మన మాటలు

నువ్వు నా ఎదురుగా కూర్చున్నప్పుడు, ఆనాడు నీ కళ్ళల్లో హోరున చెట్లు వీచాయి. శరవేగంగా మబ్బులు కమ్ముకోగా, ఎవరో వచ్చి గదిలోని దీపం వొత్తిని తగ్గించినట్టు, నెమ్మదిగా మందగించిన ఆ వెలుతురులో, తుంపర మొదలయ్యింది. బయట కొమ్మల్లో అలజడిగా మెసిలాయి పక్షులు. అవి 

ఈ బల్లపై నా చేతులని తాకాలని వాలి మళ్ళా అంతలోనే, ఎందుకో సంశయంగా ఆగిపోయిన, నీ అరచేతులూ కావొచ్చు. నీ తనువేమో, అకారణంగా మందలింపబడి, ఇక గుమ్మంలోనే నిలబడిపోయిన ఓ పాపాయి కావొచ్చు. నీ కనుపాపాలపై పేరుకుంటున్న పదునైన చెమ్మా కావొచ్చు. చిన్నబోయిన నీ ముఖం కావొచ్చు. ఆ ముఖంపై లతల్లా ఊగే, నేను మరచిపోయిన 'నువ్వు' అనే స్వప్నఛాయలు కావొచ్చు. అవే

నీ పెదాలపై, అస్పష్టంగా తార్లాటలాడి మళ్ళా అంతలోనే ఆగిపోయే పదాలు- 'నువ్వు', 'నేను', అనే మన మాటలు.

సరే. సరే. అది సరే కానీ, తోటలోకి అడుగుపెట్టినట్టు, ఒక మనిషిలోకి అడుగుపెట్టి, ఒళ్లంతా ముళ్ళతో నెత్తురు తెమ్మరై, తామరపూల కొలనులో రాలిపోయి ఒంటరిగా చనిపోయిన ఓ దేవతా స్త్రీ కథను విన్నావా ఇంతకు మునుపు ఎన్నడైనా? ఆహ్:మరేం లేదు. 

నీ నిశ్శబ్ధం మాట్లాడిన అరచేతుల భాష వ్యాపిస్తోంది ఇక్కడ- ఎలా అంటే, ఆరిన దీప ధూప పరిమళం, చీకట్లో ఓ జ్వాలస్మృతిని రగిలించినట్లుగా-

ఇక మాట్లాడుకోవచ్చా మనం? మనం అనే మనని?