అలా నవ్వుతూ, నీకు దూరంగా జారిపోతూ, తన వెనుకగా దాచుకున్న
ఆ బాలుడి లేత గుప్పిళ్ళలోనే ఒక మహావిశ్వం దాగి ఉంది: చూడు
మెరిసే ఆ కళ్ళనూ, పాలరాతి పూలనూ
పెదాలపై కురుస్తూన్న హర్షపుజల్లునూ:
తననే , నిన్ను మెల్లగా తాకిన తననే తనవితీరా ఒక్కసారి నీ గుండెకు హత్తుకుని
మంచు వెన్నెల రాలే, మల్లెపూల పరిమళం కురిసే తన ఆ ముఖాన్నే
తనవితీరా ఒక్కసారి చూసుకుని, ఇక ఆ తెల్లని మెల్లని చూపులలోకి
ఆ నునుపైన చేతివేళ్ళ చివర్ల ఆహ్వానానలోకి నువ్వు
తెల్లగా, మెలమెల్లగా, చల్లగా పాదం మోపాక
మరణమైనా, జననమైనా స్వర్గమైనా నరకమైనా
అనంత లోకాల అనంత కాలాల
పురాకృత జీవితమైనా, ఇక ఏది
బయపెట్టగలదు నిన్ను? ఇక ఏది
ఎలా ఆపగలదు నిన్ను? చాలదా
ఇక ఈ ఆ ఒక్క అమృతమయ మృత్యుక్షణం, ఈ ఆ లిప్తకాల వీక్షణ మోక్షం?
No comments:
Post a Comment