ఆకులని విడిచి ఇంకా రాత్రి వెళ్ళిపోలేదు
రివ్వున తిరిగే గాలిని వెన్నెల ఇంకా వొదలలేదు: అరచేతుల్లో తన ముఖం ఇంకా ఆరలేదు
ఒక చలి మంటను వేసుకున్నాను ఇక్కడ రాత్రంతా
నా వాళ్ళ శరీరాలతో, వాళ్ళ పదాలతో వాళ్ళే అయిన మాటలతో-
మాట్లాడుకున్నవి పెద్దగా ఏమీ లేవు, అన్నీ అసంగతులే
తెచ్చుకోవాల్సిన సరుకులు, నెలకయ్యే ఖర్చులూ
భరించిన అవమానాలూ, భరించాల్సిన చికాకులూ ఎంతకూ తీరని అప్పులూ
కొన్ని భయాలూ కొన్ని భాధాలూ
కొన్ని ప్రేమలూ కొన్ని ద్వేషాలూ, అన్నీ ఇటువంటి మామూలు మాటలే
ఇటువంటి మామూలు మనిషిగానే
సదా వెన్నంటి ఉండే తనతోనే తన శరీరంతోనే చెప్పుకున్నాను మౌనంగా
చెమ్మగిల్లి వొణుకుతున్న కన్నుల్లాగా, నన్ను చుట్టుకున్న చేతులలాగా-
నిదురలో తటాలున ఉలిక్కిపడతారు పిల్లలు
ఎక్కడో చీకట్లో విలవిలా రెక్కలు కొట్టుకుంటాయి పావురాళ్ళు
చరుస్తోంది కిటికీ అద్దాలని ఒక సన్నటి జల్లు: ఉండీ ఉండీ తెగుతాయి కలలో కీచురాళ్ళు
ఇక ఇదే సమయం. వెలుతురికి మంచుదీపం వొలికే వేళ్ళల్లో
నెమ్మదిగా చందమామ మాయం అయ్యి, ఇరువురిలో ఇరువురు మాయం అయ్యి
ఒక్కరిగా మిగిలే తొలి కాంతి వీచే సమయం, అంతా ఒక రహస్య కాలం-
సరే సరే. ఇవన్నీ నీకు చెప్పుకునేంత పెద్ద విషయాలేమీ కావు. కాకపోతే
యుగాల తరువాత నేను నిదుర నీడలో సొమ్మిసిల్లాను: మరి నువ్వో?
No comments:
Post a Comment