సాదాగా

లంచ్ బాక్సు విప్పి
ఒక వొంటరి మధ్యాహ్నం వేళ, ఒక్కడినే మరి
బల్ల ముందు -

నీ చేతివేళ్ళ చివర్లై
మెతుకులు: తెల్లగా మెత్తగా దయగా, నువ్వైన
సువాసనతో ...

పొడుగాటి కిటికీలకకు
ఆవలగా జలజలలాడే ఆకులపై మెరిసే ఎండ
( నీ కళ్ళా అవి? )

ఎక్కడో దూరంగా మరి
చివుక్ చివుక్ మని శబ్ధాలు, అనువాదమయిన
ఆనందంతో ...

(నీ మాటలే అవి
WhatsAppలోంచీ, మెసేజ్ ఇన్బాక్స్లోంచీ తేటగా
ఎగిరొచ్చే పిట్టలు)

"తిన్నావా? తినేసేయి
త్వరగా. క్లాసులు అయిపోయాయా? తినకుండా
అలాగే ఉండకు"

తెరలు తెరలుగా వీచే
శీతాకాలపు మధ్యాహ్నపు గాలి. స్కూలు పిల్లలు
ఊరకనే మరి

మైదానంలో ఎగిరెగిరి
గెంతుతోన్నట్టు, బల్లపై కొట్టుకుకులాడే కవిత్వ
పుస్తకపు పుటలు ...

(అది నా హృదయం అనీ
ఈ పూట అది మైదానమూ, పిల్లలూ, గాలీ అయి
ఉన్నదనీ, నేను

నీకు ఎలా చెప్పేది?
మెతుకులలో నువ్వూ, మెరిసే నీ ముఖమూ నీ
శ్రమా మరి

కనిపిస్తున్నవనీ
వాటికి నేను ఎంతో రుణపడి ఉన్నాననీ, నేను
ఎవరికి చెప్పేది?)
***
రెండు చేతులూ
జోబుల్లో దోపుకుని, ఏదో స్ఫురణకు వచ్చి, ఇక
లోలోన

నవ్వుకుంటూ
మబ్బు పట్టిన దారిని, నింపాదిగా దాటుకుంటూ
వెళ్లినట్టు

లంచ్ బాక్సు విప్పి
ఒక వొంటరి మధ్యాహ్నం వేళ, ఒక్కడినే ఇక్కడ
నీ ముందు!