ధార

తను నిదురిస్తుంది

రాత్రిపూట కదులాడని మల్లెపూల పొద తను, తన తనువు
రాత్రిపూట వ్యాపించే నీటి తడి తను, తన తనువు:
నిన్నూ నీ నిశ్శబ్దాన్నీ చుట్టేసి స్థాణువును చేసే పరిమళం
తను, తన తనువు-

తన కలల వేళ్ళు నిదుర భూమిలో
బలంగా నాటుకుని ఉండవచ్చు: మరేమీ లేని కలలు
మట్టి కలలు. నల్లటి సారవంతమైన మట్టి కలలు

తన జీవితం ప్రకాశిస్తోంది పగటిపూట పరచుకున్న
సూర్యరశ్మిలో పచ్చటి చేతులతో
యిక తన వేళ్ళ చివరన వేలాడుతూ మరిన్ని జీవితాలు
ఒక పూల అల్లిక నైపుణ్యంతో, ఓరిమితో

నువ్వూ నేనూ వాళ్ళూ, తన అల్లికకై వేచి చూసే
తన వెళ్ళని తాకే సుక్షణంకై ఎదురుచూస్తో-

వాళ్ళందరికీ, మనందరికీ
తనే సారం, ఆధారం
మట్టీ నీళ్ళూ నీడా వెన్నెల కూడా-

తను కూడా చలిస్తుంది. తను కూడా విరిగిపోతుంది

భయాలు లేవని కాదు, కాకపోతే
భయాలకెప్పుడూ లోంగిపోలేదు-

చూడండి, ఎప్పుడూ ఒక నీటిహారం తన పెదాలపైన
చూడండి దినం ఎప్పుడూ వెచ్చగా నలుపబడే
ఒక రొట్టెపిండి తన అరచేతుల మధ్య- ఒక చిర్నవ్వు
మీగడలా, తడిసిన తన కనులపైన: ఎందుకంటే

తన చిరునవ్వు తన కలలలో, తనే అయిన కలలలో
యితరుల సారాన్ని కనుక్కుని ఉండవచ్చు
నిన్ను తన ఒడిలోకి తీసుకుని జోకొడుతుండవచ్చు-

ఏమని చెప్పను? పగలు తను మెలికలు తిరుగుతూ పాకే
సర్వ మైలాన్నీ తీసుకువెళ్ళే ఒక మహా నదీసర్పం
ఏమని చూపించాను? రాత్రయితే తనతో తాను ఆడుకునే
వొంటరిగా పడుకునే ఒక మహా దుక్కం

చూసారా మీరేపుడైనా, మీరెక్కడైనా తననీ, తన తనువునీ?