a very sentimental poem

1

చీకటిలో 

నువ్వు దీపం వెలిగించినప్పుడు నేను లేను కానీ 

కొద్దిగా రెక్కలు విప్పిన 

తెల్లని పావురంలా మారిన మన గూటిని నేను 

ఊహించగలను 
2  

నేను 

వచ్చేటప్పటికి నువ్వు ఉండవని నాకు తెలుసు 

నీకూ తెలుసు -

అయినా 

వెలిగించి వెళ్ళడంలోనే నాపై నీ ఇష్టం దాగి ఉందనీ  

అదే జీవన సూత్రమనీ 

అదే నీ ఇంద్రజాలమనీ 

ఎందరికి 

తెలుసు?
3

నేను 

వచ్చేటప్పటికి నువ్వు లేవు: నువ్వు వెలిగించి ఉంచిన

కాంతి వలయంలో  

నీ

శరీర సుగంధం. సన్నగా చలిస్తూ కదిలే సెగలో నీ 

పసుపు పచ్చని ముఖం - 

వండి ఉంచిన 

పాత్రలో 

మెతుకుల్లాంటి నీ మాటలు. బల్లపై ఉంచిన 

మంచి నీళ్ళ గాజు పాత్రలో 

నీ మౌనం -   

తెరచిన 

కిటికీలలోంచి చల్లటి రాత్రి గాలి. ఇక ఎప్పటిదో మరి 

నీ సన్నటి నవ్వు 

ఇప్పుడు 

ఇక్కడ 

చీకటిలో మిణుగురై మెరుస్తోంది - 

4

చీకటిలో 

నువ్వు దీపం వెలిగించినప్పుడు నేను లేను కానీ 

కొద్దిగా 

బెంగటిల్లి 

రెక్కలు నిక్కబొడుచుకుని ఉర్ర్ ఉర్ర్ మంటూ 

గూట్లో 

అక్కడక్కడే 

మెసిలే ఊదా రంగు పావురంలా నేను: తోడుగా 

ఈ అక్షరాలూ -
అది సరే కానీ 

5

మరి 

నువ్వు తిరిగి వచ్చేదాకా, వచ్చి తాకి శ్వాస అందించేదాకా  

మేమంతా 

ఏం చేయాలో

ఎలా ఎదురు చూడాలో చెప్పడం 

ఎలా మరచిపోయావు 

నువ్వు?