గుబులుగా కూర్చుంది దిగులు కపోతం
రాత్రంతా వొంటరిగా, రాతి పలక మీద=
వెన్నెల మరకలూ చీకటి చినుకులూ
దాని ఒళ్లంతా: ఆగి ఆగి, అగాగీ ఆగక
గ్ళుక్ గురర్ గ్ళుక్ ఉర్ర్ర్ర్రూర్ మని రాత్రంతా రాత్రి రాతి సమయమంతా-
పిలుస్తోందా అది రోదిస్తోందా అది ఏమైనా చెబుతోందా అది
అది, అదే తెలియదు నీకూ నాకూ, నాకూ
నా కళ్ళలో నీళ్ళు నింపుకున్న నీకూ, నీ చూపులకూ, నాకూ.
దిగంతాల నుంచి తీసుకువచ్చిన ఖడ్గదంతాలతో గండుపిల్లులు
ఆదిమ సృష్టినుంచి ఆ ప్రభువు నుంచి తీసుకువచ్చిన ఆకలితో
అసహనంగా, ఓపికగా, ఆ మెత్తటి రెక్కల వద్దకే పాకే సర్పాలు
నునుపైన మెడ చుట్టూ అల్లుకుని ఆపై శరీరమంతా చుట్టుకునే
పవిత్రమైన తొలి పాపపు చేతివేళ్లు, ఆ ఆదిమ కోరిక ఆనవాళ్ళు
దట్టమైన అడవుల్లో, ఆ చిమ్మచీకటి వశించే గుహలలో
మహా జలపాతాలలో, లంఘించే చురుకైన మృగాలలో
తొలి జననంలో మలి మరణంలో తొలి మలి జీవనంలో
ఆ వెన్నెల మరకలే ఆ చీకటి చినుకులే ఆ రాత్రంతా: (నీకూ నాకూ తనకూ) :అందుకే
గుబులుగా కూర్చుంది దిగులు కపోతం రాత్రంతా, పగలంతా
వొంటరిగా, వొదిలివేయలేనంత విచారంగా, విషాదంగా
ఇక ఆ రాత్రికి మునుపూ, ఇక ఆ రాత్రికి తరువాతా నేనెన్నడూ
తనని తాకలేదు. తనని తాకి తిరిగి నేనెన్నడూ నిదురించలేదు.
ఇక నువ్వు: ఇక నిన్ను నువ్వు నీకై ఊహించుకునే నీకు
అద్దంలోంచి అద్దంలోకి మెరుపుల పరిమళంతో సాగిపోయే
నీకు చెప్పానా నేను ఎన్నడైనా ఇష్టపడుతున్నానని నిన్ను
కనీసం అబద్ధంగానైనా? కనీసం ప్రతిబింబంగానైనా?
No comments:
Post a Comment