తప్పు

తప్పు చేసేదాకా తప్పని తెలియదు
     తప్పని తెలిసీ చేసేదాకా మనస్సు ఊరుకోదు
     తప్పక, తప్పు తప్పని, తప్పు ఒప్పని
     తెలిసినా హృదయం ఆగదు.   ఒళ్లంతా

కనీళ్ళు, గుమ్మానికి వేలాడదీసిన కళ్ళు
     పమిట కొంగుతో ముఖం తుడుచుకుంటూ
     అలసటగా వంట గదిలోకి వెళ్ళే తన తనువులో

తప్పక తప్పని తప్పై, మళ్ళా ఒప్పై
చీకటిలో, ఆ గుడ్డి వెలుతురులో ఆ
సమాధిలో

ఆమె ఒక అద్దమై, తనలోంచి తనే ప్రతిబింబించి
పగిలిపోతుంది. ఏరుకోడానికి
ఎక్కడా నీ ముఖం లేదు. ఓహ్

ఏమీ లేదు, వానకి  పచ్చిగా మారిన గూటిలో
అప్పుడే పుట్టిన ఆ పక్షి పిల్లలని చూడడానికి
తనకి తోడు ఎవరూ లేరు. ఇక

ఎలా వెళ్ళిపోయిందో చూడీ రాత్రి, వొణికే
ఆ చేతులలోంచీ, బిగపట్టుకునీ కంపించే
ఆ అరుణిమ పెదాలలోంచీ

చివరికి నీలోంచీ.