ఒక అరచేత్తో నుదురు పట్టుకుని తల వంచుకుని
మరో అరచేతిలో నెమ్మదిగా పేరుకుంటున్న
చీకటిని చూసే నీ కళ్ళే గుర్తుకు వస్తున్నాయి
ఆకస్మికంగా ఈ దినానంతాన:
తల ఎత్తలేవు, పాదం మోపలేవు. నిన్ను తాకలేక
ఈ గాలి నిశ్శబ్దాన్ని నింపుకున్న చెట్లలోనే
ఆగిపోతుంది. ఎక్కడో ఏదో విరిగిపోతుంది.
అలజడిగా ఒక పిట్ట ఎగిరేపోతుంది. సరేలే
తలను ఆసరాగా ఆన్చుకునే భుజమే ఉండుంటే
ఎందుకు ఇదంతా? మోమును పొందికగా
పొదివి పుచ్చుకునే నీ రెండు అరచేతులే
ఉండుంటే ఎందుకు ఈ శోకమంతా? చూడు
అరచేతిలో చిట్లిన నుదురు ఎలా నిన్ను
తలచుకుని చీకటితో కంపించిపోతుందో!
చాల బాగుంది. మట్టిని వదలక ఒక పాదం, దిగంతం మీద మరొకటి. నొప్పిని నొప్పిగానూ గొప్పగానూ చెప్పారు.
ReplyDelete