దాల్ దారూ

ఆకాశాన్ని వొదిలి కొంత నేలపైకి దిగుతావు జబ్బు పడ్డప్పుడు-

పొరల పొరల ఎండ సర్పాలై నీ చుట్టూ రాలే వేళ, ఎండల్లో రాలే
ఆకులని చూస్తుంటే ఒక తడబాటు-
లోపల నుంచి వెళ్ళిపోయిన వాళ్ళూ

నువ్వు లోపలికి ఎప్పటికీ తీసుకోలేని వాళ్ళూ, నువ్వు కాలేని
వాళ్ళూ-అంతా, అందరూ- నీడలై నీ
చుట్టూ నడయాడతారు.మరి నీడల్తో

ఏం మాట్లాడగలవ్ నువ్వు? నీ నుదిటిపై చేయి వేయలేని నీడలతో
నిన్ను హత్తుకోలేని నీడలతో
నువ్వు ఆనుకుని కూర్చోలేని
నీడలతో నువ్వు పడుకోలేని, నీ చుట్టూ సంచరించే నీడల నీడలతో
ఏం చేయగలవ్ నువ్వు? మరి     

దూరాన కొమ్మల్లో, కాంతి తుంపరలో నిశితంగా చూస్తో ఒక పక్షి
తాకడానికి, ఎవరూ లేని నీకు
ఈ సమయానికి అది కొమ్మల్లో

వికసించిన ఒక నల్లటి పూవు, అలసి జ్వ్లలించే నీ కనులకి అది
ఒక చల్లని వానా, గాలీనూ. ఇక

కడుపు చేతబట్టుకుని, గొంతు అంటుకుని జ్వరంతో అవస్థలతో
తాత్వికంగా తయారయ్యి, నీ మానాన
నువ్వు ఉంటావు కదా సరిగ్గా అప్పుడే

ఫిరోజ్ ఫోన్ చేసి: "भाई, रात का उतारा नहीं- अकेले
अकेले घर पे क्या करते हो? चलो
तोडा धारु थोड़ा ढाल खाके आयेंगे-"

అని అంటే ఇక
విషానికి విషమే విరుగుడా? పోదునా? వొద్దా? అనే అయోమయంలో
ఇదిగో ఈ స్థితిని ఈ సమాచారాన్నీ
మీకు రిపోర్ట్ చేస్తున్నాను, రాత్రంతా

నల్ల కలువ వలే వికసించి భూమినీ
ఆకాశాన్నీ అతని ముఖాన్నీ చుట్టిన
ఫరీదాని జ్ఞాపకం చేసుకుంటో: ఇల్లా

కూడా అనుకుంటో: By the way do you still remember Faridha?
The Faridha, who is in
All of us?