రెండు

ద్వేషం నిండిన వాళ్ళతో మాట్లాడటం ఎట్లాగా అని, కిటికీలూ తలుపులూ మూసిన ఇంటిలో 

నేనొక్కడినే, నాలో నేను చాలా తర్కించుకుంటూ కూర్చుంటాను. 

చాలా మధన పడుతూ కూడా ఉంటాను. 

చెబుదామని కూడా అనుకుంటాను చాలా -

'జీవితం చాలా తాత్కాలికమనీ, నీకూ నాకూ మధ్య విడదీయలేనంతగా బిగిసిపోయిన ఈ  

చిక్కు ముడులన్నీ ఎక్కువ కాలం ఉండవనీ, మనం నిజమని 

అనుకునేవన్నీ మరి కొంత కాలానికి ఎవరికీ గుర్తుండవనీ 

ఆఖరికి నువ్వూ నేనూ కూడా మిగలమనీ' - 

ఎలా చెప్పాలో తెలియక, నాకు నేను పరిమితమయ్యి, నాతో నేనే ఒక సంభాషణయ్యి

'ఇవతలి వాళ్ళూ, అవతలివాళ్ళూ అని లోకాన్ని చూడటం, ఒక 

అసంపూర్ణ వీక్షణ' అని నీతో చెప్పాలనీ చెప్పలేక, ఇక నేనే 

ఒక 'ఇవతలా- అవతలగా' చీలిపోయి, రెండుగా మారిపోయి 

నువ్వు ఊహించుకునే ఒక ద్వేషంలోకి, నేనే ఒక చీకటిగా మారిపోయి, ఊపిరందక తలెత్తి చూస్తే

ఇల్లంతా నీలాంటి చీకటి. ఇల్లంతా నాలాంటి చీకటి. ఇంటి బయటి కాంతినీ

ఊయల ఊగే గాలినీ, అల్లుకునే లతలనీ, అరిచే పిట్టలనీ, రంగుల పూలనీ 

లోపలి రానివ్వక బంధించిన తలుపులూ, కిటికీల 

దిగ్బంధనం. బావురుమనే ఊపిరాడనివ్వనితనం-

ఇక, ద్వేషం నిండిన వాళ్ళతో మాట్లాడటం ఎట్లాగా అని - నాకు నేనే - నా ఇంటి తలుపులూ

కిటికీలూ మూసుకుని, నేనొక్కడినే, నాలో నేను చాలా తర్కించుకుని 

మధనపడీ, తపన పడీ లేచి అసహనంగా కిటికీలూ తలుపులూ తెరిస్తే 

గదిలోకి వరదలా పొర్లుకు వచ్చే వెలుతురు. వాన చినుకుల తడి

చినుకుల కాంతిలో పొదగ బడుతున్న రంగుల పూల పరిమళం-

చిట్లుతున్న విత్తనాలూ, తొలి చివుర్ల జీవన ఉత్సాహమూ, ఇంకా 

నేను. నేను అనే నువ్వు. నువ్వు అనే సమస్థం - ఒక శాంతి లోకం, కాలం.