అస్థిమితం

నిలకడగా నిలువాలేవు, నింపాదిగా కూర్చోలేవు

కాటుక రాత్రి అంటిన ముఖాన్ని తుడుచుకుని ఎదురుచూడాలేవు
కనుపాపని చీరిన కొనగోరు ఎవరిది అని అడగాలేవు
ఆకాశమంత విశాలంగా విస్తరించిన ఆ సమాధిలోకి
హృదయాన్ని పంపించాలేవు, అలా అని ఎవరినీ మరువాలేవు

ఏం చేస్తావు నువ్వు, ఏం చేయగలవు నువ్వు? ఏం చేసీ ఏం చూసీ
ఎవరిని కాదని ఎవరిని ఔనని ఇలా మిగిలిపోయావు నువ్వు? ఇలా
మిగిలే పోయావు నువ్వు? రాలే పోయావు నువ్వు? ఇంతాచేసి

అలా నిలకడగా ఉండాలేవు, అలా నింపాదిగా బ్రతుకాలేవు.
మనుషులకు దూరంగా పారిపోనూలేవు, దరి చేరనూలేవు

ఎవరి చేతివేళ్ళ చివర్లలోనో పూసిన మంచుపూలు
నిన్ను నిలువెల్లా తడిపి తడిపి, కుదిపి కుదిపి
నిన్నొక శవంగా మార్చి తగలపెడుతున్న వేళల్లో

చెప్పు నాకు, నిజానికి ఏ ఏ నీడల చినుకుల గూళ్ళల్లో
ఏ ఏ నీడల బాహువుల్లో, ఏ ఏ బాహువుల వి/స్మృతి
విష దర్పణాలలో ముఖాన్ని ముంచుకుని ఏ ఏ ముఖాలని తోడుకొని
తలదాచుకుని రోదిస్తావు నువ్వు?