నిశ్శబ్దం మెట్లు

రాత్రైతే ఎక్కుతావు నిశ్శబ్దం మెట్లు, చీకట్లోంచి నింగివైపు-

కొంత గాలి తిరుగుతుంది అప్పుడు. నేలపై రాలిన పూలు
కొంతదూరం దొర్లి సన్నటి సవ్వడి చేస్తాయి
అప్పుడు. ఎక్కడిదో కొంత కాంతి నీ బాల్కనీ

అంచులలో, ఆకులు హడావిడిగా కదిలే ఆ రాత్రి వేళల్లో.
అవే, నిన్ను నువ్వు ఓపలేక
నిన్ను నువ్వు కాపాడుకోలేక

బొట్టు బొట్టుగా తిరిగి నువ్వు నీలోకే ఇంకిపోయే ఆ వేసవి
రాత్రుళ్ళు. ఎవరైనా నిను తాకితే
వాళ్ళ చేతివేళ్ళ నిండా అంటుకుని

వారి శరీరాల నిండా వ్యాపించే పొగ కమ్మిన నీ  చీకటి రాత్రుళ్ళు
కొంత దిగులుతో కొంత రోదనతో
కొంత కరుణతో కొంత మరపుతో

నిన్ను పది మందికి ముడివేసి
వారికి దగ్గర చేసే రాతిరాత్రుళ్ళు
నువ్వు ఎవ్వరికీ చెప్పుకోలేని ఆ మహా శ్వేత రాత్రుళ్ళు. ఎన్నటికీ
తీరని ఆ దాహపు రాత్రుళ్ళు.

మరి ఇంతకూ, విన్నావా నువ్వు
నిశ్శబ్దం మెట్లు ఎక్కే ఆ పాదాలు
తూలుతున్న ఆ వగరు శబ్ధాన్ని?