని చేస్తోంది.

ఎందుకు ద్వేషిస్తావు నన్ను? నాకు తెలుసు
ద్వేషించేందుకు చాలా ధైర్యం కావాలని
ద్వేషం ప్రేమంత శక్తివంతమైనదని=

నాకు తెలుసు: ఎక్కడా ఒదగని తనాన్ని
భరించటం అంత తేలిక కాదు
నాకు తెలుసు: నిన్ను నిర్మించినదానినంతా
నెమ్మదిగా తుడిచివేసే తనాన్నీ
నువ్వు బ్రతకాలనుకుని, బ్రతుకలేక
రాజీపడిన నీ అద్దాన్ని
కరిగించివేసి, నిన్ను తీసివేసే తనాన్ని
భరించటం అంత తేలిక కాదు=

నేను నీ వంక నిస్సహాయంగా చూస్తాను
రెండు వడలిపోయిన
చేతులుగా మారిన కళ్ళతో, ఎప్పటికీ నీకు
ఒక కొనసాగింపు కాలేని ధిక్కారంతో:

నీకు ఇక ఎప్పటికీ తెలియదు
మనం జన్మాంతం ఎందుకు జీవించామో
మనం జన్మాంతం ఎందుకు
పరచిత అపరిచితులుగా మిగిలిపోయామో=

నన్ను శాంతితో మరణించనీ.

ఒంటరితనంలో ఒక్కడు

ఒంటరితనంలో ఒక్కడు
మోకాళ్ళు చుట్టూ చేతులు చుట్టుకుని
చీకట్లో, చినుకుల్ని వింటూ
ఒంటరితనంలో ఒక్కడు

ఒంటరితనంలో ఒక్కడు
చెక్కబల్లపై ఒక ప్రమిదెను వెలిగించుకుని
చిరు చీకట్లో, చిరు చిరు
వలయపు కాంతిలో, చెట్టులా మారి
గూళ్ళు వొదిలిన పక్షులను
కళ్ళలో నింపుకుని మౌనంగా
ఒంటరితనంలో ఒక్కడు

ఒంటరితనంలో ఒక్కడు
చీకట్లో, వలయపు వెలుతురులో
చినుకుల అందియలలో
ఒక మధుపాత్రతో

దీపపు కాంతిలో వెలిగే
ఒక మహిమాన్విత స్త్రీ వదనపు
నలుపు చారికను తదేకంగా
పరిశీలిస్తూ
ఒంటరితనంలో ఒక్కడు

ఒంటరితనంలో ఒక్కడు
అక్కడే, తన చుట్టూతా తన లోపల
వలయాలుగా తిరుగాడుతూ
మారుతున్న గాలినీ, జారుతున్న
వర్షాన్నీ, చేజారిన క్షణాలనీ
అరచేతుల్లో నింపుకుని
కనులు మూసుకుని తలనిండా
మది నిండా ఒంపుకుంటూ
ఒంటరితనంలో ఒక్కడు
ఒంతరితనంతో ఒక్కడు

ఒంటరితనంలో ఒక్కడు
పిల్లలలో తప్ప, ఏమీ తెలియక
కుంటుకుంటూ తిరుగాడే
వీధి కుక్కలలో తప్ప
ఒక ప్రసన్నమైన సూర్యకాంతిలో
అలా దిగులుగా మెరిసిపోయే
నీడల కదలికలో తప్ప
ఇతరులలో తనని కనుగొనని
ఇతరులలలో తనని
ఇక ఏమాత్రం కనుగోనలేని
ఒంటరితనంలో ఒక్కడు

ఒంటరితనంలో
తను లేని తనంలో, ఒంటరిలో
అంతిమ పద దర్శనానికీ
ఆదిమ మంత్ర దర్పణంలో
మృత్యు శ్లోకాలను అల్లుకుంటూ
ఒంటరితనంలో, ఆ
ఒంటరితనంలో ఒక్కడు
ఒకే ఒక్కడు=

అదే నేను

రెండు జాజి పూవులను అరచేతులో పుచ్చుకుని వచ్చాను
కానీ నువ్వు ఉంటావో లేదో నాకు ఎలా తెలుసు?

అందుకని కొన్ని ముళ్ళగుచ్చాలను కూడా తెచ్చుకున్నాను
ఎదురుచూస్తూ కళ్ళలో అమర్చుకునేందుకో
శిరస్సుపై కిరీటంలా పేర్చుకునేందుకో=

ముళ్ళ కిరీటం, పూల రక్తం: అదే నేను ఇప్పటిదాకా.

వచ్చి చూసిపో ఒకసారి.

కొంత తోచిన రాత ఒకటి/కొంత బావున్న కవిత ఒకటి

నాతో మాట్లాడు
నాతో, నా నీడలతో మాట్లాడు
నాతో, నా సంరక్షక దేవత అయిన
నా మధువుతో మాట్లాడు
ఇళ్ళు లేని
నా స్నేహితుల గురించి మాట్లాడు
ప్రేమించీ, పిగిలిపోయి
చెమ్మగిల్లిన అద్దంపై మంచుగా మారిన
స్త్రీల గురించి మాట్లాడు

స్త్రీల గురించి,
పుచ్చకాయల వాసన వేసే
స్త్రీల గురించి
పిల్లలు కావాలనుకునే
స్త్రీల గురించి
ఒక ఆలింగనంకై
తమ దుష్టస్వప్నాల నుంచి
నిరాయుధులై
భీతావాహకమైన నయనాలతో
లేచి వచ్చే స్త్రీల గురించి
అబార్షన్లలో శిశువుల్ని కోల్పోయి
ఇప్పటికీ రక్తం స్రవిస్తున్న
స్త్రీల గురించి
ఊచకోతలోని ఆనందం కోసం
మనం హత్య చేసింది
తమ గర్భంలోని కవలల్ని
అని విలపించే ఆ చిన్న
స్త్రీల గురించి
నాతో మాట్లాడు=

నాతో మాట్లాడు
తిరుగుబోతులతో
తాగుబోతులతో
అనాధులతో
నేను గడిపే, నేను
రాలిపడే
రాత్రుళ్ళ గురించి
నాతో మాట్లాడు
ఆత్మహత్య అంచున
తొణికిసలాడుతున్న
నా స్నేహితుడి గురించి
నాతో మాట్లాడు
అతడు అంతిమంగా
శ్వాసించాలనుకున్న
తను కలలో కాంచిన
నా కలైన
తల్లిలాంటి
తనదైన స్త్రీ
పరిమళం గురించి మాట్లాడు

ఉన్మాదం
గురించి మాట్లాడు
మధువుతో
వివశితమైన రాత్రుళ్ళ
గురించి మాట్లాడు
శూన్యబిలంలో
అందరూ పంచుకున్న
సున్నితమైన
లేత చిగురాకు క్షణాల
గురించి మాట్లాడు

ప్రేమ గురించి మాట్లాడు
స్నేహం గురించి మాట్లాడు
అందరూ నిన్ను
నైపుణ్యంగల వేటగాళ్ళలా
వేటాడుతున్నప్పుడు
నువ్వు తలదాచుకున్న
స్థలం గురించీ
స్తన్యం గురించీ మాట్లాడు

మాట్లాడు మాట్లాడు మాట్లాడు

అంతం కాని
దినాల గురించీ
దయలేని
రాత్రుళ్ళ గురించీ
నువ్వూ నేనూ మనమూ
రాలిపోయి
పాలిపోయి
పారిపోయి, తిరిగి
ప్రత్యక్షం అయ్యే
సమయాల గురించి మాట్లాడు

మనం చెప్పిన
విషయాలన్నిటిలోకీ
మనం చెప్పని
విషయాలన్నిటిలోకీ
మనం చెప్పాలనుకుని
చెప్పలేకపోయిన
విషయాలన్నిటిలోకీ
కలగలిసిపోయిన
పొగమంచు
గురించి మాట్లాడు

ఎందుకంటే
అస్తిత్వపు అంచున
మృత్యువు అంచున
నీ స్వరాన్ని వింటూ
కొన్ని క్షణాలకై కొనసాగే వాళ్ళు
కొందరు ఉంటారు
ఆ కొందరు, అందరై
ఒక అంతంకై
ఎదురుచూస్తూ ఉంటారు
ఒక అంతంలోంచి
మరొక ప్రారంభాన్ని
కనుగొంటూ ఉంటారు

మాట్లాడవా నువ్వు?

మాట్లాడతావా నువ్వు?

మరొక్కసారి
మళ్ళా మొదలుపెడదాం మనం.

నాతో మాట్లాడు
నాతో, నా నీడలతో మాట్లాడు.

నువ్వు ఒక్కడివే

రాత్రి
ఇంకా వర్షం
రుతువు ఒక్కటే
వర్షపు
రుతువు ఒక్కటే
ఉన్నట్టు

రాత్రి
ఇంకా వర్షపు కాంతి
నారింజ రాత్రి కాంతి
చెట్లకు పైగా
చెమ్మగిల్లిన దయతో
హింసతో
నిన్ను
శపిస్తూ=

నువ్వు ఒక్కడివే
రాత్రి అంతా
రాలిపడే పక్షులను
గుణిస్తూ
నీలో నువ్వు
గొణుక్కుంటూ

నిస్సిగ్గుగా
నిస్సహాయంగా
ఇంకా వాళ్ళను
తలుచుకుంటూ

నిశ్సబ్దంగా
నిరీక్షణలో ఇంకా
ఇప్పటికీ

నువ్వు ఒక్కడివే=

ద్వేషం

లోపలనుంచి, లోపలికి
ఒక శూన్యం

ఈ వలయానికి
రంగు లేదు
కాంతి లేదు

ద్వేషం ఒక
మహా ప్రేమ, ఒక
మహా శాంతి

ఆ వలయానికి
దయ లేదు
అలసట లేదు
విశ్రాంతి లేదు

నిరాదరణ ఒక
మహా కాంతి, ఎన్నటికీ
వీడని ఒక మహా శాంతి

ఎలాగోలాగా చచ్చిపో

ఆమె మాటల్లో
ఆమె మాటలతో
ఆమె చేతలలో=

beast

Things are coming back. Things are thoughts. Or thoughts projected into things, sounds and images. The permutations and combinations that make a self at a particular point of time repeats itself, reminding or rather turning the being into that which was and which never leaves: like the repetition that never LOOKS repetitive like nature in its very own repetition. At a surface level there seems to be a change: in the manifestation of relationships. But that which feels deep inside, that which absorbs and reacts, that which SEES and FEELS is the same. It is the very SAME self that won’t let go, or that very matrix that had been constituted as my SELF, will not let go the very same self into a varied direction.

The moon outside is blazing like sun, and it BURNS and RADIATES more than sun: NOW, at this moment. The air of this early march, the texture and silence of the leaves and my MOTHER – who incarnates in different forms of women – leave me longing: throbbing with the blood of some ancient memories: it is just an animal, primary and primordial, struggling to set itself free from the binding environment that is unseen of, which it was never part of:

An animal: POETRY is an animal. Poetry is an animal that is trying to transcend its animosity. Poetry is a beast trying to reach a memory of divinity that it senses in its deepest instinct. Is poetry an act of transcending bestiality to divinity that never is?

An animal speaks of the thousand moons and rivers of sunlight. A beast sings about the thousand flowers caressing the rain and breeze: of butterflies that turn to flowers and float on the thousand rivers of moonlight.

They are coming back. The images that one has created so carefully and so unconsciously, with sounds and colors, with smell and touch, with words that have become one’s very own existence: they are coming back. And the beast that has become an angel and an animal, who has become a man-eater and savior, is holding a trace unto to himself: Now. A word. Of you. Of that I that never was and is:

I am coming back NOW: to YOU. MY child.


P.S


POEM OF THE BE/EAST:

We know, we don’t know
We know that we don’t know
We know, we don’t know
We don’t know that we know

gift of death

One has to collapse. That is it. One has to run away from one self and then one has to fuck oneself and the world to know what one is. Drink will not do and friends will not do: with glazy eyes and in an obedient tongue, one has to speak the language of sex and death. Somebody turns out to be a gift: gift of death. A poem is a gift of death: and DEATH is a gift of a poem by somebody who doesn’t know what a poem is and what death is: in the meantime somebody talks with the lisping language:


Even moon needs a language:

i have heard

I have heard: the two wings that struggle across the wind to fly are the breasts that feed us and make us alive. Love is a word that spreads like a perfume in a dream. Did SHE come or did SHE leave?

When you dream of butterflies and caterpillars, when you have become a dream of caterpillars and butterflies, when the song takes you for a ride, are you the one who rides or are you the one who has become a song by being a rider?

What they say? LIVE. And we can taste a bit of eternity: in the other side of her dream. Mother and the other.

And I? Like you I will be dead and gone like death itself: just like that