కరుణ

మోసుకుపోతోంది వాన నీరు ఎక్కడికో
తనపై రాలిన ఆకాశాన్నీ ఆకునీ:

మబ్బుల్లేని కళ్ళతో చూస్తున్నాను కానీ
అలాగా ఉండలేకేనేమో
మన ఇరుకు అవస్థంతా-

ఓ నాలుగు చినుకులు రాలి
లోపలంతా చెమ్మగిల్లితే కానీ
తెలియదు, నీకైనా -నాకైనా-

అశ్రువువలె, ఆకాశాన్ని నింపుకున్న
సముద్రమంత చినుకువలె, పసి పసి
కనుల వలె, ప్రతిఘటించక తేలిపోయే
పండి రాలిన, రావి ఆకువలె

ఉండే ఆ ఒక మహాక్షణమే
అనంతమైన శాశ్వతమని.

ఇక కాంతి తాకిన కరుణ ఇచ్చిన ఆ కాలంలో
నువ్వు ఎవరు అంటే
నేనేమి చెప్పేది నీకు
నేనేమి ఇచ్చేది నీకు?