చప్పట్లు

 రెండు అరిపాదాలు తాకిన నేల ఇది.
     హృదయాన్ని వొత్తిన మట్టి బరువులోంచి నింగికి ఎగురుతాయి
           రెండు నయనాలు. చుట్టుకుంటాయి నింపాదిగానే రెండు చేతులు  నిన్ను  

శరీరంలోంచి తొలచుకు వెళ్ళిపోయే రెండు దూరాలై, దయగల బాహువులై.
     ఇక ఎదురుచూసే నీ రెండు చూపుల్లోంచి వెళ్ళేపోతాయి
           రెండు అరచేతులు, రెండు చప్పట్లుగా రెండు కన్నీటి చుక్కలుగా. చూడు

 ఎవరో వొదిలివేసి వెళ్ళిపోయిన చివరి ఇంటిలో

     శిధిలమైన కుండీలలో వొంటరిగా ఊగే లేత పూలమొక్కలనూ
               నీ అంత దగ్గరై, నీ మరోవైపై ఆ అవతలివైపున తెగి, గాలికి
                      ఊగిసలాడే పూలపాత్రానూ దుమ్ము పట్టిన అద్దాన్నీ నిన్నూ కోసే

కనురెప్పలు లేని ఎర్రటి ధూళి ఈ మధ్యాహ్నపు రాత్రిలో.

భగవంతుడా: ఇక అరచేతుల్లోని ముఖాన్ని నీళ్ళకు వొదిలి
     ఇక్కడ నుంచి వెళ్లిపోవాల్సిన, 'నువ్వు' అనే అంతిమ క్షణం ఇదే.

పద ఇక.  వెళ్ళు ఇక
నీ అంతట నీవు
నీ కాంతి దహన
సంస్కారానికి---