విస్మయం/సమయం/అవిస్మయ ఆసమయం

1.

నిదురించు నిదురించు నిదురించు
స్వప్నించు స్వప్నించు స్వప్నించు

మొదలకి మునుపూ, చివరికి చివరా
ఆ తరువాతా అంతకు మునుపూ

ఈ నీ నా రాసిన వాక్యాలకే ఎటువంటి గూడూ లేదు

2.

వీచిన గాలికీ, రాలిన ధూళికీ
ఎగిరిపోయింది తన ముఖం

అతడే, నీచే ఊహించబడి నీకై తనని తాను వొదులుకున్న అతడే
నువ్వు అడిగిన ఆ పూలను ఎప్పుడూ, ఎన్నడూ తీసుకురాలేదు.

౩.

అనుకోని సమయం, అపరచిత వర్షం

తడిచి ముద్దైన రెక్కలతో ఆకులలో
మునగదీసుకున్న ఆ కొమ్మలలో

సర్పమణి కాంతులతో చల్లటి గాలి
జరజరా పాకుతోంది నల్లటి రాత్రితో:

తన చుట్టూ తానే చుట్టకుని
తన చుట్టూ తానే కప్పుకుని
వొణుకుతున్న ఇంట్లో, ప్రమిదె వెలిగించినది ఎవరు?

4.

ఎగిరిపోయిన తన అనేక ముఖంపై
నిలిచిపోయిన ప్రశ్నార్ధక చిహ్నం

నిలిచిన నీటిలో, నిలువని నీడలలో
కదిలిపోయే కాలం, లోకం

గొడుగుల కింద దాగని ఆ శరీరాలలో
ఒక మౌన రాగచిహ్నం, నీ నిశ్శబ్ధం

ఎదురయ్యే, మలుపులో మలుపయ్యే
తలపయ్యే మరుపయ్యే హృదయం: తను తన చేతులని
అతని కనులలో ముంచి వెళ్ళిపోయాక
ఇక తుడిచేదెవ్వరు తుడవబడేదెవ్వరు?

5.

ఉన్న రాత్రి, ఉన్న కాంతి. లేకున్నా, కాకున్నా
నువ్వున్న, నువ్వున్నావనే ఒక భ్రాంతి

రెండు చేతుల మధ్య విచ్చుకున్న దూరంలో
లోతైన అద్దంలో మునిగిన తన ముఖంలో
అల్లుకుంటుందో సాలెగూడు ఆగక అలసటై

కూజాలో కరుగుతున్న ఆ నీళ్ళు
గోడలపై చిట్లుతున్న ఆనవాళ్ళు:
విత్తనం చిట్లిన శబ్ధంలో తల్పంపై
తెలుపౌతున్న తన శిలాశిరోజాలు
తన చాతిపై దిగే లోహనఖక్షతాలు

ఒక శ్వేత దేవతా అశ్వం మట్టిని చీల్చుకుని
వానై వచ్చింది ఇక్కడ: చూసావా నువ్వు
ఆ మృత్యు మోహిత జీవిత కాంక్షితను?

6.

వీచి వెళ్ళిపోయిన గాలికీ, రాలి వెళ్ళిపోయిన ధూళికీ
రాయై దూళై రాత్రి మిగిలిపోయింది తన ముఖం

తను అడిగిన తను దాచిన అతనికి దొరకని పూలను
ఎన్నడూ, ఎవ్వరూ తీసుకురాలేదు

రాత్రి కురిసి వెళ్ళిపోయిన పగటి ఛాయలలో జాడలలో:

7.

నిదురించు నిదురించు నిదురించు
కలహిస్తూ స్వప్నించు స్వప్నించు

మొదలకి మునుపూ, చివరి చివరా
ఆ తరువాతా, అంతకు మునుపూ

నీ శ్వాసలో నా శ్వాసతో రాసుకున్న పదాలకే
ఎటువంటి గూడూ లేదు, ఎటువంటి నీడా లేదు:

ఇక బ్రతికేదెవ్వరు? మరణించేదెవ్వరు?