అన్నంలో నెయ్యి కలిపి మెత్తగా
ఆకాశంలోని జాబిలిని చూపిస్తూ
గోరుముద్దలు పెట్టేది అమ్మ, చీకట్లో వీచే అరటి తోటలై
ఆవరణలో విరిసే వేపచెట్ల వెన్నెలై
ముఖాన్ని రెపరెపమంటూ తాకే తన నుదిటి కురులై-
జాబిలీ అక్కడే ఉంది కానీ చూపించిన
తన చేతివేలు నా చేతిలో కలం అయ్యి
యిక్కడే ఉంది కానీ అమ్మే లేదు యిక
తన చుక్కల చీరనే పాదాల నుండి
శిరస్సుదాకా నిండుగా కప్పుకుని ఓ
రాత్రి మా కంచం ముందు తొలికిన
పాత్రై అన్నం మెతుకులై మంచి నీళ్లై వెళ్ళిపోయిన నా మీ అమ్మ- భాయీ
ఎలా దిగమింగుకోను ప్రతి రాత్రీ
ఈ అనాధ అన్నంముద్దనూ
గోధుమ రొట్టేలనూ, తను లేని
ఈ ఏకాకి చీకటి గదుల నర హంతక కర్కశ నీడలనూ?
తన చేతివేలు నా చేతిలో కలం అయ్యి
ReplyDeleteinka koddigaa REFINE cheyyali srikanth !
ReplyDeletegoppa kavi avuthavu,
nijam.
@. perhaps, should refine it more. secondly, I am not a poet. the word 'poet' to me sounds as the most vulgar word in the history of a language. neither am a poet nor I envisage myself to be a 'great' poet. (by the way, how do we define this 'great'ness?)What I can only wish for is, that writing alone should exist,not the writers. anyway thanks for reading.;-)
Delete