కృతజ్ఞతతో

ఎత్తైన ఆ మెట్ల వరస మీదుగా కిందకి
దిగి వస్తూ నువ్వు,

పొడుగాటి గులాబీ కొమ్మ ఒకటి గాలిలో
ఊగినట్టు, తెల్లని
దుస్తులలో, నెమ్మదైన నదిలాగా ...

ఎంతో అలసి ఉన్నాను నేను, ఆనాడు -
ఓ ఖండిత వృక్షాన్నై
ఎండి, రిసెప్షన్ బల్లపై వొరిగిపోయి ...

వెలుపల, పొరలు పొరలుగా శీతాకాలపు
మధ్యాహ్నపు ఎండ -
నిలువెత్తు అశోకా వృక్షాల మధ్యగా

అటూ ఇటూ చలిస్తూ తూనీగలు. ఏవో
ఏవేవో పిట్టల అరుపులు
దూరం నుంచి, గడ్డి పరకలలాంటి

గొంతుకలతో: చలించే నీడలతో, మరి
వాటితో పాటు ఊగిసలాడే,
రాత్రి రాలిన చినుకుల ఘోషతో!

ఇక అప్పుడు, మెట్లు దిగి వస్తూ నువ్వు
తల ఎత్తి పలకరింపుగా
నా వైపు చూసి నవ్వితే, కొమ్మ ఊగి

వెదజల్లిన ఓ సువాసనకీ, చీకట్లో చుక్కై
మెరిసిన ఓ చిరునవ్వుకీ
డస్సిన గొంతులోకి, మంచినీళ్ళై

జారిన ఓ వదనానికీ, ఇప్పటికీ ఓ శ్వాసై
మిగిలిన నీ మాటకీ, ఎన్నో
ఖండిత అంగాల, ఈ 'బ్రతకడం'లో

ఎంతో అపురూపంగా, బిడ్డని హత్తుకునే
తల్లి బాహువులై మిగిలిన
నీ స్మృతికీ, నీకూ, కృతజ్ఞతతో

ఎత్తైన ఆ మెట్ల వరస మీదుగా, నీ వద్దకు
చేరందుకు ప్రయత్నించే
నేనూ, ఈ పదాలూ, మరి ఎంతో

అబ్బురంతో, ఈ చిన్ని చిన్ని కవిత!