పిల్లలు నిన్ను పట్టుకుని ఏడ్చినపుడు

ఏం చేయాలో తెలియదు నీకు, పిల్లలు నిన్ను పట్టుకుని బావురుమన్నప్పుడు-

ఎంత మిట్ట మధాహ్నం అయినా, నీలోపలి ఆవరణలో కురుస్తుందో నల్లటి మంచు. ఆనక

నీ శరీరం లోపలంతా హోరున వీచే చెట్ల గాలుల్లో
చెల్లా మదురుగా ఎండుటాకులు రాలి ఆకాశంలో
మబ్బులు కమ్ముకుని, నేలపై నీడలు సాగిపోతే

ఇక ఒక మసక చీకటి నీ కళ్ళలోకి అలుముకుని
నీలో కొంత ఉక్కపోత మరికొంత
ఊపిరాడనితనమూ దిగులూనూ.

ఇక అప్పుడే, గోడలపై గీసిన పిల్లల గీతలలో చేరుకునే చెమ్మ.
ఎవరో తమ చూపుడు వేలిని కన్నీటిలో ముంచి
ఆ గోరువెచ్చటి తడిని ఆ బొమ్మల్లో అదిమినట్టు

వాళ్ళు జాగ్రత్తగా, గూళ్ళను అల్లుకున్నట్టు దాచుకున్న ఆ చిరిగిన కాగితాలలో చేరే
ఒక సునిశితమైన నిశ్శబ్దం. మరి అప్పుడు ఇల్లంతా
ఆగీ ఆగీ చిట్లే, ఒక వెక్కిళ్ళ శబ్ధం. సరిగ్గా ఆ క్షణాన

నీ ఇంటి బయట పావురాళ్ళు  హింసగా కొట్టుకునే రెక్కల అలజడి. ఇక రాలిపోతాయి
వాటి ఈకలు తెగి, నెమ్మదిగా నీ గుమ్మం ముందు ఎవరూ తాకని ఒక వొంతరితనంతో.
ఇక  వెళ్ళిపోతుంది వీధిలోంచి ఒంటరిగానే ఒక ఒంటె, పిల్లలు హృదయాలు కొట్టుకునే

గల్ గల్ శబ్ధాలతో. నిరాశగా తోసుకుంటూ వెళ్ళేపోతాడు
వంటరిగానే ఒక ఐస్క్రీమ్ బండి వాడు నీ ఇంటి ముందు
ఆగి, మరీ మరీ అరచీ నీ ఖాళీ బాల్కనీలోకి చూచీ చూచీ-

ఇక గేటు వద్ద ఒక్కత్తే ముదుసలి బిచ్చగత్తె, ఖాళీ సత్తుగిన్నెతో
ఈ నగరంవంటి నీ నలుచదరపు అపార్ట్మెంట్ ముందు నీ వంటి
ఆకలితో, డోక్కుపోయిన కడుపుతో, దాహంతో చిట్లిన పెదాలతో
ఒక నిరాకార మృత్యుమయ హృదయంతో - చూడండి

నిజంగా తెలియదు నాకు, ఏం చేయాలో, పిల్లలు అలా
నన్ను వాటేసుకుని బావురుమని ఏడ్చినప్పుడూ
వెక్కిళ్ళతో అలా తినకుండా నిదురోయినప్పుడూ-

మరి అప్పుడు, అక్కడ వాలిన పూలను చూస్తూ ఏం చేయాలో మీకేమైనా తెలుసా ఇంతకూ?