ఆ ప్రియురాలి గర్భస్రావం*

ఆ రాత్రి ఆమె నన్ను పట్టుకుని గుక్కపట్టుకుని రోదించింది. పర్ణ కుటీరం లాంటి గదిలో, తుంపరగా రాలుతున్న అరవై వాట్ల కాంతి తునకల మధ్యగా, తను నన్ను

బాల్యంలో బొటనవేలిని కరచుకున్ననల్లటి గండుచీమలా, రెండు వేళ్ళమధ్య నొక్కి లాగుతున్నా వొదలని నల్లని మెత్తని గండు చీమలా తను నన్ను ప్రేమతో బిగించి, వెక్కిళ్ళ మధ్య మెరుపులా మెరిసి అధ్రుస్యమయ్యే ఎగిసిపడే ఊపిరితో విలవిలలాడింది: "నానూ, నువ్వు ఈ క్షణాన ఇక్కడ లేకపోతే ఏమయ్యేదాన్నో?"

ఆ రాత్రి మరికొంతగా, పిచ్చివాడికి పదిరోజుల తరువాత దొరికిన అన్నం ముద్దలా ఆర్తిగా సాగింది. వెచ్చగా కంపించే కన్నీళ్ళ నది నన్ను వలయాలుగా చుట్టుకుంది. ప్రేమలో కంపితురాలయ్యిన సీత తను. ఒక జలపాతాన్ని శరీరంలోకి ఇంకించుకునే ప్రక్రియలో నేను. తను వొణుకుతూ అంది:

"నా గర్భంలో రూపమొకటి పెరుగుతుంది. నాకు వొదులుకోవాలని లేదు. నాదైన నెత్తురు పిండాన్ని రాలిపోవడాన్ని అలా నిర్లిప్తంగా చూస్తుండాలని లేదు."

నేను మౌనంగా తనని కౌగాలించుకుంటాను. శరీరం ఏమిటి? ప్రేమలో ఉన్న శరీరాన్ని, ప్రేమించిన శరీరాన్ని, దుక్కంతో దుక్కంలో వొణుకుతున్న శరీరాన్ని శరీరంలోకి ఖడ్గంలా దింపుకున్న ఆ ఏమీ కాని కౌగిలి ఏమిటి?

పాకుడు రాళ్ళపై సాగిన సాయంత్రపు నీడల్లా, కనుల అంచుల నుంచి తడిమే చితికిన కళ్ళ తడి. కార్నర్ చేయబడ్డ పసి జింకలా తను నా శరీరంలోకి హడావిడిగా భయంతో ఒక లేత పావురంలా జొరబడినప్పుడు, యిక ఇప్పుడు కూడా ఇక్కడ

తను వొదిలివేసిన నెత్తురు పిండపు విత్తనాలు మొలుచుకువచ్చి, ముళ్ళ కంచెల్లా శరీరాన్నిచుట్టుకుంటాయి. రాత్రిపూట, వొద్దనుకున్నా అలుముకునే రహస్యమైన నీడలలో, కుత్తుక తెగుతున్న సీతాకోకచిలుకలా తను మరోమారు తిరిగి వస్తుంది: కాకపోతే ఈ అక్షరాలు తన గర్భంలో తునాతునకలైన ఎదిగీ ఎదగని పిండంలా చిట్లి కన్నీళ్ళ రాళ్ళతో రాసుకుంటున్న ఈ కాగితంపై అలుముకుంటాయి. ఆ తరువాత ఈ పదాల వెనుక నుంచి

విస్తృతంగా సాగే ఛిన్నాభిన్నమైన రక్తం, తుంపులు తుంపులుగా పిగిలిపోయే నా రూపం, ఆ వెనుకాలే నలుదిశలా ఆనవాలు లేకుండా కొట్టుకుపోయే ఈ వాచకం-