దూరం నుంచి వచ్చేవాళ్ళు

అలసిపోయి చాలా నెమ్మదిగా నీ వద్దకి వస్తారు వాళ్ళు -

ఒక వృక్షమేదో నరకబడి బరువుగా నేల కొరిగినట్టు, శరీరమంతా 

విలవిలలాడే ఆకులై చలించి, నీ పక్కగా పడుకుండి పోతారు వాళ్ళు-

మన అమ్మలో, పిల్లలో, మన స్త్రీలో లేదా మన స్నేహితులో 

ఎవరో ఒకరు - గాలి లేని పగళ్ళలో కాంతి లేని రాత్రుళ్ళలో 

నీడలు కమ్ముకునే మధ్యాహ్నాలలో నిలువ  నీడ లేని సాయంత్రాలలో

హటాత్తుగానో, అతి నెమ్మదిగానో, నీ పక్కన చేరి, బేలగా 

నీ కళ్ళల్లోకి చూసే వాళ్ళు. అడగకనే అన్నీ అడిగేవాళ్ళు 

చెప్పకనే అన్నీ చెప్పేవాళ్ళు. నీ అరచేతిలో మరొక అరచేయై, వణికే చేతివేళ్ళయి  

చెమ్మై, నీ గుండెలోని బుగులు కపోతాలై, నీలో ఒదిగి 

నిరంతరం, నీటిబుడగలు పగిలే శబ్ధాలను చేసేవాళ్ళు

నిరంతరం, నీటి బుడగల లోకాన్ని నీకు చూయించే 

వాళ్ళు. వాళ్ళే 

నీలో నాటుకుని, నీ తనువంతా పుష్పించే వాళ్ళు. పుష్పించడంతో నిన్ను 

రుధిరమయం చేసేవాళ్ళు. నీలో, నీకు కొంత కష్టం కొంత ఇష్టం 

అయ్యేవాళ్ళు. నీకు కొంత బలమూ, మరి కొంత బలహీనతా 

అయ్యేవాళ్ళు. నీకు కొంత ప్రేమా చాలా చాలా నిస్సహాయతా 

అయ్యేవాళ్ళు . నిన్ను వొదలని వాళ్ళు. వొదులుకోలేని వాళ్ళు 

వాళ్ళు. వాళ్ళే 

అమ్మలో, పిల్లలో, స్త్రీలో, భార్యలో, ప్రియురాల్లో లేక స్నేహితులో

చాలా అలసిపోయి, చాలా పగిలిపోయి, మరో దారి లేక, మరో దిక్కు కనపడక

సమసిపోదామని, పొర్లిపోదామని, ఈ లోకపు గట్టు ఏదో దాటి 

నీలోకి దుమికి కొట్టుకుపోదామనీ, ఆనవాలు లేకుండా వెళ్లి 

పోదామనీ నీ వద్దకు వస్తే, అటువంటి వాళ్ళని ఎన్నడూ 

'ఎందుకు?' అని అడగకు. పొరబాటున కూడా ఎన్నడూ 

ముఖం దాచకు. చాచిన చేతినీ, తెరచిన ఛాతినీ, నీ ఇంటి 

తలుపులనూ నీ తోటి దేహసారికి ఎన్నడూ మూయకు

జాగురూకత లోకపు సంకెళ్ళ రీతిని, అస్సలే పాటించకు -

ఎందుకంటే మిత్రుడా, ఈ పూటకు ఇక 

ఇదే, మనకు మిగిలిన ఆఖరి మధువు!