అసహనం

గాలి అంతా ఒక చోట కేంద్రీకృతమై గూడు కట్టుకుంటున్నట్టు, తిరిగి

పీలికలై మరోచోట వాలుతున్నట్టూ, అక్కడ 

ఎండలో అలా, పెనవేసుకుని కదులుతాయి 

రెండు నీడలు: నువ్వు వాటిని కాసేపు చెట్లు అని పిలవొచ్చు. నువ్వు 

వాటిని కాసేపు రెండు పిట్టలనీ పిలవొచ్చు. నువ్వు 

వాటిని కాసేపు సూర్యుడిని అలా ఎగరేసి ఆడుకునే

పిల్లలూ అని పిలవొచ్చు, మరి వాళ్ళ నవ్వులుగానూ 

ఊహించవచ్చు. మరి, చివరిగా కాకపోయినా, తొలిసారిగా కాకపోయినా 

నువ్వు వాటిని, ఆ నీడలనే, నీ కళ్ళుగా చూడవచ్చు 

నీ మునివేళ్ళతో తాకవచ్చు- మరి  చెమ్మగా కనుక 

తగిలితే, రెండు పాత ప్రమిదెలని ముందేసుకుని, ఒక 

పాత గుడ్డతో ఒరిమిగా తుడుచుకున్నట్టు, ఆ నీడల

కన్నీళ్ళని తుడవనూ వచ్చు. అరలలోంచి కాగితాల్ని 

లాగి, నీలో నువ్వు నిమగ్నమయ్యి ఏవైనా రాసుకోవచ్చు, అభ్యంతరం 

ఏమీ లేదు. ఛాతిని చించుకుని వాటిపై బొమ్మలనూ 

వేసుకోవచ్చు, నెత్తురుతో నీ స్త్రీ శరీరాన్నీ అద్ధవచ్చు 

మరి, ఏమీ లేదంటే ఏమీ రాదంటే ఏదీ కాదంటే ఇలా 

రహదారులపై, ఆగిన వాహనాల కింద పరుండిన వీధి కుక్కల్లా, అలా 

ఊరికే విశ్రమించనూ వచ్చు. ఆహ్ - ఏమీ లేదు. ఒక 

వేసవి మధ్యాహ్నం ఇలా కూడా ఉండవచ్చునని ఇలా

కూడా గడపవచ్చునని మీకు చెబుతున్నాను, గాలికి 

గోడలపై నీడనై, గాలికి రేగిన దుమ్ములూ తేలిపోయే 

కాగితపు ముక్కనై, రాలిపోయిన ఓ ఆకునై, చివరికి 

బొట్టు బొట్టుగా రాలుతూ ఆగిపోయిన నీటిపంపునై-

అది సరే కానీ, మరి ఇంతకూ నీకిక్కడ ఏం పని? Why 

Don't you go and get lost in some fucking cheap bar?

Instead, why are you inscribing in my fuckin' heart-?