చూడండి

'పూల మొక్కలను ఎందుకు పెంచుకుంటావు?' అని అడిగేవాళ్ళకి నిజంగా ఏం చెప్పాలో తెలియదు -

ప్రతి ఉదయాన్నే లేచి, వాటికి నీళ్ళు చిలుకరించి, కొత్త ఆకులు ఏమైనా వచ్చాయా లేదా, లేక మొగ్గలు ఏమైనా తొడిగాయా లేదా అని చూసుకోవడం, వాటి సమక్షంలో కాస్త కాలం గడపటం, వాటి లోకంలోని సౌందర్యం, దానిలోని ఆనందం ఎలా చెప్పాలో తెలియక, చాలాసార్లు విభ్రాంతితో అతను మీ వైపు అయోమయంగా చూసి ఉంటాడు -

ఈ మొక్కలు ఒట్టి మొక్కలు కావనీ, పిల్లల చేతుల్లా మిమ్మల్ని పిలిచే, గాలికి కదులాడే ఈ ఆకులు, ఒట్టి ఆకులు కావనీ, మీకొక కూతురు ఉండి ఉంటే, తన ముఖంలా, వెన్నెల ఒదిగినట్టుగా ఉండే ఈ మొగ్గలు, ఏమాత్రం ఒట్టి మొగ్గలు కావనీ, ఏ రాత్రో మీరు

ఒంటరిగా గుండెను తడుముకుంటున్నప్పుడు, మీ పక్కగా ఉండి, మీ వైపు తలలొగ్గి మిమ్మల్ని వినే ఈ లతలూ, పూవులూ, వాటి నీడలూ, ఏ మాత్రం ఒట్టి లతలూ పుష్పలూ కావనీ, ఒకటి రెండు రోజులు మీరు లేక, అవన్నీ నీళ్ళు లేక ఎలా ఉన్నాయోనని

అతను పడే ఆదుర్థా, ఒట్టి కంగారు మాత్రమే కాదనీ, ఒకటికి రెండుసార్లు ఫోన్ చేసి "మొక్కలకి నీళ్ళు మరచిపోకు. పిట్టలకి కొన్ని బియ్యం గింజలూ..." అని అతను మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పటం పిచ్చితనం కాదనీ, అవన్నీ మీరేననీ, మిమ్మల్ని ఇంకా బ్రతికి ఉంచేవి అవేననీ

వినిమయ ఇంద్రజాలంలో పడి, చాలా విషయాలు మరచిపోయిన మీకు, ఆ విషయం ఎలా చెప్పాలో తెలియక విస్మయంతో అతను మీవైపు, చాలాసార్లు ఖచ్చితంగా చూసే ఉంటాడు. లేదా స్థాణువై మూగవాడైపోయీ ఉంటాడు - ఇప్పటికీ కూడా

అవన్నీ అతనికి ఒక పొడిగింపు అనీ, "పూవులూ మొక్కలతో గడపటం అంతా ఒక సెంటిమెంటల్ ట్రాష్" అనే మీకు అవి అతని అస్థిత్వంలో భాగమనీ, ఈ లోకానికీ అతనికీ ఉన్న సంబంధమే, వాటికీ అతనికీ ఉంటుందనీ, "వాటి లోకంలోకి ఒకసారి వచ్చి చూడండి. వానలోకి ఒకసారి చేతిని చాచి చూడండి. బంధాల నుంచి పారిపోవడం కాదు, ఒక అనుబంధం మొదలు పెట్టి చూడండి. ఇతరాన్ని ఒక్కసారి ప్రాణంగా ఇష్టపడి చూడండి" అని

ఇప్పటికి కూడా మీకు చెప్పలేక, ఈ మొక్కలనూ, ఆకులనూ, మొగ్గలనూ, పిట్టలనూ, కమ్ముకున్న మబ్బులనూ, వీచే గాలినీ, కురిసే నాలుగు చినుకులనూ, ఎలా మీ కోసం కొంత ఒరిమిగా వ్రాస్తున్నాడో చూడండి.