కిటికీ అంచున ఒదిగి కూర్చున్న తెల్లని పావురానివి నువ్వు -
మాట్లాడాలి ఎవరైనా నీతో. మెత్తగా నిమిరి, పూవులంత తేలికగా ఏమైనా మాట్లాడాలి నీతో -
వీచే గాలి అంటే ప్రేమ నీకు. సెలయేళ్ళు కావాలి నీకు. తోడుగా ఉండాలి ఇన్ని మొక్కలు పిచ్చుకలూ పిల్లలూ నీకు, అందుకే ఎదురుచూస్తావు ఉదయాన్నే ఒక మాటకై మోకాళ్ళ చుట్టూ చేతులు చుట్టుకుని, నీలో నువ్వు ముడుచుకునీ -
తేలిపోతాయి మెల్లగానే మబ్బులు. సాగిపోతాయి మెల్లగానే పక్షులు. ఆ పసుపుపచ్చటి ఎండలో, ఆ పసుపు పచ్చటి గాలిలో ఎగిరిపోతాయి మెల్లగానే తోటలోని సీతాకోకచిలుకలు. తెరిచిన తలుపులోంచి వాలే పసుపు పచ్చని లేత ఎండ, తాకుతుంది నీ పసుపచ్చని చేతిని రంగులేని ఒంటరితనంతో -
తిరిగి తిరిగి, తిరిగి - మళ్ళా మళ్ళా ఎవరూలేని ఒక నల్లని సాయంత్రమే చివరిగా, భళ్ళున పగిలే గాజుపాత్రగా మిగిలిపోయే ఒక రాత్రే చివరిగా! కొంత నిప్పూ, కళ్ళ వెంబడి కొంత నీరూ, శరీరంలోకి మరి కొంచెం కొంచెంగా పేరుకునే ఖాళీ గదుల దిగులు: నీలో. చివరిగా!
నిన్ను నువ్వే కౌగలించుకుని మరణించిన రాత్రిలో, బ్రతికి ఉన్నావా? ఎలా ఉన్నావు అని నిన్ను అడిగిందెవరు?
