రహదారి

సాయంత్రం పూట, వర్షపు తూనీగలు నల్లటి మేఘాల రెక్కలతో కొమ్మలలోకి
జోరబడుతున్నవేళ
ఆమె రహదారిని దాటేందుకు ప్రయత్నిస్తుంది. నుదిటిన గాలికి చిందరవందర
అవుతున్న కురులతో, మూడేళ్ళ పాప కనులతో
విస్తృతంగా రాక్షసంగా కదులాడుతున్న వాహనాలను దాటి
ఆవలివైపుకు చేరేందుకు ఆమె తడబడుతుంది.

సహచరుడు లేని దిగులు సాయంత్రం. అరచేతిలో మరో అరచేయి లేని,
గోరువెచ్చనిదనం లేని, దు:ఖాన్ని మునిపంటితో నొక్కి పెట్టిన సాయంత్రం
భుజాన బాగ్ తో, అలసిన దేహంతో
పని నుంచి నిస్సతువుగా ఇంటికి వెళ్ళాల్సిన సాయంత్రం. ఆమె
రెండు అడుగులు ముందుకు వేసి, నాలుగు అడుగులు వెనక్కి వేస్తుంది

"ఇది అడవికన్నా చిక్కనైన ప్రదేశం. క్రూరమృగాల కన్నా వేగంగా వాహనాలు
సంచరించే విరామం లేని ప్రదేశం.
ఇటువంటి రహదారిని దాటటం ఎలా?"
ఆమె మనస్సులో తనలో తాను సంబాషించుకుంటూ, చాలా కాలం క్రితం
అతడూ ఆమె చేతులు పుచ్చుకుని
అంత వేగపు వాహనాల వరదను అత్యంత సునాయాసంగా దాటిన
క్షణాలను జ్ఞాపకం చేసుకుంటుంది.

ప్రేమలేని దయరహిత సాయంత్రం. పెదాలు ఇతర పెదాలను తాకలేని
నిశ్చేష్టమైన నిశ్శబ్దపు సాయంత్రం.
ఒంటరిగా బయలుదేరి ఒంటరిగానే ఇక ఇంటికి చేరుకోవాల్సిన
ఒంటరి బాహువుల సాయంత్రం. ఆమె ముందుకు కధలలేకా
వెనక్కు వెళ్ళ లేకా, ఉన్నచోటనే నిలబడి
ఎదురుగా నిర్దయగా మారుతున్న రోజును స్తబ్దుగా గమనిస్తూ అనుకుంటుంది:

"రహదారిని దాటం ప్రేమను ఈది ఒక దరికి శాంతితో చేరటం వంటిది. సమయం లేదిక
కదిలే తేమ్మరని ఆసరాగా పుచ్చుకుని
మసకబారుతున్న ఆకాశంలో మెరుస్తున్న నక్షత్రాలు,
మేఘాల మధ్య ముడుచుకుంటుండగా, చప్పున రహదారిని దాటాలి. సమయం లేదిక.
చీకటి మంచు గాడమయ్యే వేళకి ఇంటికి చేరుకొని, సహచరుడు లేని పడకపై
నిర్లిప్త కరుణతో విశ్రమించాలి ఇక. సమయం లేదిక
ఎలాగోలాగా జీవితాన్ని త్వరితంగా దాటాలిక:"

ఆ తరువాత, కనిపించని ముళ్ళు రాలుతున్న కంపించే శీతలగాలితో పాటు
పెదాల అంచున వికసిస్తున్న చిర్నవ్వుతో
ఆమె ఒక నిర్లక్ష్యపు విసురుతో, సాయంకాలమూ రాత్రీ కాని కర్కశ సమయంలోకి
ఈ పదాలతో పాటు రహదారిని దాటుతుంది.