పగటిపూట పాదాలు*

పగటిపూట పాదాలు జ్ఞాపకం వొస్తాయి. అందరి మధ్యా వొంటరిగా కూర్చున్నప్పుడు, ఉదయం సమస్థం ఈ శబ్ధ ప్రపంచంలోకి ఉలికిపాటుతో మేల్కొంటున్నప్పుడు, మరో గదిలో పారాడుతున్న నీ పాదాల మెత్తటి చప్పుళ్ళ నీటి తడి మూసుకున్న నా కళ్ళ కిందుగా ఊరుతుంది.

మరో ప్రదేశంలో కూస్తున్న తపించే పక్షి పాటలానూ, సూర్యరశ్మిని మంచులా కప్పుకున్న అరణ్యాల కింద కనపడని సెలయేర్లు చేసే సన్నటి నవ్వులాంటి మెత్తటి చప్పట్లలానూ, కిటికీలోంచి గోడ గడియారం కిందుగా అల్లుకున్న ఎండలో హడావిడిగా కదిలే పిచ్చుకల కళ్ళలానూ గదంతానువ్వుతిరుగాడుతున్న నీపాదాల సవ్వడి.

నువ్వు తేనీరు పెట్టుకుంటుంటావు. నువ్వు దుస్తులనీ, దుప్పట్లనీ మడత వేస్తుంటావు. రాత్రి నేను రాసుకున్న కాగితాలూ గదంతా చిన్నపిల్లల్లా చిందరవందరగా అల్లరిచిలలరిగా గెంతుతుండగా వాటి చెవుల్ని మెలేసి బల్లపై పెడుతుం టావు. ఇంటి వెనుక తొట్టిలోంచి బుడుంగున నీళ్ళు ముంచి, స్నానానికై, పాలు దించిన పొయ్యిపై పెడుతుంటావు. ఆపై మధ్యలో గదిలోకి ఒకసారి తొంగి చూసి నన్ను లెమ్మని కేకేస్తావు. దర్గాలో హటాత్తుగా కదిలి, అంచు నుంచి నేలపైకి ఎగిరివచ్చే పావురంలా, నీస్వరం, సీతాకోకచిలుకలా సంధ్యకాంతిలోఎగిరే తూనీగలానూ నా వద్దకు వస్తుంది.

కళ్ళు మూసుకుని నేను చూస్తున్నదంతా ఒక స్వప్నమా? ఇంతకుముందే గడిపిన మరో ప్రేమైక జీవితమా?

తొలగిన దుప్పటిని తిరిగి చెవులదాకా లాక్కున్నట్టు, జీవితం తన గోరువెచ్చనితనమంతటతోనీ నన్ను కప్పుకుంటుంది. మూసుకున్న కళ్ళతోనే, పలుమార్లు నువ్వొచ్చి దుప్పట్లో నా నిదురలో నిదురించిన జ్ఞాపకమూ తడుతుంది. యిక ఆ తరువాత పగటి పూట పాదాలు ఏమీ లేని సాయంత్రలగానూ, నిదురలేని రాత్రిళ్ళగానూ మారతాయి. అనేక సంవత్సరాల తరువాత, తన్నుకులాడిన చీకట్లలోంచి చిటపటలాడే వెలుతురులోకి మేల్కొన్నతరువాత, నేను యిక పల్లేలో పెరిగి పట్నపు రహదారులలో తడబడే ఎద్దుని. అందుకని, యిక ఎప్పటిలాగే

నాలుగు రోడ్ల కూడాలి వద్ద నిలబడి, భుజంపై వేలాడే సూర్యుడి కాడిని దించి, తిమ్మిరెక్కిన ముఖాన్నిఅరచెతుల మధ్య రుద్దుకుని సలుపుతున్న భుజాన్ని విధుల్చుకుని జేబులో మిగుల్చుకున్న ఆఖరి బీడీని వెలిగించుకుని, మళ్ళా మరొక రోజులోకి, నీ పాదాలు లేని మరోక సమయంలోకీ అద్రుశ్యమవుతాను.