06 January 2012

అ/వాచకం (how to write a bad poem. 4)

హృదయంలో ఒక కంత, ఒక వింత చింత

దానిని నేను ఇవాళ శూన్యం అని
పిలువదలుచుకున్నాను: దానికి
ఈవేళ నీ పేరు పెట్టి మరొకసారి స్మృతిగీతం పాడదామని అనుకున్నాను

పూలు తెచ్చాను. నీళ్ళు చిలుకరించాను
కిటికీలు తెరిచాను. వచ్చే పిచ్చుకలకు
బియ్యం గింజలు చల్లాను. మట్టిదొనెలో
వాటికి నీళ్ళు ఉంచాను.
నిన్ను సదా వి/స్మరిస్తూ

నిన్ను మరువక తలుపులు తెరిచి పరదాలు జరిపి
గదిలోకి కాంతిని పిలిచాను. ముఖాన్ని కడుక్కుని

అద్దంలో వదనాన్ని అద్దంతో తుడుచుకుని
ఆ తెల్లటి కాగితం ముందు కూర్చున్నాను
ఒక్కడినే ఆ తేనీరు తెచ్చుకుని తాగాను
నిన్నే నిన్నొకసారి మళ్ళా తలుచుకున్నాను:

బలహీనుడను, భయస్తుడను, పిరికివాడను
ఈ లోకంలో ఇంతవరకూ, ఇప్పటివరకూ
స్త్రీల ముందు ధైర్యస్తుడెవరో ఒకసారి చెప్పు:

రెక్కలు అల్లార్చుతూ తేలి వచ్చే వొంకీలు తిరిగే గాలి
నిదురలో దాగిఉన్న నీ ఊపిరి ఊయలది
తెరలుగా వ్యాపిస్తున్న వెలుతురు వేడిమి

నిదురలో పక్కకు ఒత్తిగిల్లుతున్న నీ మెత్తని శరీరానిది:
ఆగక వినిపించే సవ్వడి తోటలో విచ్చుకునే పూల అలజడి
నీ కలలోని మరొక కలలో నువ్వు పలుకుతున్న పదాలది

బలహీనుడను, భయస్తుడను, గృహస్తుడను
ఈ లోకంలో ఇప్పటివరకూ, ఇంతవరకూ
స్త్రీల ముందు ఖండితం కానివాడెవ్వడో చెప్పు!

అందుకే వెళ్ళాలి: నీ ముందుగానో నీ వెనుకగానో
అంధులమై అస్తవ్యస్తమై అనంతందాకా : మరి ఇక
అందుకే ఈ ఈవేళ హృదయంలో ఒక వింత చింత

దానిని నేను 'నువ్వు శూన్యం' అని సూత్రీకరించాను
దానిని నేను 'నా మరణం' అని పిలువదలిచాను
దానికి నన్ను నేను బలి ఇవ్వదలిచాను. కోరాను

అందుకే, వచ్చి నువ్వు, నవ్వే నాలుగు నల్లని పూలను
నీలాంటి చేదుపూలను ఈ నా శూన్యం సమాధి వద్ద
ఉంచేందుకు, స్మరించేందుకు
ఇదే సరైన సమయం,
అదే సరైన నియమం:

వచ్చావా నువ్వు ఎపుడైనా, నేను రాకమునుపూ
నేను వెళ్ళిపోకమునుపూ ఎందుకైనా?

2 comments: