అతన కథలు చెప్పే మనిషి.
మార్చి నెల పొల మారిన ఆ కాలంలో ఆ సాయంత్రం ఆ రాత్రంతా వర్షం పడింది. తను సాయంత్రం కాక మునుపు వచ్చింది మబ్బులు కమ్ముకున్న ఆకాశాన్ని చుట్టుకుని నిమ్మకాయ రంగుల వాసనలతో: నేను కాదనలేక పోయాను. ఒక నిలువెత్తు పసిడి గులాబీని నా వెంట ఆ దినం ఈ నగర లోహ రహదారులని చూపించేందుకు తీసుకు వెళ్లాను. తెల్లటి పావురాళ్ళు ముడుచుకున్న కళ్ళతో తను నా కళ్ళలోంచి నా అరచేతుల లోంచి లోకంలోకి ఎగిరింది. తారు వాసనలనీ, ఎత్తైన నలు చదరపు శరీరాల్నీ, నాచు పట్టిన గుర్రపు డెక్కల సరస్సులనీ రహదారుల పక్కగా బూజు పట్టిన పసి కళ్ళనీ నిరంతరంగా సాగే జనుల ఆధుర్ధానీ స్థాణువై చూసి, నా హృదయంలో గూడు కట్టుకునేందుకు మసకబారిన మనస్సుతో వాటిని తిరిగి కథలలా తీసుకు వచ్చింది.
అతను అన్నాడు: ఇది జీవితం. ఊరుకో. హత్యలకు గురికాకుండా కలలతో మిగిలిన మనిషి ఎవరూ లేరిక్కడ.
యిక ఆ సాయంత్రం ఆ రాత్రంతా వర్షం పడింది. పూర్తిగా తడిచి వణుకుతూ, తన లోకి తాను ముడుచుకుపోతూ తను బేలగా ఆర్ధించింది- నన్ను ఉండనివ్వు ఈ పూట నీ గదిలో, ఇప్పుడు వెళ్ళలేను బయటకి, జిగటగా చీకటి అల్లుకున్న రాత్రిలోకి. ఈ పూట ఉంటాను నీ గదిలో నాకు నేనే తోడుగా, పడుకుంటాను నీతో నీకూ నాకూ తోడుగా. ఉండనివ్వు నన్ను - యిక ఈ పూటకి, ఇప్పటికే అలసిపోయాను రక్తపిపాసులు తిరిగే ఆ రహదారుల్లో, అని అంది తను ముకుళించిన అరచేతులతో, తొలగిన పమిటలోంచి గతపు గాయాలతో నెత్తురు ఓడుతున్న వక్షోజాలతో.
అతను నవ్వాడు. అతను తడబడ్డాడు. అతను అన్నాడు: ఊరుకో. యిదే జీవితం. యిదే పవిత్ర పాపుల కాలం. అని అతను తనని భక్షించి ఆనక రాత్రి వ్యాఘ్రం తిరుగాడే నీటి చినుకుల శిధిలాలలోకీ కాల బిలాలలోకి తనని తోసివేసాడు. తను వెళ్లిపోయింది అక్కడ నుంచి, ఎదపై నిదురించిన ఇద్దరు పసి పిల్లలని లేపుకుని ఆ నిశి రాత్రిలో, ఆ కాటుక వానలో వొణికే కడుపుతో తడిచీ పూర్తిగా ఎండిపోయిన హృదయంతో-
తిరిగి రాని తను మీకు ఎక్కడైనా కనిపించిందా అని రాస్తోన్నాడు అతను ఇదంతా పుక్కిలి పట్టిన దిగులుతో ఏడుపుతో తనని నిరంతరం వేటాడే ఆ మృణ్మయ పాత్రల కనులతో ఆ రాత్రంతా ఆ సాయంత్రమంతా కురిసిన ఎవరూ లేని ఇళ్ళు లేని ఆ వర్షం గురించి- ఏమీ లేదు
అతను కథలు చెప్పే మనిషి.
అతను అన్నాడు: ఇది జీవితం. ఊరుకో. హత్యలకు గురికాకుండా కలలతో మిగిలిన మనిషి ఎవరూ లేరిక్కడ.
యిక ఆ సాయంత్రం ఆ రాత్రంతా వర్షం పడింది. పూర్తిగా తడిచి వణుకుతూ, తన లోకి తాను ముడుచుకుపోతూ తను బేలగా ఆర్ధించింది- నన్ను ఉండనివ్వు ఈ పూట నీ గదిలో, ఇప్పుడు వెళ్ళలేను బయటకి, జిగటగా చీకటి అల్లుకున్న రాత్రిలోకి. ఈ పూట ఉంటాను నీ గదిలో నాకు నేనే తోడుగా, పడుకుంటాను నీతో నీకూ నాకూ తోడుగా. ఉండనివ్వు నన్ను - యిక ఈ పూటకి, ఇప్పటికే అలసిపోయాను రక్తపిపాసులు తిరిగే ఆ రహదారుల్లో, అని అంది తను ముకుళించిన అరచేతులతో, తొలగిన పమిటలోంచి గతపు గాయాలతో నెత్తురు ఓడుతున్న వక్షోజాలతో.
అతను నవ్వాడు. అతను తడబడ్డాడు. అతను అన్నాడు: ఊరుకో. యిదే జీవితం. యిదే పవిత్ర పాపుల కాలం. అని అతను తనని భక్షించి ఆనక రాత్రి వ్యాఘ్రం తిరుగాడే నీటి చినుకుల శిధిలాలలోకీ కాల బిలాలలోకి తనని తోసివేసాడు. తను వెళ్లిపోయింది అక్కడ నుంచి, ఎదపై నిదురించిన ఇద్దరు పసి పిల్లలని లేపుకుని ఆ నిశి రాత్రిలో, ఆ కాటుక వానలో వొణికే కడుపుతో తడిచీ పూర్తిగా ఎండిపోయిన హృదయంతో-
తిరిగి రాని తను మీకు ఎక్కడైనా కనిపించిందా అని రాస్తోన్నాడు అతను ఇదంతా పుక్కిలి పట్టిన దిగులుతో ఏడుపుతో తనని నిరంతరం వేటాడే ఆ మృణ్మయ పాత్రల కనులతో ఆ రాత్రంతా ఆ సాయంత్రమంతా కురిసిన ఎవరూ లేని ఇళ్ళు లేని ఆ వర్షం గురించి- ఏమీ లేదు
అతను కథలు చెప్పే మనిషి.
No comments:
Post a Comment