అతిధి

తన ఇంటికి వెళ్లాను-

అప్పుడు చప్పున తన ముఖం వికసించింది. నన్ను లోపలకి రమ్మని పిలిచి

కూర్చోమన్నది. మంచి నీళ్ళు తాగుతావా

కాఫీ పెడతాను. టిఫిన్ చేసావా అని పాపం

ఆదరాబాదరాగా తను కిందా మీదా అయ్యింది.

కలగాపులగం అయ్యింది. కంగారు పడింది- 

నేను అప్పుడు అన్నాను

"ఇప్పుడేమీ వద్దు. నేను తినే వచ్చాను.

ఇంతకూ నువ్ టిఫిన్ చేసావా?" అని

తదేకంగా తన ముఖంలోకి చూసాను.

అప్పుడు

ఆ ఇంటి ఆవరణలోని వేపచెట్టు చలించి, పాలిపోయిన ఆకులు

రాలాయి. ఎక్కడిదో గాలి, హృదయాన్ని

చెక్కేలా నింపాదిగా వీచింది. పిల్లి ఒకటి

గోడపై నుంచి కడిగిన గిన్నెల మధ్యకు దూకగా

అవన్నీ చెల్లాచెదురై పెద్ద శబ్ధం చేసాయి-

ఇంటి వెనుక ఆరవేసిన దుస్తులు కూడా

ఒకదానికి మరొకటి ఒరుసుకుని ఏవో గొణిగాయి.

ఆనక నిశ్చలమయ్యాయి. ఇక వరండాలో

నేలపై, తను అప్పటిదాకా దువ్వుకున్న

దువ్వెనలో ఇరుక్కుని, తొలిగిన జుత్తే ఆ ఎండలో, నేలపై 

తెల్లగా, మెల్లిగా, తన చేతివేళ్ళ వలే

వణుకుతూ, వేపాకులతో దొర్లిపోతూ-

ఏమీ లేదు.

ఈ ఉదయం ఇంటికి వెళ్లాను.

ఒక అతిధి వలే అమ్మను చూసొచ్చాను.