ఇప్పుడే, ఇక్కడే

ఇది గొప్ప కవితేమీ కాదు కానీ
ఈ కవిత, గుంపుగా తోటలో వాలిన సీతాకోకచిలుకల నిశ్శబ్ధం నుంచి మొదలయ్యింది-

కాదు కాదు!
ఈ కవిత నిజానికి
గుంపుగా సీతాకోకచిలుకలు నీలో వాలక ముందు
ఆకాశం నిండా కమ్ముకుని పూవుల్లా వికసించే మబ్బులతో మొదలయ్యింది-

మరి అది నిజమో, అబద్ధమో
నాకు తెలియదు కానీ, నిజానికి, ఇది గొప్ప కవితేమీ కాదు కానీ, ఈ కవిత
గుంపుగా సీతాకోకచిలుకలు వాలక ముందు, మబ్బులు పూవుల్లా విచ్చుకోకముందు
ఎవరో నవ్వినట్టు, తెరలు తెరలుగా వీచిన ఒక గాలిలో తన ప్రాణం పోసుకుంది-

ఉఫ్ఫ్. మళ్ళా దారి తప్పాను-
నిజానికీ కవిత, సీతాకోకచిలుకలకి ముందూ, పూలకి ముందూ, తన నవ్వుకి ముందూ
చెట్ల కింద - ఇక ఏమీ చేయలేక - తన అరచేతుల్లోకి ముఖాన్ని కుక్కుకున్న
ఒక మనిషి ఒంటరితనంలో మొదలయ్యింది.

ఇదే ఆఖరు సారి. ఇక అబద్ధం చెప్పను-
అసలు కవితే కాని ఈ కవిత, "నువ్వు ఎవరినైనా ఇష్టపడితే
వాళ్ళకా విషయం ఈ రోజే చెప్పు. ఎవరితోనైనా గడపాలనుకుంటే, తప్పక కాలం గడుపు.
నువ్వు ఇష్టపడ్డవాళ్ళ అరచేతులలోకి

ముందూ వెనుకా చూడక, నిన్ను నువ్వు వొంపుకోవాలంటే
వాయిదా వేయక, ఆ పనిని ఇప్పుడే చేయి. ప్రేమించు. రమించు. తాకు -
అందులో తప్పేం లేదు. ఏం చేసినా - ఇప్పుడే, ఇక్కడే.

ఎందుకంటే, మరో లోకమేమీ లేదు
ఎందుకంటే, ఇంకాసేపట్లో ఈ కాగితంపై వర్షం కురియబోతుంది. ఆ తరువాత
నువ్వూ ఉండవు, తనూ ఉండదు, నువ్వు రాయబోయే కవితా ఉండదు- "

అని అతను అనుకున్న క్షణాన, నిజానికి అతని శరీరం అంతం అయ్యి
ఈ కవిత మొదలయ్యింది. నిజం -
ఇదేమీ గొప్ప కవితేమీ కాదు కానీ

ఈ కవిత, నిశ్శబ్ధం అతని గుండెలో
సీతాకోకచిలుకల గుంపులా గూడు కట్టుకోక మునుపే
ఒక ముఖంలో, ఒక పూవులో, ఒక మబ్బులో, ఒక వాన చినుకులో
ఒక వాన చినుకుతో మొదలయ్యింది-!