ఒకనాడు

తన పక్కన కూర్చుంటూ, "ఎలా ఉన్నావు?" అని ఎందుకో
తనని అడిగిననాడు - ఆనాడు -

ఆకాశం చీకటి అంచులలో చిక్కుకుని ఉంది. వొదులుగా గాలి
లతలలోనూ, ఆకులలోనూ తడపడి
చివరికి నేలపై ఆగిపోయి ఉంది -

ఎవరో ఎక్కడో ఏడుస్తున్నారు. పిల్లలో, పెద్దలో కానీ
ఆ గొంతులకి వయస్సు లేదు. ముళ్ళకి
చిక్కుకున్న చీర ఏదో కదిలి మరికొద్దిగా

చిరిగిపోయినట్టు, ఏడ్చీ ఏడ్చీ జీరవోయే గొంతులు -
ఆకలితో మూలకు ఒదిగిపోయిన పిల్లలు.
నీడలు సాగే గోడలు. గోడలు వలే నీడలు.
ఖాళీ పాత్రలు. చిరిగిన చాపలూ దుప్పట్లు -

మరి, అధాటున లేచి వెళ్లి జాగ్రత్తగా ఎవరూ తొలగించని
చీరే తను. ఉన్న రెండిటినే మళ్ళా మళ్ళా
ఉతకగా రంగులు పోయి మెరుపు పోయి
పాలిపోయి వడలిపోయి ఎక్కడో రాలిపోయి

మరి అవి తనో, తన చీరలో, తన వక్షోజాలో లేక
ఎండిపోయిన తన పెదాలో, నిస్త్రాణగా
వాలిపోయిన తన చేతులో, తన కళ్ళో

నాకు తెలియదు కానీ, తన పక్కన కూర్చుంటూ

'ఎలా ఉన్నావు నువ్వు?' అని ఎందుకో తనని అడిగిననాడు
- ఆనాడు - తను ఎందుకో చిన్నగా నవ్వి
నెమ్మదిగా నన్ను తట్టి, నా పక్కన్నుంచి
లేచి వెళ్లిపోయింది తను!