ఉసుళ్ళు

నీ శరీరం చుట్టూ ఒక ఆవరణ- ఇంట్లో దీపం లేని చీకటి.

నీ హృదయ ఆవరణలో నీరు ఆవిరయ్యే వాసన. 

రిఫ్ఫున, కనురెప్పలు కొట్టుకులాడే సవ్వడి 

తలుపు చాటున ఎవరో తమ మునిపంటిన 

అశ్రువులని ఆపిన వత్తిడి-

ఏం చేయగలం నువ్వూ, నేనూ ఇక 

వాకిలి పోక్కిలయ్యే వేళల్లో? వీపుకి 

వీపు ఆనించి, ఇక రాత్రంతా కూర్చుని చూస్తే, ఆ ఉసుళ్ళు 

కాంతికి విరిగి, రెక్కలు తెగి,  నేలపై నీ పాదముద్రలు 

స్మృతి చిహ్నాలుగా మారే   

ఈ గాలికి ఊగిసలాడుతూ

దొర్లిపోతూ సన్నగా రోదిస్తూ-

చూడు

మరేం లేదు, ఖాళీ గూడు వంటి దోసిలిలో తన ముఖాన్ని

పాతుకుని, నీ అవసరం తీరి 

పోయాక, పాతబడి పోయిన

ఇలా మిగిలిపోయిన ఒక మనిషిని

ఎవరూ తాకని అతని అరచేతులని.  

ఇక ఎలా మాట్లాడుకోగలం-మనం-?