ధూపం

పల్చటి చీకటిలో వెలిగించిన
సంపెంగల సాంభ్రానీ కడ్డీ పొగ: నీ దేహం-

నిశ్చలమైన ఆ రాత్రి గదిలో
హటాత్తుగా శ్వేతకపోతాల
వేయి లక్ష రెక్కల అలజడి

సన్నటి వాన, ఊగే గాలీ
ఎక్కడినుంచో వచ్చే అవిసె తోటల వాసన

సన్నటి వొణుకు
ఈ నిన్నటి నాలో:
సన్నటి బెరుకు
ఆ నా రేపటి నీలో-

వెన్నెలని బాతుని తనలో దాచుకుని
తెరచిన కిటికీలలోంచి యిక

లేత నవ్వుతో రివ్వున పారిపోయింది
పొగమంచో, పావురమో
నీ తనువో నవ్వే నువ్వో

యిక నాకెప్పటికీ తెలియదు!