ఏమీ చేయలేక

వాన అనలేను దీనిని. రాత్రిలోంచి కలత నిద్రలోంచి
     ఇలా మరు దినంలోకి కొనసాగుతున్న చినుకులని-
     మందగించిన కాంతితో నేసిన నల్లని వస్త్రాలేవో
చుట్టుకున్నట్టు

ఆకాశంలోంచి కిందకు రాలే ఈ మసక కాలాన్ని.
     ఒకనాడు నిన్ను కౌగలించుకుని, అదే ఇక ఆఖరు సారి
     అని తెలిసి వొణికిపోయినట్టు, ఇక ఇక్కడ
జలదరించే చెట్లు.
   
శరీరం మొత్తం ఒక కడ చూపుగా మారితే, ఆ రోజు
     చితికిన కళ్ళై  ఉగ్గపట్టుకుని, అక్కడ
     కూలిపోయింది ఎవరో కానీ,ఇప్పుడు 
ఇక్కడ ఒక సమాధి కరిగి

ఒక చేయి సాగుతోంది నీ కోసం. అవే: ఒకప్పుడు
     నీ ముఖాన్ని పొదివి పుచ్చుకుని, ఇక ఇప్పుడు
     మొలుచుకు వచ్చిన నీ వేర్ల వాసనకై
తడుముకులాడే

వాన ముఖం లేని ఈ అరచేతులు-

వాన అనలేను దీనిని. నువ్వు కమ్మిన ముసురూ
     అని  అనలేను దీనిని. బ్రతికుండగానే చర్మాన్ని ఇలా
     నింపాదిగా ఒలుచుకుంటూ వెళ్ళిపోయే
స్మృతినీ, నువ్వు లేని ఈ సన్నిధినీ-

ఎలా గడవటం ఇక ఈ దినం?