ఒకసారి

అరచేతుల్లో
ముఖాన్ని సమాధి చేసుకుని

చేతి వేళ్ళతో
తడిచిన రెప్పలని రుద్దుకుంటో

భూమంత
శ్వాసని తీసుకుంటావు నువ్వు

పలకలుగా
విరిగిన గుండెలోకి, కాలంలోకి-

హృదయంలో

వెలిగే ఆ తెల్లటి దీపపు
నల్లటి కాంతి అంచున
నీ నిద్రను ఉంచుతావు

ఒక శవాన్ని స్వప్నిస్తావు
స్మశానాలని పూలగా
తేనెపిట్టల తోటలుగా ఊహిస్తావు

ఒక నిస్సహాయతతో
శరీరాన్ని మొత్తంగా
అరచేతులలో దోపుకుని

తిరిగి నీలోకి నువ్వే
రాలిపడతావు
పిగిలిపోతావు

ఇంతకూ తెలుసునా నీకు?

చచ్చిపోతాం మనం
... బహుశా ఇలాగే

శరీరమంత శూన్యంతో
ఆ ప్రేమంత పాపంతో
భరించలేని దిగులుతో- అని?