చివరకు

ఒక రాత్రిలో నీ పక్కగా కూర్చుని

నెమ్మదిగా నీ అరచేతిని నా అరచేతిలోకి తీసుకుని, అమ్మాయీ
వంచిన నీ తలను పైకెత్తి, అంతే నెమ్మదిగా నీకు
ఏమైనా చెబుదామనే అనుకుంటాను
ఏదైనా చూపిద్దామనే అనుకుంటాను-

అమ్మాయేమో చూపు తిప్పదు. కాలమేమో ఇద్దరినీ దాటదు-
అప్పుడు అంటుంది అమ్మాయి ఎప్పటికో

"'ఏం జీవితమిది? నీతో? బ్రతకడానికి నీ వద్ద

పూవులు లేవు. వానలూ లేవు. వనాలూ లేవు. దయగా ప్రవహించే నదులూ లేవు.

మంచుదీపం వెలిగే వేకువ ఝాములు లేవు
మైదానాలపై ఎగిరే సీతాకోకచిలుకలూ లేవు-
రాత్రుళ్ళలో మెరిసే వెన్నెల సవ్వళ్ళసలే లేవు.

ఈ కాలం గడపటానికి,  కనీసం నీ వద్ద గుప్పెడు మిణుగురులైనా లేవు.
చెప్పు, ఏం జీవితమిది నీతో? పో. పో పో.
వెళ్ళిపో - ఇక్కడ నుంచి" అని పాపం
చాలా ఖచ్చితంగానే, చాలా కచ్చగానే
అడుగుతోందా అమ్మాయి-

సరిగ్గా అప్పుడు - సరిగ్గా అప్పుడే - సరిగ్గా ఆ క్షణానే
(ఆపై మీరేమనుకున్నా సరే)

తన అరచేతిని నా ఛాతిలో దాచేసుకుని, తనని గట్టిగా ముద్దు పెట్టేసుకుని
పూవులూ, వానా, నదులూ అయిన సీతాకోకచిలుకలు
మిణుగురులతో మిలమిలా మెరుస్తో తిరిగే రాత్రిలోకీ  
మంచు కురిసే వెకువఝాము చీకట్లలోకీ

- తటాలున - తనతో పాటు దుమికేసాను

'ఇంతకాలం నీకు చూయించనది ఇదొక్కటే' అనుకుంటూ!