28 February 2011
the blood sings otherwise
the blood sings otherwise. the birds that nest in your body, the wind that sounds like a lullaby in your body and the voice that speaks of a language of magical signs, they all sing otherwise. a breeze is a whirlwind, birds are the agonized calls of freedom and the magical signs are the perfumed drops of existence that call for the destruction of the self. the blood sings otherwise. through the deception and the violence of a friend, through the love and the violence of a woman, the blood sings and speaks otherwise.
crystal
crystal, crystal clear are your eyes
that watch the night
made white by crystal, crystal
gaze of your pain.
you. You of mine:
white is the light that binds us
to our father
who is made into night
by the color of white:
there is no Mother.
this chest of mine is a graveyard.
come. fall or bury
yourself in the wide open arms
of mine: arms
that are wide open, without
the promise of future
or the burden of the past.
did you see?
i am the night made into white
as light by the presence
of your night that is crystal, crystal
clear gaze of your pain.
come. fall, bury or you can die
easily in these arms
that are as barren as the country
of mine. take this:
i love you, though i know not
what love is:
that watch the night
made white by crystal, crystal
gaze of your pain.
you. You of mine:
white is the light that binds us
to our father
who is made into night
by the color of white:
there is no Mother.
this chest of mine is a graveyard.
come. fall or bury
yourself in the wide open arms
of mine: arms
that are wide open, without
the promise of future
or the burden of the past.
did you see?
i am the night made into white
as light by the presence
of your night that is crystal, crystal
clear gaze of your pain.
come. fall, bury or you can die
easily in these arms
that are as barren as the country
of mine. take this:
i love you, though i know not
what love is:
26 February 2011
once again
Once again, am drinking roses, am drinking sunshine am drinking moonlight: roses with thorns, thorns with roses, roses of colorless light am drinking,and am dreaming.
once again I have become a rose, have become sunshine, moonlight and have become a lake where fishes are flowers with dreams in their wombs.
I have become a poem, have become these words, have become these words roses placed at your feet: roses are lamps placed at your feet, roses are lamps placed at your cemetery. It is only that I wish there won’t be rain tonight, rain of petals less flowers, rain, song and self.
II
What has an old man’s age got to do with his heart? What has an old man’s age got to do with drink, with love?
He says, “ I too am a drink, I too have become beautiful and graceful with the years gone by. Don’t look at me like that when I dance, when my whole being becomes a bird, bird of light, bird of roses. Am a rose with wings, am a rose flying high in the sky and this drink is the sun in whose lap I dance and lose myself. Am an infant, have lately found what I am, have lately found what God is, what life is and more importantly what death is.”
III
Her naked body spreads on the earth like a blue rose, and her hands that remind him of elegant long white serpents, stretch for his body. He says that she said to him on that very day before she died: “You look beautiful tonight, wish you were a drink so that I could take you in one gulp.”
Her breasts are sunflowers. Flowers of sun laugh at him while her pubis a pink rose in a black garden is a cloud, is a rain: over the valley over the ocean and over his being.
VI
Once again am drinking beings, am drinking existences am drinking the blood of memories. Am a Dracula for this moment, and a cannibal for this moment. Am drinking and eating, am drinking and dreaming, my Father the other, am intoxicated with the blood of my ancestors. The sky is but skins of my grandparents, crippled, comprehending and it still smells like the burnt wood at the kitchen in the shack that they lived. Where are they? Where am I? Where are others too?
V
An old man, so lonely writes words that are his only consolation. Autumn of patriarch: I say. He says: “one has to live: for others.” But at night when he wanders in the paths of his self he knows that his life had been a mirage. That he lived spoke and behaved exactly as others wanted him to be. He loved and still loves as others want him to be. Deep in his heart a sentence hangs like death, like the scent of the woman he loved but could not live with. He asks, “ Is this me? Is this I? Words that I have not written words that have not said all these years when they should have been said? What is death? What is death? Will it be like the touch of my mother, the other, will it be like the breast of my lover that I lost or will it be like the gestures of my companion who died leaving me a memory of my name?” He asks, “Is life a memory?”
VI
Once again, am drinking with an old man who dreams that he is a song sung by his beloved. A song sung by memory,
Once again, am drinking and dreaming with a blind man who says that he sees doves flutter in twilight, and sound of the flapping wings in but her words. Her words that have become his song. A song of existence, song of death. He says, “Dear oh dear, why is the world so beautiful when one has no eyes?”
VII
Old men and young women. Ah, once again am drinking and dreaming with old women and young men. Am dreaming friends, birds, roses and thorns. Am drinking and dreaming sunshine and moonlight, and it is just then that he says: “Friends are birds. Friends are migrating birds.” Later I dream of a colorless bird perched on the edge of my dream. It seems to say: am a rose, am sunshine am the reason for your existence. Dare to fly with me? I will take you to the edge of existence. I will take you to the edge of yourself. Have your glimpsed death in every word that you write?”
VIII
“That we are all alone” he says, “ is a condition. We are all guests of eternity, of death. This life is but the flicker of a lamp before it fades out, this world is but a breeze, a rain and a flame that we witness for a moment. Do you have a woman? Like a rose, like a drink, like violence, like the flute song of the sea to see what it means to be?”
“Think of this” he says, “are you a rose? Are you a song? Or a thought that thinks of a rose and a song?”
IX
I say: “there should be a thanks giving moment to all those people who give life to moment, to this moment. I say that these words are nothing but signs of gratitude intoxicated with life and death. I say thanks to those who pour their existence to fill the empty of my being. I raise my cup, my holy grail, to You, to You alone anonymous strangers who bring with them resonance of a song, of a rose of a thorn of a cloud and rain to drench my being slowly but surely.
X
He says: for some time, for sometime please forget about words that you have written. Please stop thinking yourself as your words. Then, only then will you see that you are a rose, a colorless rose and a bird, a cloud and rain.
An old man with the heart of a young woman. He is a young woman with the heart of an old man. And then he says, “ I have to go. One has to leave at the right time. One has to leave like leaving itself.”
XI
“Are you leaving”, I ask, “Are you leaving just like that? “
“Like a rose, a thorn, a cloud, rain and the song of a bird”, he says, “everyone will leave just like that. Live, live. Live like a rose that is lost it its form, like a cloud that is lost in its rain, like a bird that is lost in its flight. Am an empty cup, so are you. Am a moment here and now, so are you. Live, live like the memory of the love that is gone but still alive by being lost. Live, live.”
XII
Once again, am drinking and dreaming, have become a rose drunk by its form, a tree lost in the rain. Am a drink that you hold in your palm, am the madness in your heart, am a fire, memory of a fire in your being. Old man, a stranger, my other, my mother, Holy Father, sinner and the saint, angel and the beast, you are a tear crystallized at the edge of my being. Take these words that I pour into your cup as love, as life as touch that you have longed for and a breath that you gasped for.
XIII
Once again am drinking roses, am drinking sunshine, am drinking moonlight, roses with thorns, thorns with roses, roses of light, light of roses, am drinking and dreaming, like the memory of a dream, like dreaming a memory. Am drinking roses, am drinking thorns, am drinking sunshine in moonlight, moonlight in sunshine am dreaming and drinking, bleeding for a word, a voice and a gaze of Yours_
once again I have become a rose, have become sunshine, moonlight and have become a lake where fishes are flowers with dreams in their wombs.
I have become a poem, have become these words, have become these words roses placed at your feet: roses are lamps placed at your feet, roses are lamps placed at your cemetery. It is only that I wish there won’t be rain tonight, rain of petals less flowers, rain, song and self.
II
What has an old man’s age got to do with his heart? What has an old man’s age got to do with drink, with love?
He says, “ I too am a drink, I too have become beautiful and graceful with the years gone by. Don’t look at me like that when I dance, when my whole being becomes a bird, bird of light, bird of roses. Am a rose with wings, am a rose flying high in the sky and this drink is the sun in whose lap I dance and lose myself. Am an infant, have lately found what I am, have lately found what God is, what life is and more importantly what death is.”
III
Her naked body spreads on the earth like a blue rose, and her hands that remind him of elegant long white serpents, stretch for his body. He says that she said to him on that very day before she died: “You look beautiful tonight, wish you were a drink so that I could take you in one gulp.”
Her breasts are sunflowers. Flowers of sun laugh at him while her pubis a pink rose in a black garden is a cloud, is a rain: over the valley over the ocean and over his being.
VI
Once again am drinking beings, am drinking existences am drinking the blood of memories. Am a Dracula for this moment, and a cannibal for this moment. Am drinking and eating, am drinking and dreaming, my Father the other, am intoxicated with the blood of my ancestors. The sky is but skins of my grandparents, crippled, comprehending and it still smells like the burnt wood at the kitchen in the shack that they lived. Where are they? Where am I? Where are others too?
V
An old man, so lonely writes words that are his only consolation. Autumn of patriarch: I say. He says: “one has to live: for others.” But at night when he wanders in the paths of his self he knows that his life had been a mirage. That he lived spoke and behaved exactly as others wanted him to be. He loved and still loves as others want him to be. Deep in his heart a sentence hangs like death, like the scent of the woman he loved but could not live with. He asks, “ Is this me? Is this I? Words that I have not written words that have not said all these years when they should have been said? What is death? What is death? Will it be like the touch of my mother, the other, will it be like the breast of my lover that I lost or will it be like the gestures of my companion who died leaving me a memory of my name?” He asks, “Is life a memory?”
VI
Once again, am drinking with an old man who dreams that he is a song sung by his beloved. A song sung by memory,
Once again, am drinking and dreaming with a blind man who says that he sees doves flutter in twilight, and sound of the flapping wings in but her words. Her words that have become his song. A song of existence, song of death. He says, “Dear oh dear, why is the world so beautiful when one has no eyes?”
VII
Old men and young women. Ah, once again am drinking and dreaming with old women and young men. Am dreaming friends, birds, roses and thorns. Am drinking and dreaming sunshine and moonlight, and it is just then that he says: “Friends are birds. Friends are migrating birds.” Later I dream of a colorless bird perched on the edge of my dream. It seems to say: am a rose, am sunshine am the reason for your existence. Dare to fly with me? I will take you to the edge of existence. I will take you to the edge of yourself. Have your glimpsed death in every word that you write?”
VIII
“That we are all alone” he says, “ is a condition. We are all guests of eternity, of death. This life is but the flicker of a lamp before it fades out, this world is but a breeze, a rain and a flame that we witness for a moment. Do you have a woman? Like a rose, like a drink, like violence, like the flute song of the sea to see what it means to be?”
“Think of this” he says, “are you a rose? Are you a song? Or a thought that thinks of a rose and a song?”
IX
I say: “there should be a thanks giving moment to all those people who give life to moment, to this moment. I say that these words are nothing but signs of gratitude intoxicated with life and death. I say thanks to those who pour their existence to fill the empty of my being. I raise my cup, my holy grail, to You, to You alone anonymous strangers who bring with them resonance of a song, of a rose of a thorn of a cloud and rain to drench my being slowly but surely.
X
He says: for some time, for sometime please forget about words that you have written. Please stop thinking yourself as your words. Then, only then will you see that you are a rose, a colorless rose and a bird, a cloud and rain.
An old man with the heart of a young woman. He is a young woman with the heart of an old man. And then he says, “ I have to go. One has to leave at the right time. One has to leave like leaving itself.”
XI
“Are you leaving”, I ask, “Are you leaving just like that? “
“Like a rose, a thorn, a cloud, rain and the song of a bird”, he says, “everyone will leave just like that. Live, live. Live like a rose that is lost it its form, like a cloud that is lost in its rain, like a bird that is lost in its flight. Am an empty cup, so are you. Am a moment here and now, so are you. Live, live like the memory of the love that is gone but still alive by being lost. Live, live.”
XII
Once again, am drinking and dreaming, have become a rose drunk by its form, a tree lost in the rain. Am a drink that you hold in your palm, am the madness in your heart, am a fire, memory of a fire in your being. Old man, a stranger, my other, my mother, Holy Father, sinner and the saint, angel and the beast, you are a tear crystallized at the edge of my being. Take these words that I pour into your cup as love, as life as touch that you have longed for and a breath that you gasped for.
XIII
Once again am drinking roses, am drinking sunshine, am drinking moonlight, roses with thorns, thorns with roses, roses of light, light of roses, am drinking and dreaming, like the memory of a dream, like dreaming a memory. Am drinking roses, am drinking thorns, am drinking sunshine in moonlight, moonlight in sunshine am dreaming and drinking, bleeding for a word, a voice and a gaze of Yours_
జంతువులు ||collage poems*6||
*వొంటరిగా వొదిలివేయండి నన్ను, ఒక చిహ్నమై
వెంటాడుతాను నిన్ను:
సంజ్ఞలు, ఆ సంజ్ఞలు ఎదిగాయి సహజంగా
మానవుల ప్రమేయం లేకుండా
ముట్టుకోకు. కృతజ్ఞతలు భగవంతుడా, వాళ్ళు
ఏం చేస్తునారో వారికి ఇక
ఏమాత్రం తెలియదు
అస్థవ్యస్థ, వ్యాకులత నిండిన ప్రపంచం వాళ్ళది
అవిరామంగా, నిదురరహితంగా
పర్యాయీకరణం అయ్యే క్రమం వారిది
చీకటిలో గడిపే
సంపూర్ణ ఆటవిక జీవితాలు వాళ్ళవి
ఇకనైనా రండి, నా ఊదా రంగు వర్షంలోకి=
_____________________________
* the above gesture,-the animal scientists say- which has become common and recurring practice/habitual gesture among monkeys convey the meaning "leave me alone or do not bother me." photo courtesy nationalgeographic.com
24 February 2011
ఏమీ తోచని రాత ఒకటి/ బావోలేని కవిత ఒకటి
((నువ్వొకసారి ఇటు వస్తే, నీతో కాసేపు
గడుపుతాను))
((వచ్చినా, రాకపోయినా
ఏం చేస్తాం మనం))
పదాలు, కొన్ని పదాలను మన ముందు పరుచుకుంటాం: మనం
నింగీ, నేలా మన కన్నీటి నీరూ నిప్పూ
కలగలసిన పదాలని ఎంచుకుని
వాటితో ఒక దండను తయారు చేసుకుంటాం: మనం
మన హృదయంలో, మన రక్తంలో ఒక చిహ్నంలా
దానిని ధరిస్తాం: మనం. చిహ్నాలని తిరిగి సంజ్ఞలుగా మార్చి
కాగితాలపై, హృదయాలపై ముద్రిస్తాం: మనం.
((నువ్వొకసారి ఇటు వస్తే, నీతో కాసేపు
గడుపుతాను
నువ్వొకసారి ఇటు రాకపోయినా, నీతో
మీతో కాసేపు గడుపుతాను నేను))
గడుపుతాను))
((వచ్చినా, రాకపోయినా
ఏం చేస్తాం మనం))
పదాలు, కొన్ని పదాలను మన ముందు పరుచుకుంటాం: మనం
నింగీ, నేలా మన కన్నీటి నీరూ నిప్పూ
కలగలసిన పదాలని ఎంచుకుని
వాటితో ఒక దండను తయారు చేసుకుంటాం: మనం
మన హృదయంలో, మన రక్తంలో ఒక చిహ్నంలా
దానిని ధరిస్తాం: మనం. చిహ్నాలని తిరిగి సంజ్ఞలుగా మార్చి
కాగితాలపై, హృదయాలపై ముద్రిస్తాం: మనం.
((నువ్వొకసారి ఇటు వస్తే, నీతో కాసేపు
గడుపుతాను
నువ్వొకసారి ఇటు రాకపోయినా, నీతో
మీతో కాసేపు గడుపుతాను నేను))
statue of a woman in love
It was an evening marked by shady sunlight and he felt those sun rays were like little fish floating in the air, and he doesn’t know why but all he knew was it was just like that. And then, the woman in love asked him
Why do you turn everything into such a complex mess? Can’t you be simple?
He was surprised. He was swimming with the little fish floating among the trees. Those fish carried flowers and rose petals, which told him that they were children of the god. He was surprised because people couldn’t understand it and he thought that everything was simple. so simple. Later
He took a sharp knife as sharp as the edge of the being and pierced himself seven times to the left of his chest. Drops of blood trickled. A little later they turned into white butterflies with the eyes of blood. They hovered around him and settled on the naked breasts of woman in love. As he tried to see, he found out that there were no breasts for the woman in love but only marks of raw wounds out of which grew a nest with a three-month-old aborted fetus.
The fetus, a pool of blood, grew little wings and began to fly. He, with blood on his chest, his mouth and eyes, stared at the fish, fetus and the woman in love. As he stared, the woman in love slowly turned into a statue with her hands stretched towards eternity as if to hold something or to let off something. The statue of woman in love. “Statue of the woman in love” he mumbled as tears flowed from his eyes and her vagina, “God, why is life so simple?”
Statue of a woman in love. Her tongue was cut. It had eyes, only her eyes were living and breathing, breathing and living, with two red roses beginning to blossom in the place of her breasts. “Roses of blood” he thought, “roses of blood are the blood of the roses.” As he wept with joy, the eyes of the statue of woman in love yearned for a place where they could be prayed. “Hunter becomes the hunted” he thought, “Observer becomes the observed. Are these roses of blood or words of breast that I am picking up?”
Statue of a woman in love: a little boy stares at the blood and at her eyes which fiercely moved like trees in a violent night. He thought, “Is there a language? Is there a body? Is there a language without a body and a body not sculpted in language?” And then
A song, only a song sank into the depths of the earth. A song by the statue of a woman in pain dissolved into the depths of the universe, into the depths of his self and the little boy standing there. He weept with joy and mumbled to the little boy, “This is how the universe began. This is how life began. This is how everything begins: this is what love is, this is what death is as it is. Don’t you see, god, why is life so simple?”
Statue of a woman in love: stone eyes stone thighs and stone breasts bleeding milk of blood, love and death so that the kid in front of the woman in love could drink and live, live and drink, could drink the blood and write, could cuddle under shade of her breasts, rosebushes and sleep so that later he could, little by little, sculpt and hurt her little by little, so that later talk about statue of a woman in love with living breasts, so that later he could write about how the statue had become a home to him and told him stories, of how he drank her blood, her tears of vagina
Only to see, only to see that he could kill her, little by little, in order to live, and write about
the blood, the body, the home and birds that he took away from her, little by little: just like that.
God, why is life so simple?
Why do you turn everything into such a complex mess? Can’t you be simple?
He was surprised. He was swimming with the little fish floating among the trees. Those fish carried flowers and rose petals, which told him that they were children of the god. He was surprised because people couldn’t understand it and he thought that everything was simple. so simple. Later
He took a sharp knife as sharp as the edge of the being and pierced himself seven times to the left of his chest. Drops of blood trickled. A little later they turned into white butterflies with the eyes of blood. They hovered around him and settled on the naked breasts of woman in love. As he tried to see, he found out that there were no breasts for the woman in love but only marks of raw wounds out of which grew a nest with a three-month-old aborted fetus.
The fetus, a pool of blood, grew little wings and began to fly. He, with blood on his chest, his mouth and eyes, stared at the fish, fetus and the woman in love. As he stared, the woman in love slowly turned into a statue with her hands stretched towards eternity as if to hold something or to let off something. The statue of woman in love. “Statue of the woman in love” he mumbled as tears flowed from his eyes and her vagina, “God, why is life so simple?”
Statue of a woman in love. Her tongue was cut. It had eyes, only her eyes were living and breathing, breathing and living, with two red roses beginning to blossom in the place of her breasts. “Roses of blood” he thought, “roses of blood are the blood of the roses.” As he wept with joy, the eyes of the statue of woman in love yearned for a place where they could be prayed. “Hunter becomes the hunted” he thought, “Observer becomes the observed. Are these roses of blood or words of breast that I am picking up?”
Statue of a woman in love: a little boy stares at the blood and at her eyes which fiercely moved like trees in a violent night. He thought, “Is there a language? Is there a body? Is there a language without a body and a body not sculpted in language?” And then
A song, only a song sank into the depths of the earth. A song by the statue of a woman in pain dissolved into the depths of the universe, into the depths of his self and the little boy standing there. He weept with joy and mumbled to the little boy, “This is how the universe began. This is how life began. This is how everything begins: this is what love is, this is what death is as it is. Don’t you see, god, why is life so simple?”
Statue of a woman in love: stone eyes stone thighs and stone breasts bleeding milk of blood, love and death so that the kid in front of the woman in love could drink and live, live and drink, could drink the blood and write, could cuddle under shade of her breasts, rosebushes and sleep so that later he could, little by little, sculpt and hurt her little by little, so that later talk about statue of a woman in love with living breasts, so that later he could write about how the statue had become a home to him and told him stories, of how he drank her blood, her tears of vagina
Only to see, only to see that he could kill her, little by little, in order to live, and write about
the blood, the body, the home and birds that he took away from her, little by little: just like that.
God, why is life so simple?
chosen
this life, a nameless flower that I offer- as a prayer moment by moment- to you, did I choose this, or was I chosen?
***
a lonely colorless rose blooms in the middle of the night, in my heart that bleeds by the very presence of an unseen rose. the blood drops that have become seals of your signature over my being, are they yours or mine?
***
the hands that guide me when I’m asleep, dreaming or awake, are they yours or mine? the still gaze that watches everything, perhaps with a smile, through my eyes is it yours, my lord, or mine?
the days and nights that I spend with stars or not, with moon or not, every moment that I live carrying this immense longing, a colorless bird singing a primordial song in my being every moment, and this moment itself an immense ocean of an imminent death, are they yours or mine, my lord
am drowned, am negated, am obliterated for a moment, for only a moment: am holding a lonely colorless rose that has bloomed in the middle of the night in my heart that bleeds by the very presence of an unseen rose. this, my life, whatever counts in it, whatever becomes a memory, whatever sustains for a little longer by becoming a memory, this, my life, my lord has become a shade of someone else I feel but cannot see, this, my life my lord, has become a pool, an evening sky and a breeze that comes from elsewhere.
***
this life, a nameless flower that I offer as a prayer moment by moment to you did I choose this, or was I chosen?
***
a lonely colorless rose blooms in the middle of the night, in my heart that bleeds by the very presence of an unseen rose. the blood drops that have become seals of your signature over my being, are they yours or mine?
***
the hands that guide me when I’m asleep, dreaming or awake, are they yours or mine? the still gaze that watches everything, perhaps with a smile, through my eyes is it yours, my lord, or mine?
the days and nights that I spend with stars or not, with moon or not, every moment that I live carrying this immense longing, a colorless bird singing a primordial song in my being every moment, and this moment itself an immense ocean of an imminent death, are they yours or mine, my lord
am drowned, am negated, am obliterated for a moment, for only a moment: am holding a lonely colorless rose that has bloomed in the middle of the night in my heart that bleeds by the very presence of an unseen rose. this, my life, whatever counts in it, whatever becomes a memory, whatever sustains for a little longer by becoming a memory, this, my life, my lord has become a shade of someone else I feel but cannot see, this, my life my lord, has become a pool, an evening sky and a breeze that comes from elsewhere.
***
this life, a nameless flower that I offer as a prayer moment by moment to you did I choose this, or was I chosen?
flight of the eagle
these waters carry your image at twilight
the setting sun that has become
a twinkle in your penetrating eyes
are nothing but
you. ever so observant and ever so still
soaring high in the sky, or sitting still
at the top of a mountain
isn’t it that you carry with you
a silent primordial voice
which somehow descends over this heart
with a pang, like a sudden stab
that neither knows joy nor faith?
your feathers like petals of a golden flower
your claws that firmly hold time
your beak raised high to the skies
and your enormous incomparable loneliness
embodied in your effortless flight
isn’t it that you are an emblem
a trace and the signature of that unseen breath?
perhaps death?
isn’t that you carry with you
a silent primordial gesture
that somehow descends over this heart
with sudden sadness
like a sudden stab
coming out from the depths of universe,
to burn and annihilate this self?
one has to flow, like the water that carries
your image at twilight
one has to fly like the effortless flapping
of your wings
soaring and piercing the air
one has to see the face of death
in this moment and laugh with it
one has to move and yet anchor
in the stillness of oneself
silent and yet singing to die
living an effortless existence
solitary but never lonely,
to be and to touch
this earth water and the wind
without sadness or remorse
to be able to hold nothing
and contain all
perhaps then, perhaps then
a silent primordial voice
that somehow descends over
this heart with a pang
like a sudden stab
that neither knows joy nor faith,
will become that very voice
that very breath
an emblem a trace and the signature
of that unseen presence.
the setting sun that has become
a twinkle in your penetrating eyes
are nothing but
you. ever so observant and ever so still
soaring high in the sky, or sitting still
at the top of a mountain
isn’t it that you carry with you
a silent primordial voice
which somehow descends over this heart
with a pang, like a sudden stab
that neither knows joy nor faith?
your feathers like petals of a golden flower
your claws that firmly hold time
your beak raised high to the skies
and your enormous incomparable loneliness
embodied in your effortless flight
isn’t it that you are an emblem
a trace and the signature of that unseen breath?
perhaps death?
isn’t that you carry with you
a silent primordial gesture
that somehow descends over this heart
with sudden sadness
like a sudden stab
coming out from the depths of universe,
to burn and annihilate this self?
one has to flow, like the water that carries
your image at twilight
one has to fly like the effortless flapping
of your wings
soaring and piercing the air
one has to see the face of death
in this moment and laugh with it
one has to move and yet anchor
in the stillness of oneself
silent and yet singing to die
living an effortless existence
solitary but never lonely,
to be and to touch
this earth water and the wind
without sadness or remorse
to be able to hold nothing
and contain all
perhaps then, perhaps then
a silent primordial voice
that somehow descends over
this heart with a pang
like a sudden stab
that neither knows joy nor faith,
will become that very voice
that very breath
an emblem a trace and the signature
of that unseen presence.
is
Whatever there is, is there to indicate what is and what is not: the words of the rose are roses of the words, unheard yet calling unseen yet breathing.
That breathing, that breathing that rests like a bird is your heartbeat, unheard and unseen yet calling and breathing.
***
This rapturous song has begun elsewhere, this immense call of the ocean that carries an unnamed voice, this steady breeze that brings home the message of the twilight, trees that stand still weighed by an unfathomable sadness, these two eyes that witness stars, sky earth and the moon, all these have all begun elsewhere.
***
This rapturous song has begun elsewhere: traveling and selling our songs of amnesia we forgot our home, we forgot to return. We forgot that breathing where we rest like a bird, unheard and unseen yet calling us and breathing for us. the words of the rose are roses of the words, unheard yet calling unseen yet breathing
***
It is at such moments that suddenly we come to see that the sun is a flower that we can hold in our hands and smell it. it is at those moments that we laugh, that we peel the sun petal by petal and turn the oceans into a glass of wine and drink and drink, till the moon comes out till the birds come out till the wind starts singing a rapturous song that had begun elsewhere. Then, we sing and laugh, we laugh and sing, we sing with happy abandon, we sing and sing as we are going to die, and we are going to die as we have known the miracle of death, birth and existence. we laugh and laugh, we laugh like God, as we know the laughter of the God, we laugh for his laughter, we laugh at his laughter, we laugh at him we laugh at us we laugh at the sun that has come out in the middle of the night to bloom, to become a flower in our hands so that we can hold it in our hands and smell it, we can squeeze drops of honey from it and drink and drink till we sing once again that rapturous song that had begun elsewhere, till we rest in that breathing like a bird, unheard and unseen, yet calling us and breathing for us: the words of the rose are roses of the words, unheard yet calling unseen yet breathing.
***
Whatever there is, is there to indicate what is and what is not: the words of the rose are resonance of that which is not a rose unheard yet calling unseen yet breathing.
That breathing, that breathing that rests like a bird is your heartbeat, unheard and unseen yet calling and breathing.
***
This rapturous song has begun elsewhere, this immense call of the ocean that carries an unnamed voice, this steady breeze that brings home the message of the twilight, trees that stand still weighed by an unfathomable sadness, these two eyes that witness stars, sky earth and the moon, all these have all begun elsewhere.
***
This rapturous song has begun elsewhere: traveling and selling our songs of amnesia we forgot our home, we forgot to return. We forgot that breathing where we rest like a bird, unheard and unseen yet calling us and breathing for us. the words of the rose are roses of the words, unheard yet calling unseen yet breathing
***
It is at such moments that suddenly we come to see that the sun is a flower that we can hold in our hands and smell it. it is at those moments that we laugh, that we peel the sun petal by petal and turn the oceans into a glass of wine and drink and drink, till the moon comes out till the birds come out till the wind starts singing a rapturous song that had begun elsewhere. Then, we sing and laugh, we laugh and sing, we sing with happy abandon, we sing and sing as we are going to die, and we are going to die as we have known the miracle of death, birth and existence. we laugh and laugh, we laugh like God, as we know the laughter of the God, we laugh for his laughter, we laugh at his laughter, we laugh at him we laugh at us we laugh at the sun that has come out in the middle of the night to bloom, to become a flower in our hands so that we can hold it in our hands and smell it, we can squeeze drops of honey from it and drink and drink till we sing once again that rapturous song that had begun elsewhere, till we rest in that breathing like a bird, unheard and unseen, yet calling us and breathing for us: the words of the rose are roses of the words, unheard yet calling unseen yet breathing.
***
Whatever there is, is there to indicate what is and what is not: the words of the rose are resonance of that which is not a rose unheard yet calling unseen yet breathing.
unedited
death comes over the corn fields, traveling from night
to night, from air to air, from star to star
bringing with it the scent of the dying summer blowing
dust in your eyes: death comes over the corn fields
over the white sheets sprawled across the rooms
with the white smell, with the pale touch of a woman
waiting, with the blue of his mute pain, death, death comes
over the corn fields through the eyes of a child.
A child. Simply a child. A simple child, dies through
The course of the midnight, while outside
Paths grow pines, the whole of the distance that one cannot
reach whines, and between your eyes
that are born to die and my eyes that are born to suffer
the whole of the distance that one has crossed over to live
like bread before the dead crumbles, blowing dust
of the dead in our eyes.
finally with mouth, eyes and hands smeared with blood
with words, deeds and crimes unsaid, with the shame of
one’s face and gestures reflected, deflected in a mirror
with the curling of your breath, beneath
the speechless dream of death, your birth is carefully buried
in the white of light, light of the white, of all the white
white of death, death of the white, the flock of death
the folds of death. How, how does it come? Does it come
like a midnight breeze? Does it come like the breeze of
the soul? Does it come easily like the breeze
of the soul at the gates of death? How does it come? How
does it come: this death over the cornfields
over the agonized bodies of the loved ones, over the
carelessness of the loved ones, how does it come
does it, does it come running over the dreams of
her children? How does it come
does it, does it come raining with the eyes of a woman?
Does it, does it come with the choked voice of a son
who is not a son and a daughter who is not a daughter?
How does it come, how does the death over the cornfields come
Does it, does it come over the falling skies
Over a wounded word, a word buried under the inheritance
of the dead? Or does it, does it come
like a gesture that calls for a touch, a touch that calls for
a voice and a voice that retreats
to a corner without a resonance?
What is death and what is life, in your words and your voice?
Is it an emblem that you can manipulate? Or
Is it a flag that I cannot forge any allegiance with? Or
Is it a song, umbilical song that one is born with, but
Cannot sing or cannot become a song any longer?
What is death? Or you death? You can speak of all stones, song
of all songs, rhythm of all rhythms, but can you
speak of the betrayal of the word by another word: that is you?
You: a word that I believed in. You:a word that I sustained on.
You: a word that has become you of my word. You.
How does a word, a syllable, a song of your flight, a laugh
That fluttered across your lips in another time have become
a seizure, a mutilated gaze, an amputated call
straining forever over their mute invitations?
Do you see? Did you see? Will you ever see? This death coming
Over the cornfields, death coming over the white
Sheets sprawled across the rooms that you never visit anymore?
Do you see? Did you see? Will you ever see? This death coming
Over the cornfields with frozen touch and frozen smell
move over the darkening shadows as a circular mime?
Haven’t you, haven’t you recognized, the reflection of your blood
Of your death, a tiny speck of the universe
That floats around you to become, what we call “we?” that is death?
When the song comes down, when the sky comes down
When the love of the sacrificed lambs come down
When a man wanders through the streets painted white by your death
With a knife soaked in the blood of mothers and others
what do you do when a man, simply a man, a simple man
wanders through the hearts of the streets, calling you, pleading you
Whispering to you that you are the one who made him to call
out of whispers, out of silent screams, out of long lost
Words, that are entangled as the murmurs of the murderers, under
The bridge: what do you do
Who does one call, who does one plead, who does one shout for?
Light: light of life, life of death and death of love:
there over here, in a moment of fading flicker, one sees death smile
at the corner of her eyes, at the winking eyes of a child
there; over here, a palm becomes a thatched roof for a fading lamp.
With the certainty of a peace descending over the hilltops
with the certainty of a life spreading across the horizon
death comes over the corn fields, traveling from night to night, from
air to air, from star to star bringing with it the scent of the coming
summer blowing cold breath into our burning eyes: death comes
over the corn fields, over the white sheets sprawled across the rooms
with the white smell, with the simmering touch of a woman waiting,
with the blue of his white pain, death, death comes
over the cornfields through the eyes of a child.
to night, from air to air, from star to star
bringing with it the scent of the dying summer blowing
dust in your eyes: death comes over the corn fields
over the white sheets sprawled across the rooms
with the white smell, with the pale touch of a woman
waiting, with the blue of his mute pain, death, death comes
over the corn fields through the eyes of a child.
A child. Simply a child. A simple child, dies through
The course of the midnight, while outside
Paths grow pines, the whole of the distance that one cannot
reach whines, and between your eyes
that are born to die and my eyes that are born to suffer
the whole of the distance that one has crossed over to live
like bread before the dead crumbles, blowing dust
of the dead in our eyes.
finally with mouth, eyes and hands smeared with blood
with words, deeds and crimes unsaid, with the shame of
one’s face and gestures reflected, deflected in a mirror
with the curling of your breath, beneath
the speechless dream of death, your birth is carefully buried
in the white of light, light of the white, of all the white
white of death, death of the white, the flock of death
the folds of death. How, how does it come? Does it come
like a midnight breeze? Does it come like the breeze of
the soul? Does it come easily like the breeze
of the soul at the gates of death? How does it come? How
does it come: this death over the cornfields
over the agonized bodies of the loved ones, over the
carelessness of the loved ones, how does it come
does it, does it come running over the dreams of
her children? How does it come
does it, does it come raining with the eyes of a woman?
Does it, does it come with the choked voice of a son
who is not a son and a daughter who is not a daughter?
How does it come, how does the death over the cornfields come
Does it, does it come over the falling skies
Over a wounded word, a word buried under the inheritance
of the dead? Or does it, does it come
like a gesture that calls for a touch, a touch that calls for
a voice and a voice that retreats
to a corner without a resonance?
What is death and what is life, in your words and your voice?
Is it an emblem that you can manipulate? Or
Is it a flag that I cannot forge any allegiance with? Or
Is it a song, umbilical song that one is born with, but
Cannot sing or cannot become a song any longer?
What is death? Or you death? You can speak of all stones, song
of all songs, rhythm of all rhythms, but can you
speak of the betrayal of the word by another word: that is you?
You: a word that I believed in. You:a word that I sustained on.
You: a word that has become you of my word. You.
How does a word, a syllable, a song of your flight, a laugh
That fluttered across your lips in another time have become
a seizure, a mutilated gaze, an amputated call
straining forever over their mute invitations?
Do you see? Did you see? Will you ever see? This death coming
Over the cornfields, death coming over the white
Sheets sprawled across the rooms that you never visit anymore?
Do you see? Did you see? Will you ever see? This death coming
Over the cornfields with frozen touch and frozen smell
move over the darkening shadows as a circular mime?
Haven’t you, haven’t you recognized, the reflection of your blood
Of your death, a tiny speck of the universe
That floats around you to become, what we call “we?” that is death?
When the song comes down, when the sky comes down
When the love of the sacrificed lambs come down
When a man wanders through the streets painted white by your death
With a knife soaked in the blood of mothers and others
what do you do when a man, simply a man, a simple man
wanders through the hearts of the streets, calling you, pleading you
Whispering to you that you are the one who made him to call
out of whispers, out of silent screams, out of long lost
Words, that are entangled as the murmurs of the murderers, under
The bridge: what do you do
Who does one call, who does one plead, who does one shout for?
Light: light of life, life of death and death of love:
there over here, in a moment of fading flicker, one sees death smile
at the corner of her eyes, at the winking eyes of a child
there; over here, a palm becomes a thatched roof for a fading lamp.
With the certainty of a peace descending over the hilltops
with the certainty of a life spreading across the horizon
death comes over the corn fields, traveling from night to night, from
air to air, from star to star bringing with it the scent of the coming
summer blowing cold breath into our burning eyes: death comes
over the corn fields, over the white sheets sprawled across the rooms
with the white smell, with the simmering touch of a woman waiting,
with the blue of his white pain, death, death comes
over the cornfields through the eyes of a child.
21 February 2011
నీ పేరు ||collage poems*5||
నీ పేరుని తలుచుకుంటూ
నిదుర లేచాను నేను
పర్వతాలనుంచి రాలిపడే రాళ్ళు
క్షణకాలం, తమని తాము
ఆకాశంలో చూసుకుంటాయి.
సముద్రాన్ని చేరావు అవి
ముక్కలు చేయబడ్డ ప్రదేశాలు
ఇక్కడ జీవించే మనుషులు
అంతరాయం లేకుండా కదులుతారు
నా లోపల మరణించి
మరెవరో కల్పించిన గాధలై=
ఒక దిగులు చుట్టుకుంటున్నది
నా హృదయంలో
ఆమె చేతులలోంచి
తప్పించుకున్న ఒక పిచుక
గూడు కట్టుకుంటున్నది
నా శరీరంలో
జ్వలిస్తున్న కాంతితో
ధృడమైన కోరికతో=
ఆమెకు ఎలా సాధ్యం? అలా
భాష చర్మాన్ని విప్పి
ప్రపంచాన్ని ప్రవహింపచేయడం?
ఆమె తన చేతిని అందిస్తుంది
ఇక నేను గాలిలోకి తేలుతాను
ఈ అవిశ్రాంత రాత్రి చదరపు గదిలో
నేను బ్రతికి ఉంటాను=
***
నిదుర లేచాను నేను
పర్వతాలనుంచి రాలిపడే రాళ్ళు
క్షణకాలం, తమని తాము
ఆకాశంలో చూసుకుంటాయి.
సముద్రాన్ని చేరావు అవి
ముక్కలు చేయబడ్డ ప్రదేశాలు
ఇక్కడ జీవించే మనుషులు
అంతరాయం లేకుండా కదులుతారు
నా లోపల మరణించి
మరెవరో కల్పించిన గాధలై=
ఒక దిగులు చుట్టుకుంటున్నది
నా హృదయంలో
ఆమె చేతులలోంచి
తప్పించుకున్న ఒక పిచుక
గూడు కట్టుకుంటున్నది
నా శరీరంలో
జ్వలిస్తున్న కాంతితో
ధృడమైన కోరికతో=
ఆమెకు ఎలా సాధ్యం? అలా
భాష చర్మాన్ని విప్పి
ప్రపంచాన్ని ప్రవహింపచేయడం?
ఆమె తన చేతిని అందిస్తుంది
ఇక నేను గాలిలోకి తేలుతాను
ఈ అవిశ్రాంత రాత్రి చదరపు గదిలో
నేను బ్రతికి ఉంటాను=
***
19 February 2011
వీడ్కోలు ||collage poems*4||
వీడ్కోలు, వచ్చినందుకు
ధన్యవాదాలు
పుష్పించే నీరు, ఆ ప్రాచీన
వాన
గాలిలో తేలే ఆమె ముఖం
రాలిపడే ఆకులూ
నువ్వు ఊరికినే, ఈ చితాభస్మాల
మధ్య తిరుగాడతావు
ఎవరో ఉన్నారు ఇప్పుడు
నీ పక్కగా శ్వాసిస్తూ
ధూళి నిండిన కలలతో=
నువ్వు కోల్పోయిన హృదయం
ఇక వొంటరి గదులలో
ప్రతిధ్వనిస్తుంది
నీ కన్నీటి చుక్కలో మెరిసే
ఆమె పదాలతో=
ఇక నేను వెళ్ళాలి
వీడ్కోలు, వచ్చినందుకు
ధన్యవాదాలు
ధన్యవాదాలు
పుష్పించే నీరు, ఆ ప్రాచీన
వాన
గాలిలో తేలే ఆమె ముఖం
రాలిపడే ఆకులూ
నువ్వు ఊరికినే, ఈ చితాభస్మాల
మధ్య తిరుగాడతావు
ఎవరో ఉన్నారు ఇప్పుడు
నీ పక్కగా శ్వాసిస్తూ
ధూళి నిండిన కలలతో=
నువ్వు కోల్పోయిన హృదయం
ఇక వొంటరి గదులలో
ప్రతిధ్వనిస్తుంది
నీ కన్నీటి చుక్కలో మెరిసే
ఆమె పదాలతో=
ఇక నేను వెళ్ళాలి
వీడ్కోలు, వచ్చినందుకు
ధన్యవాదాలు
18 February 2011
ఆది రూపం || collage poems* 3||
బొనోబో: స్త్రీత్వపు ఆది రూపం అది
నీకొక నీదైన అంగం కావాలా?
తీసుకు వెళ్ళు, నా హృదయాన్ని
ఒక ప్రాచీన సమాధిని=
ఆదిమ గుహలలోంచి
వెలువడతారు ఇద్దరు, ముగ్గురుగా
నీలినిప్పుల దుస్తులలో అతడు
పొడుగాటి కాళ్ళతో
నిండైన కనులతో, జ్వలించే ఒక
రాత్రి లాంతరుతో ఆమె
అస్వస్థత కలిగించే
ఒక చీకటి విరజిమ్మే
నల్లటి పరిమళంతో
వెలువడతారు ముగ్గురు
ఇద్దరుగా=
చీకటిలోంచే వస్తుంది
ఒక చిన్న యేరు, కరకర ధ్వనులతో
ప్రాచీన నిర్మాణాలతో
ప్రాచీన శకలాలతో=
ఉత్తినే చెట్ల గురించి ఆలోచించు:
చెట్లు, కూర్చున్న పక్షులతో
ఎగిరిపోయే పక్షులతో
శీతాకాలంలో నక్షత్రాలకింద
అలా మిగిలి ఉన్న చెట్లు=
ఆ తరువాత నీ మీదుగా
ఆ ఏడు నక్షత్రాలు
నిర్మలమైన అరణ్యం మీదుగా సాగిపోతాయి.
____________________________________________________________
bonobo: the alpha female. The term alpha female originated in field of animal behavior, but has acquired new meaning. It refers to women who are in charge, for example, by flirting and dating on their own terms.The original meaning of "alpha female," however, is exactly the same as that of "alpha male": being the highest ranking member of one's sex.
An Alpha Female is a dominant female in a group. She dates as many males as she wants, is strong and confident, and a hard worker as well as often busy. She is usually sarcastic because she's powerful and playful. Alpha Females are intelligent, intellectual problem solvers; and though being an alpha female is more of a state of mind than a physicality, an alpha understands that dressing up or sexy increases her power in society, so she does it.
+* much theoritical information can be found about alpha females on web=*
నీకొక నీదైన అంగం కావాలా?
తీసుకు వెళ్ళు, నా హృదయాన్ని
ఒక ప్రాచీన సమాధిని=
ఆదిమ గుహలలోంచి
వెలువడతారు ఇద్దరు, ముగ్గురుగా
నీలినిప్పుల దుస్తులలో అతడు
పొడుగాటి కాళ్ళతో
నిండైన కనులతో, జ్వలించే ఒక
రాత్రి లాంతరుతో ఆమె
అస్వస్థత కలిగించే
ఒక చీకటి విరజిమ్మే
నల్లటి పరిమళంతో
వెలువడతారు ముగ్గురు
ఇద్దరుగా=
చీకటిలోంచే వస్తుంది
ఒక చిన్న యేరు, కరకర ధ్వనులతో
ప్రాచీన నిర్మాణాలతో
ప్రాచీన శకలాలతో=
ఉత్తినే చెట్ల గురించి ఆలోచించు:
చెట్లు, కూర్చున్న పక్షులతో
ఎగిరిపోయే పక్షులతో
శీతాకాలంలో నక్షత్రాలకింద
అలా మిగిలి ఉన్న చెట్లు=
ఆ తరువాత నీ మీదుగా
ఆ ఏడు నక్షత్రాలు
నిర్మలమైన అరణ్యం మీదుగా సాగిపోతాయి.
____________________________________________________________
bonobo: the alpha female. The term alpha female originated in field of animal behavior, but has acquired new meaning. It refers to women who are in charge, for example, by flirting and dating on their own terms.The original meaning of "alpha female," however, is exactly the same as that of "alpha male": being the highest ranking member of one's sex.
An Alpha Female is a dominant female in a group. She dates as many males as she wants, is strong and confident, and a hard worker as well as often busy. She is usually sarcastic because she's powerful and playful. Alpha Females are intelligent, intellectual problem solvers; and though being an alpha female is more of a state of mind than a physicality, an alpha understands that dressing up or sexy increases her power in society, so she does it.
+* much theoritical information can be found about alpha females on web=*
anthropocene ||collage poems*2||
మనుషులతో నివశించేందుకు పెంచబడ్డ
అడవి మృగం అది=
ఎలా ఉన్నావు నువ్వు? అన్నిటికీ
వాటన్నిటికీ మానవ స్పర్స కావాలి
నా చేతులలో ఊయలలూగుతూ
నా చేతిని తన నోటితో నములుతూ
అది నా పెంపుడు కుక్కవంటి
విధేయతతో ఉంటుంది
సంభవించబోయే ఒక సహవాసంచే
నియంత్రిపబడి
చాలామంది నియంత్రణని ఖచ్చితంగా
నిర్వచించటం మరచారు
కానీ, ఈ క్లిష్టమైన కధనం
మరింత ఆసక్తికరంగా ఉంటుంది
ఆహ్వానించండి= అంత్రోపొసీన్
మానవ యుగాన్ని
దుష్టమైన విషయాలు ఘటించాయి
ఇక్కడ=మహా
నగరాల నిర్మాణం జరిగింది ఇక్కడ
ఉక్కూ సిమెంటూ
మిశ్రితమైన ఒక విధ్వంసపు అద్దం
నిర్మాణం అయ్యింది ఇక్కడ
గుర్తుంచుకో: త్వరలో నువ్వు
అద్దంలోంచి వదనంగా పగులుతావు
ఇక తిరిగి ఇంటికి
ఎన్నడూ తిరిగి రావు=
అడవి మృగం అది=
ఎలా ఉన్నావు నువ్వు? అన్నిటికీ
వాటన్నిటికీ మానవ స్పర్స కావాలి
నా చేతులలో ఊయలలూగుతూ
నా చేతిని తన నోటితో నములుతూ
అది నా పెంపుడు కుక్కవంటి
విధేయతతో ఉంటుంది
సంభవించబోయే ఒక సహవాసంచే
నియంత్రిపబడి
చాలామంది నియంత్రణని ఖచ్చితంగా
నిర్వచించటం మరచారు
కానీ, ఈ క్లిష్టమైన కధనం
మరింత ఆసక్తికరంగా ఉంటుంది
ఆహ్వానించండి= అంత్రోపొసీన్
మానవ యుగాన్ని
దుష్టమైన విషయాలు ఘటించాయి
ఇక్కడ=మహా
నగరాల నిర్మాణం జరిగింది ఇక్కడ
ఉక్కూ సిమెంటూ
మిశ్రితమైన ఒక విధ్వంసపు అద్దం
నిర్మాణం అయ్యింది ఇక్కడ
గుర్తుంచుకో: త్వరలో నువ్వు
అద్దంలోంచి వదనంగా పగులుతావు
ఇక తిరిగి ఇంటికి
ఎన్నడూ తిరిగి రావు=
17 February 2011
collage poems* 1
ప్రేమ శరీరంలో ప్రాచీన కరుణ. నెమ్మదిగా
ఈ కాగితం నల్లబడుతుంది.
అంతే నెమ్మదిగా ఒక
వినాశాపు రహస్య లిపి ఆరంబం అవుతుంది
నేను దోషిని కాదు
అవే, అవే నేను చెప్పలేని విషయాలే
నాకు ఈ మాటల్ని ఇచ్చాయి
సాయంత్రపు సూర్యుడితో ఆటలాడే
ఆ వనకన్య నా సంతోషపు రూపం
నిండు చంద్రుడితో నడుస్తుంది
మనస్సు చీకట్లో వెలిగే ప్రపంచాన్ని పుచ్చుకుని
పరిమళాల శరీర అరణ్యంలోకి=
నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోతుంది
తామర కొలనులోకి
వలలో చిక్కుకున్న నన్ను వొదిలివేసి
పరమ రమ్యంగా ప్రకాశిస్తూ
నల్లటి నీడల ప్రతిబింబాలలోకి
చక్కగా సాగిపోతుంది
నేను ఇక ఈ పూదోటను
పరిత్యజిస్తాను=
***
__________________________________________________________________________________
పై కవిత మొత్తం పూర్తిగా స్మైల్ పుస్తకం ఖాళీసీసాలు నుంచి కూర్చబడినది.
__________________________________________________________________________________
*collage poetry: a work assembled wholly or partly from fragments of other writings, incorporating allusions, quotations, and foreign phrases.
The word collage comes from the French verb coller and refers literally to “pasting, sticking, or gluing,” as in the application of wallpaper. In French, collage is also idiomatic for an “illicit” sexual union, two unrelated “items,” being pasted or stuck together.
more information can be obtained at http://marjorieperloff.com/articles/collage-poetry/
http://www.snarke.com/2009/05/sylvia-plaths-cubist-collage-poetry.html (quite an interesting article)
http://www.facebook.com/topic.php?uid=49736712045&topic=6446
ఈ కాగితం నల్లబడుతుంది.
అంతే నెమ్మదిగా ఒక
వినాశాపు రహస్య లిపి ఆరంబం అవుతుంది
నేను దోషిని కాదు
అవే, అవే నేను చెప్పలేని విషయాలే
నాకు ఈ మాటల్ని ఇచ్చాయి
సాయంత్రపు సూర్యుడితో ఆటలాడే
ఆ వనకన్య నా సంతోషపు రూపం
నిండు చంద్రుడితో నడుస్తుంది
మనస్సు చీకట్లో వెలిగే ప్రపంచాన్ని పుచ్చుకుని
పరిమళాల శరీర అరణ్యంలోకి=
నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోతుంది
తామర కొలనులోకి
వలలో చిక్కుకున్న నన్ను వొదిలివేసి
పరమ రమ్యంగా ప్రకాశిస్తూ
నల్లటి నీడల ప్రతిబింబాలలోకి
చక్కగా సాగిపోతుంది
నేను ఇక ఈ పూదోటను
పరిత్యజిస్తాను=
***
__________________________________________________________________________________
పై కవిత మొత్తం పూర్తిగా స్మైల్ పుస్తకం ఖాళీసీసాలు నుంచి కూర్చబడినది.
__________________________________________________________________________________
*collage poetry: a work assembled wholly or partly from fragments of other writings, incorporating allusions, quotations, and foreign phrases.
The word collage comes from the French verb coller and refers literally to “pasting, sticking, or gluing,” as in the application of wallpaper. In French, collage is also idiomatic for an “illicit” sexual union, two unrelated “items,” being pasted or stuck together.
more information can be obtained at http://marjorieperloff.com/articles/collage-poetry/
http://www.snarke.com/2009/05/sylvia-plaths-cubist-collage-poetry.html (quite an interesting article)
http://www.facebook.com/topic.php?uid=49736712045&topic=6446
14 February 2011
మొదట
మొదట
జీవితం అనేది
ఏదో ఉంది
ఆ తరువాత
రాయటం అనేది
ఏదో ఉంది
అటుపిమ్మట
త్రాగడం అనేది
ఒకటి ఉంది
ఒకటిలో రెండుగా మారి
రెండు నుంచి
అనేకంగా చీలిపోయి
రాలిపడిపోయే విషాదం
ఏదో ఉంది=
అందరూ ఉండి
ఎవరూ లేక
అందరూ ఉండి
బ్రతకడం ఎలాగో తెలియక
బ్రతకరాక
ప్రాణం పోక
ఒక్కడినే కూర్చుని
అందరి దుఃఖాలను
ఒక్కటై రోదించే
ఈ జన్మ పాపం
పుణ్యం ఏదో
చుట్టుకునే ఉంది=
ఒక పవిత్ర పాపం
ఒక అపవిత్ర వరం
ఒక ప్రేమ
ఒక ద్వేషం
ఒక నయనం
ఒక పాదం
నాకు తెలిసీ తెలియని
గానం ఏదో
ఇంకా వెంటాడుతూనే
ఉంది=
మరణ మంత్రమేదో
జీవన తంత్రమేదో
ఏదో, ఏదో ఉంది
ఏదో ఏదో
కదులాడుతూనే ఉంది
మరో జననం దాకా
మరో మరణం దాకా=
జీవితం అనేది
ఏదో ఉంది
ఆ తరువాత
రాయటం అనేది
ఏదో ఉంది
అటుపిమ్మట
త్రాగడం అనేది
ఒకటి ఉంది
ఒకటిలో రెండుగా మారి
రెండు నుంచి
అనేకంగా చీలిపోయి
రాలిపడిపోయే విషాదం
ఏదో ఉంది=
అందరూ ఉండి
ఎవరూ లేక
అందరూ ఉండి
బ్రతకడం ఎలాగో తెలియక
బ్రతకరాక
ప్రాణం పోక
ఒక్కడినే కూర్చుని
అందరి దుఃఖాలను
ఒక్కటై రోదించే
ఈ జన్మ పాపం
పుణ్యం ఏదో
చుట్టుకునే ఉంది=
ఒక పవిత్ర పాపం
ఒక అపవిత్ర వరం
ఒక ప్రేమ
ఒక ద్వేషం
ఒక నయనం
ఒక పాదం
నాకు తెలిసీ తెలియని
గానం ఏదో
ఇంకా వెంటాడుతూనే
ఉంది=
మరణ మంత్రమేదో
జీవన తంత్రమేదో
ఏదో, ఏదో ఉంది
ఏదో ఏదో
కదులాడుతూనే ఉంది
మరో జననం దాకా
మరో మరణం దాకా=
11 February 2011
నేత్ర కాలం
చెదిరిన కన్నీళ్ళని
నిదురపుచ్చకు
/
చంద్రుడు లేక రాత్రీ
విన్యాసాలు లేక
కారాగారాలూ లేవు
/
మూత్రిస్తున్న ప్రేమలకి
సూర్యుడి ప్రేమ తెలీదు
/
తండ్రి శబ్దం
కూతురి నిశ్శబ్దం
మౌనానికి
మౌనం అర్థం కాదు
/
కన్నీటి కడగంటి చూపు
నీతో
పరిశుబ్రమయ్యాయి
/
ప్రతి ప్రమిదే
నీ శ్వాస దృష్టే
/
విలువ, వలువ
రెండూ
రెండుగా లేవు
మనస్సుకీ
దేహానికీ
*
((Wreading of M.S naidu's "kaalapu nethramekkada". (Naiduki kruthagnalathatho)
**the word wreading is the result of two different words: writing and reading, and it represents a response to the increasingly active role of the reader in modern literature. is is also used to suggest to describe 'reader cum writer" concept introduced by Bolter. the term was later used in the context of hypertext theory and digital literature.))
will be posting more on this: later.
నిదురపుచ్చకు
/
చంద్రుడు లేక రాత్రీ
విన్యాసాలు లేక
కారాగారాలూ లేవు
/
మూత్రిస్తున్న ప్రేమలకి
సూర్యుడి ప్రేమ తెలీదు
/
తండ్రి శబ్దం
కూతురి నిశ్శబ్దం
మౌనానికి
మౌనం అర్థం కాదు
/
కన్నీటి కడగంటి చూపు
నీతో
పరిశుబ్రమయ్యాయి
/
ప్రతి ప్రమిదే
నీ శ్వాస దృష్టే
/
విలువ, వలువ
రెండూ
రెండుగా లేవు
మనస్సుకీ
దేహానికీ
*
((Wreading of M.S naidu's "kaalapu nethramekkada". (Naiduki kruthagnalathatho)
**the word wreading is the result of two different words: writing and reading, and it represents a response to the increasingly active role of the reader in modern literature. is is also used to suggest to describe 'reader cum writer" concept introduced by Bolter. the term was later used in the context of hypertext theory and digital literature.))
will be posting more on this: later.
more
"Sex is kicking death in the ass while singing."
"Drinking is an emotional thing. It joggles you out of the standardism of everyday life, out of everything being the same. It yanks you out of your body and your mind and throws you against the wall. I have the feeling that drinking is a form of suicide where you're allowed to return to life and begin all over the next day. It's like killing yourself, and then you're reborn. I guess I've lived about ten or fifteen thousand lives now."
"those who escape hell
however
never talk about
it
and nothing much
bothers them
after
that."
Nothing was ever in tune. People just blindly grabbed at whatever there was: communism, health foods, zen, surfing, ballet, hypnotism, group encounters, orgies, biking, herbs, Catholicism, weight-lifting, travel, withdrawal, vegetarianism, India, painting, writing, sculpting, composing, conducting, backpacking, yoga, copulating, gambling, drinking, hanging around, frozen yogurt, Beethoven, Back, Buddha, Christ, TM, H, carrot juice, suicide, handmade suits, jet travel, New York City, and then it all evaporated and fell apart. People had to find things to do while waiting to die. I guess it was nice to have a choice."
"The shortest distance between two points is often unbearable."
"It was true that I didn’t have much ambition, but there ought to be a place for people without ambition, I mean a better place than the one usually reserved. How in the hell could a man enjoy being awakened at 6:30 a.m. by an alarm clock, leap out of bed, dress, force-feed, shit, piss, brush teeth and hair, and fight traffic to get to a place where essentially you made lots of money for somebody else and were asked to be grateful for the opportunity to do so?"
"there is always one woman to save you from another and as that woman saves you she makes ready to destroy"
"Poetry is what happens when nothing else can."
"Love is all right for those who can handle the psychic overload. It's like trying to carry a full garbage can on your back over a rushing river of piss."
— Charles Bukowski
"Drinking is an emotional thing. It joggles you out of the standardism of everyday life, out of everything being the same. It yanks you out of your body and your mind and throws you against the wall. I have the feeling that drinking is a form of suicide where you're allowed to return to life and begin all over the next day. It's like killing yourself, and then you're reborn. I guess I've lived about ten or fifteen thousand lives now."
"those who escape hell
however
never talk about
it
and nothing much
bothers them
after
that."
Nothing was ever in tune. People just blindly grabbed at whatever there was: communism, health foods, zen, surfing, ballet, hypnotism, group encounters, orgies, biking, herbs, Catholicism, weight-lifting, travel, withdrawal, vegetarianism, India, painting, writing, sculpting, composing, conducting, backpacking, yoga, copulating, gambling, drinking, hanging around, frozen yogurt, Beethoven, Back, Buddha, Christ, TM, H, carrot juice, suicide, handmade suits, jet travel, New York City, and then it all evaporated and fell apart. People had to find things to do while waiting to die. I guess it was nice to have a choice."
"The shortest distance between two points is often unbearable."
"It was true that I didn’t have much ambition, but there ought to be a place for people without ambition, I mean a better place than the one usually reserved. How in the hell could a man enjoy being awakened at 6:30 a.m. by an alarm clock, leap out of bed, dress, force-feed, shit, piss, brush teeth and hair, and fight traffic to get to a place where essentially you made lots of money for somebody else and were asked to be grateful for the opportunity to do so?"
"there is always one woman to save you from another and as that woman saves you she makes ready to destroy"
"Poetry is what happens when nothing else can."
"Love is all right for those who can handle the psychic overload. It's like trying to carry a full garbage can on your back over a rushing river of piss."
— Charles Bukowski
charles bukowski
"Some people never go crazy. What truly horrible lives they must lead."
"If you're going to try, go all the way. Otherwise, don't even start. This could mean losing girlfriends, wives, relatives and maybe even your mind. It could mean not eating for three or four days. It could mean freezing on a park bench. It could mean jail. It could mean derision. It could mean mockery--isolation. Isolation is the gift. All the others are a test of your endurance, of how much you really want to do it. And, you'll do it, despite rejection and the worst odds. And it will be better than anything else you can imagine. If you're going to try, go all the way. There is no other feeling like that. You will be alone with the gods, and the nights will flame with fire. You will ride life straight to perfect laughter. It's the only good fight there is."
"For those who believe in God, most of the big questions are answered. But for those of us who can't readily accept the God formula, the big answers don't remain stone-written. We adjust to new conditions and discoveries. We are pliable. Love need not be a command nor faith a dictum. I am my own god. We are here to unlearn the teachings of the church, state, and our educational system. We are here to drink beer. We are here to kill war. We are here to laugh at the odds and live our lives so well that Death will tremble to take us."
"That's the problem with drinking, I thought, as I poured myself a drink. If something bad happens you drink in an attempt to forget; if something good happens you drink in order to celebrate; and if nothing happens you drink to make something happen."
"We're all going to die, all of us, what a circus! That alone should make us love each other but it doesn't. We are terrorized and flattened by trivialities, we are eaten up by nothing. "
"Boring damned people. All over the earth. Propagating more boring damned people. What a horror show. The earth swarmed with them."
"there is a loneliness in this world so great
that you can see it in the slow movement of
the hands of a clock.
people so tired
mutilated
either by love or no love.
people just are not good to each other
one on one.
the rich are not good to the rich
the poor are not good to the poor.
we are afraid.
our educational system tells us
that we can all be
big-ass winners.
it hasn't told us
about the gutters
or the suicides.
or the terror of one person
aching in one place
alone
untouched
unspoken to
watering a plant."
Charles Bukowski
"If you're going to try, go all the way. Otherwise, don't even start. This could mean losing girlfriends, wives, relatives and maybe even your mind. It could mean not eating for three or four days. It could mean freezing on a park bench. It could mean jail. It could mean derision. It could mean mockery--isolation. Isolation is the gift. All the others are a test of your endurance, of how much you really want to do it. And, you'll do it, despite rejection and the worst odds. And it will be better than anything else you can imagine. If you're going to try, go all the way. There is no other feeling like that. You will be alone with the gods, and the nights will flame with fire. You will ride life straight to perfect laughter. It's the only good fight there is."
"For those who believe in God, most of the big questions are answered. But for those of us who can't readily accept the God formula, the big answers don't remain stone-written. We adjust to new conditions and discoveries. We are pliable. Love need not be a command nor faith a dictum. I am my own god. We are here to unlearn the teachings of the church, state, and our educational system. We are here to drink beer. We are here to kill war. We are here to laugh at the odds and live our lives so well that Death will tremble to take us."
"That's the problem with drinking, I thought, as I poured myself a drink. If something bad happens you drink in an attempt to forget; if something good happens you drink in order to celebrate; and if nothing happens you drink to make something happen."
"We're all going to die, all of us, what a circus! That alone should make us love each other but it doesn't. We are terrorized and flattened by trivialities, we are eaten up by nothing. "
"Boring damned people. All over the earth. Propagating more boring damned people. What a horror show. The earth swarmed with them."
"there is a loneliness in this world so great
that you can see it in the slow movement of
the hands of a clock.
people so tired
mutilated
either by love or no love.
people just are not good to each other
one on one.
the rich are not good to the rich
the poor are not good to the poor.
we are afraid.
our educational system tells us
that we can all be
big-ass winners.
it hasn't told us
about the gutters
or the suicides.
or the terror of one person
aching in one place
alone
untouched
unspoken to
watering a plant."
Charles Bukowski
10 February 2011
కొంత
కొంత నిద్రని
బహుమతిగా ఇవ్వు
కొంత శాంతిని
నీలోంచి పంచి ఇవ్వు
కొంత ఇష్టాన్నీ
నేను కోల్పోయిన
కొంత సమాయాన్నీ
నాకు
తిరిగి తెచ్చివ్వు
పొద్దు కుంగుతుంది
మనస్సు
ఇంకుతుంది
కొంత విరామం ఇవ్వు
కొంత చల్లటి
కాంతిని ఇవ్వు
నీకు ఆజన్మాంతం
పద రుణగ్రస్తుడినై
నీతో ముడిపడి
విడివడి ఉంటాను=
బహుమతిగా ఇవ్వు
కొంత శాంతిని
నీలోంచి పంచి ఇవ్వు
కొంత ఇష్టాన్నీ
నేను కోల్పోయిన
కొంత సమాయాన్నీ
నాకు
తిరిగి తెచ్చివ్వు
పొద్దు కుంగుతుంది
మనస్సు
ఇంకుతుంది
కొంత విరామం ఇవ్వు
కొంత చల్లటి
కాంతిని ఇవ్వు
నీకు ఆజన్మాంతం
పద రుణగ్రస్తుడినై
నీతో ముడిపడి
విడివడి ఉంటాను=
07 February 2011
నరకం
నరకం గురించి ఆలోచించాను.
నువ్వు ఒక్కడివే నీతో గడిపేందుకు
నువ్వు ఒక్కడివే నీతో
రోదించేందుకు
ఇల్లంతా ఎపుడు నిదురోతుందా అని
ఎదురుచూడటం
నరకం.
నువ్వు ఒక్కడివే నీతో గడిపేందుకు
నువ్వు ఒక్కడివే నీతో
రోదించేందుకు
ఇల్లంతా ఎపుడు నిదురోతుందా అని
ఎదురుచూడటం
నరకం.
05 February 2011
చాలాసార్లు
చాలాసార్లు, చాలా చాలాసార్లు
కలుసుకునీ కలుసుకోం మనం:
మాట్లాడుకునీ
మాట్లాడుకోం మనం:
దగ్గరయ్యీ, ఒక దూరంలోకి
విడిపోయి
రెండు అంచులనుంచి
నాలుగు కళ్ళ అంచులనుంచి
రెండు కన్నీళ్ళ చుక్కలై
రాలిపడిపోయేది మనం=
పరచితమవుతూ
అపరిచితులుగా మిగిలి
పోయేదీ మనమే.
చూడలేదా నువ్వు
తాకలేదా నువ్వు
గీతకు చెరో వైపున
జ్వలిస్తున్న
ఎదురుచూపులలో
కరిగిపోయేదీ
మిగిలిపోయేదీ
మనమిద్దరమేననీ?
కనుగొనలేదా నువ్వు
నయనాలు నీవనీ
కన్నీళ్లు నావనీ?
తెలుసుకోలేదా నువ్వు
అక్షారాలు నావనీ
రాసేది నీవనీ?
నీ నిరీక్షణ నాదనీ
నా అన్వేషణ నీదనీ?
నేను నువ్వనీ
నువ్వు నేననీ?
రా. ఈ రెండు చేతులూ
నీవి: నను
కౌగలించుకోటానికైనా
నా మెడ
నులిమి చంపడానికైనా=
కలుసుకునీ కలుసుకోం మనం:
మాట్లాడుకునీ
మాట్లాడుకోం మనం:
దగ్గరయ్యీ, ఒక దూరంలోకి
విడిపోయి
రెండు అంచులనుంచి
నాలుగు కళ్ళ అంచులనుంచి
రెండు కన్నీళ్ళ చుక్కలై
రాలిపడిపోయేది మనం=
పరచితమవుతూ
అపరిచితులుగా మిగిలి
పోయేదీ మనమే.
చూడలేదా నువ్వు
తాకలేదా నువ్వు
గీతకు చెరో వైపున
జ్వలిస్తున్న
ఎదురుచూపులలో
కరిగిపోయేదీ
మిగిలిపోయేదీ
మనమిద్దరమేననీ?
కనుగొనలేదా నువ్వు
నయనాలు నీవనీ
కన్నీళ్లు నావనీ?
తెలుసుకోలేదా నువ్వు
అక్షారాలు నావనీ
రాసేది నీవనీ?
నీ నిరీక్షణ నాదనీ
నా అన్వేషణ నీదనీ?
నేను నువ్వనీ
నువ్వు నేననీ?
రా. ఈ రెండు చేతులూ
నీవి: నను
కౌగలించుకోటానికైనా
నా మెడ
నులిమి చంపడానికైనా=
02 February 2011
చరిత్ర**
నిదురపట్టక రాత్రుళ్ళు నడుస్తూ ఉంటాను=
అప్పటికి నాలుగు కిలోమీటర్లు నడిచి ఉంటాను
ఆమెతో, ఆమె చరిత్ర వినడానికి:
ఆ తరువాత ఒక కవిత్వం పుస్తకం తెరుస్తాను.
పుస్తకం మధ్యగా
అతడు ఉంచుకున్న ఖాళీ కాగితం కనిపిస్తుంది:
ఏదైనా కవిత తడితే రాసుకునేందుకు
అతడు తరచూ కొన్ని తెల్లటి కాగితాలను
పుస్తకం మధ్యలో మడచి ఉంచుతాడు.
ఈ కాగితం అదే కావొచ్చు
అతడు పుస్తకంలో మరచి ఉండవచ్చు.
ఇక నేను ఆ కాగితం అందుకుని
ఈ పదాలను రాస్తాను: ఎలా అంటే,
ఆమె నన్ను బయటకు లాగి
నాలుగు పదాలు రాసేందుకు ప్రయత్నించినట్టు=
అప్పటికి నాలుగు కిలోమీటర్లు నడిచి ఉంటాను
ఆమెతో, ఆమె చరిత్ర వినడానికి:
ఆ తరువాత ఒక కవిత్వం పుస్తకం తెరుస్తాను.
పుస్తకం మధ్యగా
అతడు ఉంచుకున్న ఖాళీ కాగితం కనిపిస్తుంది:
ఏదైనా కవిత తడితే రాసుకునేందుకు
అతడు తరచూ కొన్ని తెల్లటి కాగితాలను
పుస్తకం మధ్యలో మడచి ఉంచుతాడు.
ఈ కాగితం అదే కావొచ్చు
అతడు పుస్తకంలో మరచి ఉండవచ్చు.
ఇక నేను ఆ కాగితం అందుకుని
ఈ పదాలను రాస్తాను: ఎలా అంటే,
ఆమె నన్ను బయటకు లాగి
నాలుగు పదాలు రాసేందుకు ప్రయత్నించినట్టు=
అంతం కాని సమయాలు**
ఎన్నటికీ అంతం కాని సమయాలు
తెల్లవారకుండా గదినిండా
తెరలు తెరలుగా దగ్గు=
సన్నటి లోహపు కడ్డీలో
కలియ తిరుగుతున్న
గాలి లాంటి శ్వాస: ఉబ్బసం.
ఊపిరాడదు:
అంతంలేని బావిలోంచి
నీళ్ళు తోడుకున్నట్టు
నోరు తెరిచి
గాలిని ఒక మహా ప్రయాసతో
లాక్కోవాలి =
బహుశా, కనిపించీ
మెరుపులా మాయమవుతున్న
ప్రాణపదమైన రూపమేదో
గాలి కావొచ్చు-
చప్పున ఒడిసి పట్టుకోవాలి
గుండెల్లో నింపుకునేందుకు=
రాత్రి మధ్యగా
ఆమె దేహం ఉలిక్కిపడుతుంది
కలల పక్షులు చెదిరి
అరుపులు గదికి నలుదిశలా
విసిరి వేయబడతాయి=
దేహపు కాగడా
నిర్విరామంగా రాత్రిలో
జ్వలిస్తుంది
ఒక అంచును పుచ్చుకుని
ఆ వెలుతురులో
ఆమె కలలని పరిశీలిస్తాను=
ఆమె దేహం
చిక్కటి చీకటిగల
నక్షత్రాల ఆకాశం=
ఆమె అరచేతుల మధ్యనుంచి
ఎపుడూ జారిపోయే నీరు
ప్రేమ=
మిగిలేది తడి ఒక్కటే
మిగిలేది ఆరని
ఆమె కళ్ళ నిరీక్షణ ఒక్కటే=
నెమ్మదిగా, ఈ రెండు అరచేతుల
మట్టి మధ్యకు
ఆమె దేహం కుంగిపోతుంది
బలహీనమైన శ్వాస
మొలకెత్తుతుంది. ఆహ్
తెరలు తెరలుగా వీచే
దగ్గు పూవు
కదులాడని రాత్రి, ఇంకా
ఎన్నటికీ అంతం కాని సమయాలు=
తెల్లవారకుండా గదినిండా
తెరలు తెరలుగా దగ్గు=
సన్నటి లోహపు కడ్డీలో
కలియ తిరుగుతున్న
గాలి లాంటి శ్వాస: ఉబ్బసం.
ఊపిరాడదు:
అంతంలేని బావిలోంచి
నీళ్ళు తోడుకున్నట్టు
నోరు తెరిచి
గాలిని ఒక మహా ప్రయాసతో
లాక్కోవాలి =
బహుశా, కనిపించీ
మెరుపులా మాయమవుతున్న
ప్రాణపదమైన రూపమేదో
గాలి కావొచ్చు-
చప్పున ఒడిసి పట్టుకోవాలి
గుండెల్లో నింపుకునేందుకు=
రాత్రి మధ్యగా
ఆమె దేహం ఉలిక్కిపడుతుంది
కలల పక్షులు చెదిరి
అరుపులు గదికి నలుదిశలా
విసిరి వేయబడతాయి=
దేహపు కాగడా
నిర్విరామంగా రాత్రిలో
జ్వలిస్తుంది
ఒక అంచును పుచ్చుకుని
ఆ వెలుతురులో
ఆమె కలలని పరిశీలిస్తాను=
ఆమె దేహం
చిక్కటి చీకటిగల
నక్షత్రాల ఆకాశం=
ఆమె అరచేతుల మధ్యనుంచి
ఎపుడూ జారిపోయే నీరు
ప్రేమ=
మిగిలేది తడి ఒక్కటే
మిగిలేది ఆరని
ఆమె కళ్ళ నిరీక్షణ ఒక్కటే=
నెమ్మదిగా, ఈ రెండు అరచేతుల
మట్టి మధ్యకు
ఆమె దేహం కుంగిపోతుంది
బలహీనమైన శ్వాస
మొలకెత్తుతుంది. ఆహ్
తెరలు తెరలుగా వీచే
దగ్గు పూవు
కదులాడని రాత్రి, ఇంకా
ఎన్నటికీ అంతం కాని సమయాలు=
ఊగిసలాట**
ఆమె వెళ్లిపోవాలి=
ఉండాలి కానీ ఉండలేదు
వెళ్ళాలి కానీ వెళ్ళిపోలేదు
ప్రేమ ఒక నీడ
తన దేహం నుంచి వెలుపలకి
ప్రసరించే
తన దేహాన్ని వీడని
తన దేహం అయ్యీ కాని
నీడ ఈ ప్రేమ
ఆమె వెళ్లిపోవాలి
ఉండాలి కానీ ఉండలేదు
వెళ్ళాలి కాని వెళ్ళిపోలేదు
ఉండాలి కానీ ఉండలేదు
వెళ్ళాలి కానీ వెళ్ళిపోలేదు
ప్రేమ ఒక నీడ
తన దేహం నుంచి వెలుపలకి
ప్రసరించే
తన దేహాన్ని వీడని
తన దేహం అయ్యీ కాని
నీడ ఈ ప్రేమ
ఆమె వెళ్లిపోవాలి
ఉండాలి కానీ ఉండలేదు
వెళ్ళాలి కాని వెళ్ళిపోలేదు
పిల్లలు**
చూస్తుండగానే పిల్లలు ఎదుగుతారు
ఇల్లు దులుపుతుండగా, పెళ్లినాటి ఫోటోలు బయటపడి
గడిచిన కాలమంతా తటాలున స్పురణకురాగా
చీపురు పక్కన పడవేసి కొంగుతో ఫోటోలు శుబ్రం చేస్తూ
చిందరవందరగా పడి ఉన్న వస్తువుల మధ్య కూర్చుని
దాటి వచ్చిన సముద్రాల్ని గుర్తు చేసుకున్నట్టు
చూస్తుండగానే పిల్లలు ఎదిగి ఆశ్చర్య పరుస్తారు=
ఇల్లు. ఇంటి చుట్టూతా కొన్ని మొక్కలు.
మొక్కలకు పైగా ప్రసరించే శీతాకాలపు ఇంద్రజాలపు
ఎండా. శీతాకాలపు ఎండపై
గాలి జోలపాటతో ఊగుతూ నిదురిస్తున్న, నువ్వు
ప్రేమగా పెంచుకున్న వేపాకుల నీడలు.
నీడలపై పూలగుత్తుల్లా గెంతుతున్న పిల్లి పిల్లలు.
అయితే చూస్తుండగానే పిల్లలు ముసలి వాళ్ళవుతారు=
పుస్తకాలు సర్దుకుంటుండగా
బాల్యంనాటి ఫోటోలు బయటపడి, తల్లితండ్రులతో గడిపిన
సమయమంతా తటాలున స్పురణకు రాగా
మెత్తటి చీకటిపై తుంపరలా రాలుతున్న బల్బు కాంతిలో
మంచంపై ఒక్కడివే కూర్చుని
వాళ్ళు దాటిన సముద్రాలనీ, నువ్వు దాటవలసిన
హిమ తుఫానులనీ గుర్తుచేసుకుంటున్నట్టు
చూస్తుండగానే పిల్లలు ముసలివాళ్ళవుతారు
చూస్తుండగానే పిల్లలు ముసలివాళ్ళయి
తళ తళలాడుతున్న వెలుతురులో, భాషారహిత స్థితిలో
బోసి నవ్వులతో, రోదనలతో
తోటి పిల్లలతో ఆడుకుంటారు=
ఇల్లు దులుపుతుండగా, పెళ్లినాటి ఫోటోలు బయటపడి
గడిచిన కాలమంతా తటాలున స్పురణకురాగా
చీపురు పక్కన పడవేసి కొంగుతో ఫోటోలు శుబ్రం చేస్తూ
చిందరవందరగా పడి ఉన్న వస్తువుల మధ్య కూర్చుని
దాటి వచ్చిన సముద్రాల్ని గుర్తు చేసుకున్నట్టు
చూస్తుండగానే పిల్లలు ఎదిగి ఆశ్చర్య పరుస్తారు=
ఇల్లు. ఇంటి చుట్టూతా కొన్ని మొక్కలు.
మొక్కలకు పైగా ప్రసరించే శీతాకాలపు ఇంద్రజాలపు
ఎండా. శీతాకాలపు ఎండపై
గాలి జోలపాటతో ఊగుతూ నిదురిస్తున్న, నువ్వు
ప్రేమగా పెంచుకున్న వేపాకుల నీడలు.
నీడలపై పూలగుత్తుల్లా గెంతుతున్న పిల్లి పిల్లలు.
అయితే చూస్తుండగానే పిల్లలు ముసలి వాళ్ళవుతారు=
పుస్తకాలు సర్దుకుంటుండగా
బాల్యంనాటి ఫోటోలు బయటపడి, తల్లితండ్రులతో గడిపిన
సమయమంతా తటాలున స్పురణకు రాగా
మెత్తటి చీకటిపై తుంపరలా రాలుతున్న బల్బు కాంతిలో
మంచంపై ఒక్కడివే కూర్చుని
వాళ్ళు దాటిన సముద్రాలనీ, నువ్వు దాటవలసిన
హిమ తుఫానులనీ గుర్తుచేసుకుంటున్నట్టు
చూస్తుండగానే పిల్లలు ముసలివాళ్ళవుతారు
చూస్తుండగానే పిల్లలు ముసలివాళ్ళయి
తళ తళలాడుతున్న వెలుతురులో, భాషారహిత స్థితిలో
బోసి నవ్వులతో, రోదనలతో
తోటి పిల్లలతో ఆడుకుంటారు=
ప్రశ్న**
ఊడిన గుండీని- దగ్గరగా చేరి ఊపిరితో తాకుతూ-
తిరిగి పెట్టినట్టు
ఆమె నే లేనప్పుడు గది గొళ్ళెం మధ్యగా ఓ చిన్న కాగితం
ఉంచి వెళ్ళేది. ఈదురు గాలికి
రహదారిపై, దారినీ గాలినీ ఖాలీనీ తాకుతూ కొట్టుకువెళ్ళే
ఎవరో చింపి పడవేసిన దుమ్ము నిండిన కాగితపు ఉండలా
నేను ఆ గదికి చేరుకున్నప్పుడు
గొళ్ళెం మధ్యగా దాగిన ఆమె దేహం సువాసన కొమ్మల్లో
ఇరుక్కునే వాడిని.
జాబిలీ నుంచి కొన్ని తునకలను తుంపుకుని వచ్చినట్టు
కాగితంపై తెల్లటి గండు చీమల్లాంటి అక్షరాలు:
"నీ కోసం వచ్చాను. గదికి తాళం వేసి ఉంది. ఎక్కడికి
వెళ్లావు? చెప్పకుండా?"
ఇన్ని, మరిన్ని సంవత్సరాల తరువాత నేనా నా గదికి వచ్చి
అలసట అరుస్తున్న మట్టి కమ్ముకున్న
వీధిదిమ్మరి కళ్ళతో అ కాగితమూ లేని గొళ్ళెం వైపు చూస్తాను.
బహుశా రుతువు మారింది. పగటి భూకంపపు రోజు, రాత్రి
లోయగా చీలినట్టు, బహుశా
కోల్పోయినతనం తలుచుకునే అక్షరాలగానూ మారింది.
ఈ గొళ్ళెం గూటిలో ఒకప్పుడు పొదిగిన అక్షరాలు, ఇప్పుడు
ఎక్కడ ఉన్నాయి?
తిరిగి పెట్టినట్టు
ఆమె నే లేనప్పుడు గది గొళ్ళెం మధ్యగా ఓ చిన్న కాగితం
ఉంచి వెళ్ళేది. ఈదురు గాలికి
రహదారిపై, దారినీ గాలినీ ఖాలీనీ తాకుతూ కొట్టుకువెళ్ళే
ఎవరో చింపి పడవేసిన దుమ్ము నిండిన కాగితపు ఉండలా
నేను ఆ గదికి చేరుకున్నప్పుడు
గొళ్ళెం మధ్యగా దాగిన ఆమె దేహం సువాసన కొమ్మల్లో
ఇరుక్కునే వాడిని.
జాబిలీ నుంచి కొన్ని తునకలను తుంపుకుని వచ్చినట్టు
కాగితంపై తెల్లటి గండు చీమల్లాంటి అక్షరాలు:
"నీ కోసం వచ్చాను. గదికి తాళం వేసి ఉంది. ఎక్కడికి
వెళ్లావు? చెప్పకుండా?"
ఇన్ని, మరిన్ని సంవత్సరాల తరువాత నేనా నా గదికి వచ్చి
అలసట అరుస్తున్న మట్టి కమ్ముకున్న
వీధిదిమ్మరి కళ్ళతో అ కాగితమూ లేని గొళ్ళెం వైపు చూస్తాను.
బహుశా రుతువు మారింది. పగటి భూకంపపు రోజు, రాత్రి
లోయగా చీలినట్టు, బహుశా
కోల్పోయినతనం తలుచుకునే అక్షరాలగానూ మారింది.
ఈ గొళ్ళెం గూటిలో ఒకప్పుడు పొదిగిన అక్షరాలు, ఇప్పుడు
ఎక్కడ ఉన్నాయి?
01 February 2011
ఇటువంటి మరో మధ్యాహ్నం*
నువ్వొక్కడివే ఈ మధ్యాహ్నంపూట నీతో=
ఎండ ముళ్ళ పొదల్లా, మరచిపోలేని
ఆమె చేతివేళ్ళలా, ఆమె
కళ్ళ అంచుల తడి, వేడి ఇసుక రేణువుల్లా
తాకుతున్నప్పుడు
నువ్వొక్కడివే ఈ మధ్యాహ్నంపూట నీతో=
ఇట్లాంటి మరో మధ్యాహ్నంపూట
నువ్వు మరణిస్తావు. శరీరంలోకి కాసింత
ఎండనీ, ఎండు గడ్డినీ
వొంగి తొంగి చూస్తున్న మర్రిచెట్టు ఊడలనీ
కొద్దిగా రాత్రిపూట మిగిలిన అన్నాన్నీ
గుక్కెడు నీటినీ నింపుకుని
నిన్ను చూస్తున్న పావురాలకూ
ఉడతలకూ ముందు
నువ్వు నిశ్శబ్దంగా మరణిస్తావు.
ఎవరూ లేకుండా, పదిమందీ నడిచిన
పాదముద్రలతో
సమయాన్ని నింపుకున్న శరీరంతో
సమయంలోకి జారిపోతావు=
అప్పటిదాకా నీ చుట్టూ, నీపై
పాదాల చేతుల పెదవుల వొత్తిడి. ఈ భూమిపై
నువ్వు చుట్టుకున్న కొంత ప్రేమ
కొన్ని బంధాలు, కొన్ని కన్నీళ్లు. మరికొన్ని
గాయాలు, కొంత హింసా కొంత శాంతీ
కొంత అశాంతీ=
ఎవరూ ఎక్కడకూ వెళ్ళటం లేదు=
వెడుతున్నట్టుగా ఉంది ఎవరూ
ఎక్కడకూ వెళ్ళని సందర్భం= చివరకు ఏదైనా
మిగిలితే అది నీ చుట్టూ
కనిపించని కత్తులతో, నవ్వుతో కూర్చున్న
మిత్రులు. చివరకు ఏదైనా గుర్తుకు ఉంటె అది
నువ్వు ఆమెతో లిప్తకాలం గడిపిన కాలం=
"-నా స్నేహితుల్లారా, స్నేహితుడెవ్వడూ లేదు-"
ఈ మధ్యాహ్నంపూట నా ఎడమవైపుగా
మరణాన్ని అనుభూతి చెందుతాను=
రంగువలె, వాసనవలె
ఈ మధ్యాహ్నంపూట మృత్యు ఎండను
పీల్చుకుంటాను= సంవత్సరాల క్రితం
నీట మునుగుతున్నప్పుడు గుక్కెడు గాలిని
అత్యంత తపనతోటి తీసుకున్నట్టు
ఈ మధ్యాహ్నంపూట మృత్యుతెమ్మరను
హృదయంలోకి లాక్కుంటాను=
ఎవరైనా ఎలా మరణిస్తారు? ఎవరైనా
ఎలా మరణించేందుకు తపిస్తారు? శాంతితో
నలుగురు ఎనిమిది చేతులై
తమ బ్రతుకులను
వెచ్చబరుచుకుంటున్నప్పుడు
కళ్ళ చుట్టూ వ్యాపిస్తున్న
నల్లటి గీతలలో
చెమ్మ మెత్తగా ఊరుతున్నప్పుడు
ఇటువంటి మరో శీతాకాలపు మధ్యాహ్నం
నేను సమయరహిత వెలుతురులో కలసిపోతాను
ఆకులపై వాలిన ఆకుల నీడల కింద కదులాడే
చీకటిలాంటి కాంతిపుంజాలలోకి, సమయంలోకి
వెళ్ళిపోతాను= సరిగా
ఇటువంటి మరొక మధ్యాహ్నంపూట=
ఎండ ముళ్ళ పొదల్లా, మరచిపోలేని
ఆమె చేతివేళ్ళలా, ఆమె
కళ్ళ అంచుల తడి, వేడి ఇసుక రేణువుల్లా
తాకుతున్నప్పుడు
నువ్వొక్కడివే ఈ మధ్యాహ్నంపూట నీతో=
ఇట్లాంటి మరో మధ్యాహ్నంపూట
నువ్వు మరణిస్తావు. శరీరంలోకి కాసింత
ఎండనీ, ఎండు గడ్డినీ
వొంగి తొంగి చూస్తున్న మర్రిచెట్టు ఊడలనీ
కొద్దిగా రాత్రిపూట మిగిలిన అన్నాన్నీ
గుక్కెడు నీటినీ నింపుకుని
నిన్ను చూస్తున్న పావురాలకూ
ఉడతలకూ ముందు
నువ్వు నిశ్శబ్దంగా మరణిస్తావు.
ఎవరూ లేకుండా, పదిమందీ నడిచిన
పాదముద్రలతో
సమయాన్ని నింపుకున్న శరీరంతో
సమయంలోకి జారిపోతావు=
అప్పటిదాకా నీ చుట్టూ, నీపై
పాదాల చేతుల పెదవుల వొత్తిడి. ఈ భూమిపై
నువ్వు చుట్టుకున్న కొంత ప్రేమ
కొన్ని బంధాలు, కొన్ని కన్నీళ్లు. మరికొన్ని
గాయాలు, కొంత హింసా కొంత శాంతీ
కొంత అశాంతీ=
ఎవరూ ఎక్కడకూ వెళ్ళటం లేదు=
వెడుతున్నట్టుగా ఉంది ఎవరూ
ఎక్కడకూ వెళ్ళని సందర్భం= చివరకు ఏదైనా
మిగిలితే అది నీ చుట్టూ
కనిపించని కత్తులతో, నవ్వుతో కూర్చున్న
మిత్రులు. చివరకు ఏదైనా గుర్తుకు ఉంటె అది
నువ్వు ఆమెతో లిప్తకాలం గడిపిన కాలం=
"-నా స్నేహితుల్లారా, స్నేహితుడెవ్వడూ లేదు-"
ఈ మధ్యాహ్నంపూట నా ఎడమవైపుగా
మరణాన్ని అనుభూతి చెందుతాను=
రంగువలె, వాసనవలె
ఈ మధ్యాహ్నంపూట మృత్యు ఎండను
పీల్చుకుంటాను= సంవత్సరాల క్రితం
నీట మునుగుతున్నప్పుడు గుక్కెడు గాలిని
అత్యంత తపనతోటి తీసుకున్నట్టు
ఈ మధ్యాహ్నంపూట మృత్యుతెమ్మరను
హృదయంలోకి లాక్కుంటాను=
ఎవరైనా ఎలా మరణిస్తారు? ఎవరైనా
ఎలా మరణించేందుకు తపిస్తారు? శాంతితో
నలుగురు ఎనిమిది చేతులై
తమ బ్రతుకులను
వెచ్చబరుచుకుంటున్నప్పుడు
కళ్ళ చుట్టూ వ్యాపిస్తున్న
నల్లటి గీతలలో
చెమ్మ మెత్తగా ఊరుతున్నప్పుడు
ఇటువంటి మరో శీతాకాలపు మధ్యాహ్నం
నేను సమయరహిత వెలుతురులో కలసిపోతాను
ఆకులపై వాలిన ఆకుల నీడల కింద కదులాడే
చీకటిలాంటి కాంతిపుంజాలలోకి, సమయంలోకి
వెళ్ళిపోతాను= సరిగా
ఇటువంటి మరొక మధ్యాహ్నంపూట=
మళ్ళా మొదలు*
వెనక్కి వెళ్లిపోవడం
మళ్ళా ముందుకు రావడం= అలలా
నేలపైకి, నేలలోకి రాలిపోయి
మళ్ళా పైకి, గాలిలోకి అదృస్యంగా లేవడం=
ఇదొక నిరంతర ప్రక్రియ.
వానలా, ఎండకు ఆవిరవుతున్న నదిలా
ఒకే ఒక్క క్షణంలో
చుట్టుకునే అసంఖ్యాక విషయాలు=
దేహంలోకి కరిగిపోయి
రక్తంలోకి వ్యాపించి, తిరిగి
శరీరం అణువణువులోంచి శ్వేదంలా
చెమర్చే నేనులు=
ఇంతకూ నేనెక్కడ?
నువ్వు విసిరివేస్తావు. నాలోని
కొంత సారాన్ని అందుకుని వొదిలివేస్తావు
ఇక మళ్ళా నేను నింపుకోవాలి.
కొమ్మల మధ్య నిర్విరామంగా శ్రమిస్తూ
గూడును పదిలంగా
పుల్ల పుల్లతో కట్టుకునే పక్షిలా
ఇక మళ్ళా నన్ను నేను నింపుకోవాలి.
ఆ పక్షికీ తెలుసు అభద్రత.
బలమైన గాలి వీస్తుండవచ్చు. గాడమైన
వర్షం కురుస్తుండవచ్చు.
రోజుల తరబడి ఏర్పరుచుకున్న గూడు
చెదిరిపోతుండవచ్చు. దాని పిల్లలు
కంపిస్తూ నెలకు రాలిపోతుండవచ్చు=
కానీ నిర్మించకుండా ఉండటం ఎలా?
మళ్ళా మొదలు
మొదటనుంచి ఏర్పరుచుకోవటం
చాలాసార్లు, (బహుశా, అన్నిసార్లు)
నేను ఆ తల్లి పక్షిని=
విధ్వంసం అవుతుందనీ తెలిసి
ప్రేమించడం మానను
విధ్వంసం అయ్యాక తిరిగి
నిర్మించుకోవడం ఆపను=
ఒక తుమ్మ ముళ్ళ పొదలా (బహుశా
నేనే ఒక తుమ్మ ముళ్ళ పొదను)
మొదలుకంటా నరికినా
తిరిగి చిగురించటం మానను
ఈ ఖాళీలను పూరించలేననీ తెలిసీ
నింపుకోవటం ఆపలేను.
తల్లి కుక్క కళ్ళు తెరవని తన కూనల
వద్దకు ఆత్రుతగా పరుగెత్తినట్టు
నేను నాలోకి వెళ్ళిపోవడమూ ఆపలేను=
వీటన్నిటిలో విషాదముంటుంది
ప్రేమించడంలో కూడా=
నీటిలో తడిలా, మంటలో వేడిలా
ఒకే ఒక్క క్షణంలో
అసంఖ్యాక విషయాలలో
క్లుప్తీకరణం అవ్వడంలో శూన్యం ఉంటుంది=
తరచూ అందుకే నాకు నేనూ
నీకు నేనూ (నీ ప్రపంచానికి )
నాకు నువ్వూ నేనూ (నా ప్రపంచానికి కూడా)
అపరచితుడిని అవుతాను
నాలో నేను తునాతునకలౌతాను
ఎండలేని చల్లటి మధ్యాన్నం
గాలిలో తూలుతూ నెమ్మదిగా నేల రాలుతున్న
పసుపుపచ్చటి ఆకుల్లా
దేహం నుంచి వీడిపోయి
తుంపులు తుంపులుగా
రహస్య ప్రదేశాలలోకి కొట్టుకుపోతాను=
భూమిపైకి వొంగిన కొమ్మలా
కొమ్మపై వొంగిన ఉడుతలా
తాతులన కదిలిపోతూ, అంతలోనే ఆగిపోతూ
ఆకస్మికంగా విషాదంలో వొణికిపోయి
మళ్ళా అంతలోనే నిశ్చలమయ్యి
నీ వద్దకు నేను (నా వద్దకు నేను)
ఖచ్చితంగా ఒక అలలా, ముఖాన్ని చుట్టుకునే
తెమ్మరలా, సముద్రపు ఒడ్డున
ఇసుకగూడు కట్టుకునే ఒక పిల్లవాడిలా
ఒక ముసలివాడిలా నాకు ఖచ్చితంగా తెలుసు
కొంతకాలమైనా ఇది ఉండదని తెలుసు
ఈ సజలతనంలో ఏదీ
ఎక్కువకాలం మన్నలేదనీ తెలుసు
అరచేతుల మధ్య ఇసుకను
దగ్గరకు తీసుకునే లోపల
అలలు తిరిగి లాక్కు వెళతాయనీ తెలుసు=
కానీ తాకకుండా ఎలా? వీటన్నిటినీ
ఒక్కసారైనా లోపలి ఇంకించుకోకుండా ఎలా?
పోనీ నువ్వైనా చెప్పు
ధ్వంసం అవ్వకుండా దగ్గరవ్వడం ఎలాగో లేదా
గాయపడకుండా
ప్రేమించడం ఎలాగో?
మళ్ళా ముందుకు రావడం= అలలా
నేలపైకి, నేలలోకి రాలిపోయి
మళ్ళా పైకి, గాలిలోకి అదృస్యంగా లేవడం=
ఇదొక నిరంతర ప్రక్రియ.
వానలా, ఎండకు ఆవిరవుతున్న నదిలా
ఒకే ఒక్క క్షణంలో
చుట్టుకునే అసంఖ్యాక విషయాలు=
దేహంలోకి కరిగిపోయి
రక్తంలోకి వ్యాపించి, తిరిగి
శరీరం అణువణువులోంచి శ్వేదంలా
చెమర్చే నేనులు=
ఇంతకూ నేనెక్కడ?
నువ్వు విసిరివేస్తావు. నాలోని
కొంత సారాన్ని అందుకుని వొదిలివేస్తావు
ఇక మళ్ళా నేను నింపుకోవాలి.
కొమ్మల మధ్య నిర్విరామంగా శ్రమిస్తూ
గూడును పదిలంగా
పుల్ల పుల్లతో కట్టుకునే పక్షిలా
ఇక మళ్ళా నన్ను నేను నింపుకోవాలి.
ఆ పక్షికీ తెలుసు అభద్రత.
బలమైన గాలి వీస్తుండవచ్చు. గాడమైన
వర్షం కురుస్తుండవచ్చు.
రోజుల తరబడి ఏర్పరుచుకున్న గూడు
చెదిరిపోతుండవచ్చు. దాని పిల్లలు
కంపిస్తూ నెలకు రాలిపోతుండవచ్చు=
కానీ నిర్మించకుండా ఉండటం ఎలా?
మళ్ళా మొదలు
మొదటనుంచి ఏర్పరుచుకోవటం
చాలాసార్లు, (బహుశా, అన్నిసార్లు)
నేను ఆ తల్లి పక్షిని=
విధ్వంసం అవుతుందనీ తెలిసి
ప్రేమించడం మానను
విధ్వంసం అయ్యాక తిరిగి
నిర్మించుకోవడం ఆపను=
ఒక తుమ్మ ముళ్ళ పొదలా (బహుశా
నేనే ఒక తుమ్మ ముళ్ళ పొదను)
మొదలుకంటా నరికినా
తిరిగి చిగురించటం మానను
ఈ ఖాళీలను పూరించలేననీ తెలిసీ
నింపుకోవటం ఆపలేను.
తల్లి కుక్క కళ్ళు తెరవని తన కూనల
వద్దకు ఆత్రుతగా పరుగెత్తినట్టు
నేను నాలోకి వెళ్ళిపోవడమూ ఆపలేను=
వీటన్నిటిలో విషాదముంటుంది
ప్రేమించడంలో కూడా=
నీటిలో తడిలా, మంటలో వేడిలా
ఒకే ఒక్క క్షణంలో
అసంఖ్యాక విషయాలలో
క్లుప్తీకరణం అవ్వడంలో శూన్యం ఉంటుంది=
తరచూ అందుకే నాకు నేనూ
నీకు నేనూ (నీ ప్రపంచానికి )
నాకు నువ్వూ నేనూ (నా ప్రపంచానికి కూడా)
అపరచితుడిని అవుతాను
నాలో నేను తునాతునకలౌతాను
ఎండలేని చల్లటి మధ్యాన్నం
గాలిలో తూలుతూ నెమ్మదిగా నేల రాలుతున్న
పసుపుపచ్చటి ఆకుల్లా
దేహం నుంచి వీడిపోయి
తుంపులు తుంపులుగా
రహస్య ప్రదేశాలలోకి కొట్టుకుపోతాను=
భూమిపైకి వొంగిన కొమ్మలా
కొమ్మపై వొంగిన ఉడుతలా
తాతులన కదిలిపోతూ, అంతలోనే ఆగిపోతూ
ఆకస్మికంగా విషాదంలో వొణికిపోయి
మళ్ళా అంతలోనే నిశ్చలమయ్యి
నీ వద్దకు నేను (నా వద్దకు నేను)
ఖచ్చితంగా ఒక అలలా, ముఖాన్ని చుట్టుకునే
తెమ్మరలా, సముద్రపు ఒడ్డున
ఇసుకగూడు కట్టుకునే ఒక పిల్లవాడిలా
ఒక ముసలివాడిలా నాకు ఖచ్చితంగా తెలుసు
కొంతకాలమైనా ఇది ఉండదని తెలుసు
ఈ సజలతనంలో ఏదీ
ఎక్కువకాలం మన్నలేదనీ తెలుసు
అరచేతుల మధ్య ఇసుకను
దగ్గరకు తీసుకునే లోపల
అలలు తిరిగి లాక్కు వెళతాయనీ తెలుసు=
కానీ తాకకుండా ఎలా? వీటన్నిటినీ
ఒక్కసారైనా లోపలి ఇంకించుకోకుండా ఎలా?
పోనీ నువ్వైనా చెప్పు
ధ్వంసం అవ్వకుండా దగ్గరవ్వడం ఎలాగో లేదా
గాయపడకుండా
ప్రేమించడం ఎలాగో?
Subscribe to:
Posts (Atom)