కొన్నిసార్లు కష్టం

1
కొత్తగా ఏమీ చెప్పను. సౌందర్యం వదిలి వేసుకుంటున్న
     చీకటి నీటిపై తేలే చిన్ని రాతలివి: సరే విను-
2
ముందుగా దీనిని ఊహించు, ఇలా: అలసి ఇక సాగలేక
     ఒరిగిపోయిన ఛాతిపై, చీకట్లో ఎవరో ఒక దీపం వెలిగించి
నీ పక్కగా కూర్చుని, సన్నటి చిరునవ్వుతో, ఒక
     పదునైన చాకుతో నీ ఛాతిని ఒరిమిగా చీల్చి

ఆపై ఆ రాత్రిలో మెరిసిపోయే, ఒక తెల్లని గులాబీని ఉంచుతారు.
     గుబురు పొదల్లోకి, కుందేళ్ళూ  చందమామలూ
వెళ్ళిపోయే సమయాలు: మరే, ఎవరూ అని అడగకు
     మరే, మరి ఎవరూ అని చూడకు. హృదయాన్ని

అలా చీల్చి/నదీ తిరిగి పూవై పాతుకుపోయినదీ ఒక నాలిక
     అవునో కాదో నీకు ఎలా తెలుసు? చూడు, వీధి మలుపు చివర
కళ్ళను తుడుచుకుంటూ వెళ్లిపోతున్నారు, ఎవరో
     అరచేతుల్లో నెత్తురోడుతున్న తననే, నిన్నే
     అతి జాగ్రత్తగా పుచ్చుకుని. మరి గుర్తుకు వస్తున్నారా నీకు

నువ్వొకసారి పొదివి పుచ్చుకుని వొదిలివేసిన నీ
     సహచరీ, నీ సహాచరుడూ, లోకంపై కోపంతో నువ్వు నీ
నిస్సహాయతతో చరచిన నీ పిల్లల బుగ్గల్లో, వాటిపై
     వలయమై ముద్రితమైన కమిలిన నిప్పులూ, తలను గోడకేసి
బాదుకున్న ఆ నీ కుత్తుక తెగిన రాత్రుళ్ళూ ?
3
కొత్తగా ఏమీ చెప్పను. సౌందర్యం వొదిలి వేసుకోలేని
     చీకటి నీటిపై తేలే పాదాలు ఇవి. నీ పదాలు ఇవి- సరే
4
ఎల్లా చచ్చిపోదాం మనం, ఈ కాగితపు అంచున ఊగిసలాడే
     రాత్రికీ, రాత్రి అంచున వెలిగే ఎవరూ లేని పిల్లల రెప్పల కాంతికీ?