చిన్నగా నవ్వే నీ పల్చటి పసుపు ముఖంపై
గలగలలాడతాయి ఈ రావి ఆకుల నీడలు
నీ ముంగురలను వేళ్ళ అంచులతో చెరిపి
నిన్ను తనతో పరిగెత్తించుకుపోయే గాలితో
చిన్నగా నవ్వలేని, చెప్పలేని నా దిగులుతో-
నిజం ఏంటంటే, అప్పటినుంచీ ఇప్పటిదాకా
యిక నా రాత్రుళ్ళులో ఆ ప్రమిదెలలో
ఈ చీకటి విషపు వలయాలుగా మారి
తను లేని నా ఒంటరి శరీరంలో నెత్తురోడుతూ దిగి ఒదిగేదాకా
ముసురు పట్టి తడిచి వొణికిన
ఈ హృదయంలోని
రావి చెట్ల గుబులు తడి
యింకా నన్ను వదలనే లేదు, యింకా ఆరనూ లేదు-
No comments:
Post a Comment