కన్నీటి నేత్రాలతో కదులుతోంది
ఒకప్పటి ఒక తెల్లని లోహపు తెర
తెరిచిన తన వొంటరి అరచేయిని
వీచే ఏ గాలీ తాకదు, అందుకోదు
నీ సిగలో వడలిన గులాబిది
ఏ రంగో నాకు ఇప్పటికీ జ్ఞాపకం లేదు
పగిలిన అరిపాదాలే గుర్తున్నాయి
నూనె రాసిన ఆ రాత్రుళ్ళలోంచి-
నీ పెదాలే గుర్తుకు లేవు ఇప్పటికీ
'నీళ్ళు ఇవ్వు కొద్దిగా' అని వొణుకుతూ
నువ్వు అలసటతో అడిగిన
చెమ్మగిల్లిన మాటలే గుర్తున్నాయి
మండే ఆ వేసవి దినాలలోంచి
పగలోక రెపరెపలాడే శ్వేత వస్త్రం
అప్పుడు నీకూ నాకూ
రాత్రొక విలవిలలాడే నీలి కుబుసం
అప్పుడు నాకూ నీకూ
కురియలేదు ఎన్నడూ చిన్ని వాన
వికసించలేదు ఎన్నడూ చిట్టి పూవు
వెన్నెలని తాకలేదు
పక్షులతో ఎగరలేదు
అప్పుడు నువ్వూ నేనూ - అందుకనే
లోహపు తెరలతో నీటి నేత్రాలతో
నువ్వు వొదిలివేసిన నీ అరచేయ్యే
మిగిలింది ఇక్కడ యిక ఇప్పటికి నాకూ నీకూ- ఇంతకూ
వెళ్ళిపోయినవాళ్ళని, వెళ్ళిపోయి మళ్ళా
ఎక్కడో తటాలున ఎదురుపడ్డ వాళ్ళని
'ఎలా ఉన్నావూ?' అని ఎలా అడగటం?
Nice poem. pain as a painting. And, I know it. what if I won't ever know the pain(ting). it is me too. Greetings.
ReplyDeletebadhaga anipinchindi
ReplyDelete