ఒకసారి

ఆ  చెట్ల కింద నుల్చుంటే,  చుట్టూతా వాన-

తల్లి కొంగు కింద దాగి, నువ్వు
తల ఎత్తి చూస్తే, తన
నవ్వు కనిపించినట్టు

ఆకుల మధ్య నుంచి పల్వరసలాంటి
వెలుతురు. ఓ శ్వాస-
శ్వాస లాంటి గాలీనూ

ఊగే కొమ్మలూ, రెపరెపలాడే ఆకులూ
కనుచూపు మేరా
నీటి పుప్పొడి ఏదో
రాలుతున్నట్టు,ఈ

వానా, ఈ సువాసనా
ఈ నేనూ, ఈ నువ్వూ.

ఇక అప్పుడు మనం

మనల్ని హత్తుకున్న చేతులపై
చుబుకాలని ఆనించి
అక్కడలా, ఆగిపోయి
దిగంతాల కేసి చూస్తూ

చూస్తూ, అలా నిలబడిపోతే
వాన వెలిసాక
వెళ్ళ వలసిన
గూడు మిగిలి
లేదు ఇప్పుడు
మనకు-

ఇంతకూ
ఎక్కడున్నాం అర్పితా
అప్పుడు మనం?