ఒకనాడు

తన పక్కన కూర్చుంటూ, "ఎలా ఉన్నావు?" అని ఎందుకో
తనని అడిగిననాడు - ఆనాడు -

ఆకాశం చీకటి అంచులలో చిక్కుకుని ఉంది. వొదులుగా గాలి
లతలలోనూ, ఆకులలోనూ తడపడి
చివరికి నేలపై ఆగిపోయి ఉంది -

ఎవరో ఎక్కడో ఏడుస్తున్నారు. పిల్లలో, పెద్దలో కానీ
ఆ గొంతులకి వయస్సు లేదు. ముళ్ళకి
చిక్కుకున్న చీర ఏదో కదిలి మరికొద్దిగా

చిరిగిపోయినట్టు, ఏడ్చీ ఏడ్చీ జీరవోయే గొంతులు -
ఆకలితో మూలకు ఒదిగిపోయిన పిల్లలు.
నీడలు సాగే గోడలు. గోడలు వలే నీడలు.
ఖాళీ పాత్రలు. చిరిగిన చాపలూ దుప్పట్లు -

మరి, అధాటున లేచి వెళ్లి జాగ్రత్తగా ఎవరూ తొలగించని
చీరే తను. ఉన్న రెండిటినే మళ్ళా మళ్ళా
ఉతకగా రంగులు పోయి మెరుపు పోయి
పాలిపోయి వడలిపోయి ఎక్కడో రాలిపోయి

మరి అవి తనో, తన చీరలో, తన వక్షోజాలో లేక
ఎండిపోయిన తన పెదాలో, నిస్త్రాణగా
వాలిపోయిన తన చేతులో, తన కళ్ళో

నాకు తెలియదు కానీ, తన పక్కన కూర్చుంటూ

'ఎలా ఉన్నావు నువ్వు?' అని ఎందుకో తనని అడిగిననాడు
- ఆనాడు - తను ఎందుకో చిన్నగా నవ్వి
నెమ్మదిగా నన్ను తట్టి, నా పక్కన్నుంచి
లేచి వెళ్లిపోయింది తను! 

ఎలా? ఇలా.

దారిన పరిగెత్తుకుంటూ పోయే పిల్లలు, ఝూమ్మంటూ -

మొగ్గలు నవ్వుతూ విచ్చుకుని పరిగెడుతున్నట్టూ
పూలు గాలిలో తేలుతున్నట్టూ
పూల వాసన వేసే సీతాకోకలు

అరుపులతో, మాటలతో, నేలపై
పాదాలు ఆనీ ఆనక ఆనక ఎక్కడికో ఎగిరిపోతునట్టూ
మబ్బులు పట్టిన నిన్నూ నీ చేతినీ
పుచ్చుకుని, ఏ కాంతి లోకాలలోకో

లాక్కు వెళ్తున్నట్టూ తోస్తున్నట్టూ చూపిస్తున్నట్టూ.

దా దా. మరి నువ్వు కూడా తప్పకుండా: నాతో.
చూడు చూడు, ఇక ఒక వర్షం
కురియబోతోంది ఇక్కడ
ఇప్పుడు

దా దా
మరి అందుకే
వచ్చేటప్పుడు
పొరబాటున కూడా, ఒక గొడుగుని మాత్రం నీ వెంట తెచ్చుకోకు!

నీడలు

మబ్బు పట్టి ఉంది అప్పుడు.

'ఎవరూ లేరు నాకు' అని తనే అనుకుందో లేక నువ్వే అనుకున్నావో
లేక, చివరికీ గాలే అనుకుందో కానీ
ఆకుల అలలపై సాగేఈ కాలం నావ

నెమ్మదిగా ఆగిపోతుంది. ఒక సముద్రం నిశ్చలమవుతుంది. ఇక
ఒక పిట్ట కొమ్మల్లోకి ముడుచుకుపోగా
ఒక పసి పసిడి శరీరంతో ఆ రాత్రి

పగలే కన్నీరు పెడుతుంది. నీ ఛాతి అంతా
కుంకుమమయం అవుతుంది
వాన పడుతుంది. గుండె చెదిరి
నీ గూడు చెదిరి, నీ మనస్సంతా

చిత్తడి చిత్తడి అవుతుంది. నీళ్ళు గుమికూడి

అలజడి సవ్వళ్ళుగా, వలయాలు వలయాలుగా మారే
ఒక, చిన్ని నీటిగుంట అవుతుంది.
ఇకప్పుడు - మబ్బు పట్టినప్పుడు
మబ్బుపట్టి నువ్వు కురిసేటప్పుడు

ఒక పసిడి పావురం, తన పాదాలతో నీ ఛాతిని
నెత్తురోడేలా గీరుతూ, నీపై తచ్చాట్లాడుతూ
"ఎక్కడికి పోయావు నువ్వు? ఇన్నాళ్ళూ?

నాతో కనీసం ఒక్క మాటైనా చెప్పకుండా?"

అని వెక్కిళ్ళతో జీరగా, ఉబ్బసం గొంతుతో అడిగితే

అప్పుడు

మబ్బు పట్టి - మబ్బు పట్టి
మబ్బు పట్టి - మబ్బు పట్టి
మబ్బు పట్టి - మబ్బు పట్టి

ఇనుప సంకెళ్ళయి ఊగే

నల్లని నీడలు - తెల్లని నీడలు

ఎవరికీ చెప్పుకోలేని, కన్నీళ్ళు పెట్టుకోలేని
పొదలవంటి మాటలవంటి
నీలాంటి

నీడలు - నీడలు
నీడలు - నీడలు
నీడలు - నీడలు
నీడలు - నీడలు
నీడలు - నీడలు

నీ... 

జీవితం

"జీవితం అంటే ఏమిటి?" అని నువ్వు అడిగిన నాడు - ఆనాడు -
నా వద్ద సమాధానం లేదు

అందుకని, తల ఎత్తి ఒక సారి ఆ రాత్రి ఆకాశంలోకి చూసాను
చీకట్లోని నక్షత్రాలనీ, నేలపై అంబాడే వెన్నెలనీ
ఆ వెన్నెల వెలుగులో గలగలా కదిలే నీడలనీ
చెవిలో రహస్యమేదో చెప్పిపోయే గాలినీ విన్నాను.

చుట్టూ గూళ్ళయిన చెట్లనీ, చెట్లని పెనవేసుకుని పడుకున్న
మనుషులనీ, వాళ్ళు కప్పుకున్న మట్టినీ, ఆ మట్టి
చెప్పే కథలన్నిటినీ విన్నాను. ఆనక, ఆ కథలలోని

కనులలోకి దుమికి ఆ నీళ్ళల్లో మునిగాను. ఎవరెవరివో
వేల చేతులని తాకాను. ముద్దాడాను. మరో దినం
లేనట్టూ - ఇక రానట్టూ - గాట్టిగా ప్రాణం పోయేలా
వాళ్ళని కావలించుకున్నాను. ఎందుకో ఏడ్చాను

హృదయాన్ని చీల్చుకుని, దాని అరచేతిలో పెట్టుకుని
నెత్తురోడుతూ 'ఇది మీదే, ఇది మీదే' అని ఆ కలల
వీధుల్లో అరుచుకుంటూ తిరిగాను. గొంతు అరిగరిగీ 
ఒక అమ్మలోనో, అమ్మలాంటి స్త్రీలోనో ఒదిగాను

ఇక తను ఒక జోలపాట పాడి ఈ విశ్వాన్ని ఊపితే
వెక్కిళ్ళు పెట్టుకుంటూ, ఒక నిధ్రలోకో, నిద్రలాంటి
ఒక మృత్యువులోకో, నీ శ్వాసలోకో జారుకున్నాను-

నిజం: "జీవితం అంటే ఏమిటి?" అని నువ్వు అడిగిన నాడు - ఆనాడు -
"జీవితం అంటూ ఏదీ లేదు. జీవించడమే ఉంటుంది"
అనే సమాధానం నా వద్ద లేకా, చెప్పరాకా, తల ఎత్తి

ఒకే ఒక్కసారి నీలోకి చూసాను! నన్ను నేను కనుగొన్నాను.       

మరే

103 degreeల జొరం
దానికి మూడింతల cold (జొలుబంటారులే)
గొంతులో వీచే తుమ్మముళ్ళ చెట్లు
ఆ చెట్లల్లో
గుడ్లగూబల పోరు
దగ్గు
హోరు

ఇక
Augumentin 625mg
Temfix
Crocin® Pain Relief Tableట్టూ
డ్రిల్లూ
డిసిప్లీనూ లేని
Benedryల్లూ వేసుకుని

గంటకోసారి
గోరువెచ్చని నీళ్ళతో ఉప్పు gargling చేసుకుంటో
నిమిషానికోసారి ముక్కు చీదుకుంటో

నా మానాన నేను, ఓ మూలగా
జోబుగుడ్డలోకి పసుపుపచ్చగా జారే
మురిగిన ఆత్మతో
కూర్చుంటే
ఇంతలో

నువ్వో
కవితతో తయార్
తుమ్ముకుంటో, ముక్కుకుంటో మూలుగ్గుంటో
బిక్కుబిక్కుమంటూ
తిరిగే నా ప్రాణానికి -

ఒరే నాయనా
అరే హేమిరా రాజన్
ఇంతయునూ జాలీ కరుణా దయా లేదా నీకు

Life
is beautiful అని
ఈ సమయంలో చెప్పటానికి!  

delirium

తల ఒగ్గిన చెట్ల కింద ఒకమ్మాయి-

కృంగిన నీ తలను ఎత్తి, తనని నువ్వు చూసినప్పుడు
నీ చుట్టూతా తెల్లని పూల నీడలు-
ఆకాశానికీ భూమికీ ఒక వల వేసి
నిన్ను ఊపినట్టో, జోకోట్టినట్టో- గాలి.

అలలుగా వెళ్ళిపోయే సరస్సులోని కాంతి.

నీళ్ళల్లో సగం మునిగిన ఆ గులకరాళ్ళు
ఎలాగూ మాట్లాడవు: అందుకని, ఇక
వాటిని తీసి, నీ గుండెలో దాచుకుని
వాటి స్థానంలో నానిన నీ కళ్ళని ఉంచి

తన వైపు చూస్తావు: అదే-ఆ అమ్మాయి వైపే  
తల ఒగ్గిన చెట్ల కింద, మాగిన నీడల్లో
నుల్చున్న అమ్మాయి వైపే: అప్పుడు
- అప్పుడే - అడుగుతుందా అమ్మాయి

ఎంతో అమాయకంగా మరెంతో విస్మయంగా చిన్నగా:

"ఎక్కడికి వెళ్ళిపోతున్నాయీ అలలు?"

ఇక అప్పుడు,
ఆ సాయంసంధ్యలో తనువొగ్గిన చెట్ల మీదుగా
నీ లోపల కుంగిపోతున్న సూర్యబింబం వైపు
ఎలా

తన చూపుని మళ్ళించగలవు నువ్వు?

ఇప్పుడే, ఇక్కడే

ఇది గొప్ప కవితేమీ కాదు కానీ
ఈ కవిత, గుంపుగా తోటలో వాలిన సీతాకోకచిలుకల నిశ్శబ్ధం నుంచి మొదలయ్యింది-

కాదు కాదు!
ఈ కవిత నిజానికి
గుంపుగా సీతాకోకచిలుకలు నీలో వాలక ముందు
ఆకాశం నిండా కమ్ముకుని పూవుల్లా వికసించే మబ్బులతో మొదలయ్యింది-

మరి అది నిజమో, అబద్ధమో
నాకు తెలియదు కానీ, నిజానికి, ఇది గొప్ప కవితేమీ కాదు కానీ, ఈ కవిత
గుంపుగా సీతాకోకచిలుకలు వాలక ముందు, మబ్బులు పూవుల్లా విచ్చుకోకముందు
ఎవరో నవ్వినట్టు, తెరలు తెరలుగా వీచిన ఒక గాలిలో తన ప్రాణం పోసుకుంది-

ఉఫ్ఫ్. మళ్ళా దారి తప్పాను-
నిజానికీ కవిత, సీతాకోకచిలుకలకి ముందూ, పూలకి ముందూ, తన నవ్వుకి ముందూ
చెట్ల కింద - ఇక ఏమీ చేయలేక - తన అరచేతుల్లోకి ముఖాన్ని కుక్కుకున్న
ఒక మనిషి ఒంటరితనంలో మొదలయ్యింది.

ఇదే ఆఖరు సారి. ఇక అబద్ధం చెప్పను-
అసలు కవితే కాని ఈ కవిత, "నువ్వు ఎవరినైనా ఇష్టపడితే
వాళ్ళకా విషయం ఈ రోజే చెప్పు. ఎవరితోనైనా గడపాలనుకుంటే, తప్పక కాలం గడుపు.
నువ్వు ఇష్టపడ్డవాళ్ళ అరచేతులలోకి

ముందూ వెనుకా చూడక, నిన్ను నువ్వు వొంపుకోవాలంటే
వాయిదా వేయక, ఆ పనిని ఇప్పుడే చేయి. ప్రేమించు. రమించు. తాకు -
అందులో తప్పేం లేదు. ఏం చేసినా - ఇప్పుడే, ఇక్కడే.

ఎందుకంటే, మరో లోకమేమీ లేదు
ఎందుకంటే, ఇంకాసేపట్లో ఈ కాగితంపై వర్షం కురియబోతుంది. ఆ తరువాత
నువ్వూ ఉండవు, తనూ ఉండదు, నువ్వు రాయబోయే కవితా ఉండదు- "

అని అతను అనుకున్న క్షణాన, నిజానికి అతని శరీరం అంతం అయ్యి
ఈ కవిత మొదలయ్యింది. నిజం -
ఇదేమీ గొప్ప కవితేమీ కాదు కానీ

ఈ కవిత, నిశ్శబ్ధం అతని గుండెలో
సీతాకోకచిలుకల గుంపులా గూడు కట్టుకోక మునుపే
ఒక ముఖంలో, ఒక పూవులో, ఒక మబ్బులో, ఒక వాన చినుకులో
ఒక వాన చినుకుతో మొదలయ్యింది-!

తన చేతివేళ్లు

ఎన్నేళ్ళో అయింది 

తన చేతివేళ్ళని కాస్త ఓదార్పుగా పట్టుకుని.  బహుశా  నాకు నాలుగైదు నెలలు ఉన్నప్పుడో  లేక ఇంకా అంతకు మునుపో  తన చేతివేళ్ళని అలా ఒక పక్షి గూడులా నా చేతివేళ్ళతో అల్లుకుని ఉంటానేమో కానీ, మళ్ళా ఇంత కాలానికి తన చేతివేళ్ళని పదిలంగా నా అరచేతుల్లోకి తీసుకోవడం: వడలిపోయి రాలిన పూలకాడలను ఏరి, జాగ్రత్తగా ఎత్తి పట్టుకున్నట్టు-

"నొప్పి" అని తను అంటుంది. తను ఎవరు అని మీరడిగితే, ఆ తనువు అమ్మే. అవును మళ్ళా అమ్మే. తన చేతివేళ్లపై, తన పసుపచ్చని చేతివేళ్లపై, తన ముంజేతిపై ఆకుపచ్చని నరాలు తేలి వాచిపోయి, తల్లి లేని పసిపాపల్లా, "నొప్పీ" అని ఏడిస్తే ఎవరూ పట్టించుకోని ఆనాధల్లా - బెక్కి బెక్కి ఏడ్చే - తన చేతివేళ్ళే. ఆ చేతివేళ్ల వెనుక దాగున్న, మీకు తెలియని తన జీవితపు నెత్తుటి చారికలే -   

మరి, తెలియదేమో మీకు: ఇప్పుడు తనకో అరవై ఐదు. నాకో నలభై రెండు. ఇన్నాళ్ళూ  ఎవరు ఎటువైపు చెదిరిపోయామో, మబ్బులమై ఎటు కొట్టుకుపోయామో, వర్షమై ఎక్కడ రాలిపోయామో - మీకు తెలియదు. తనకి తెలుసో లేదో కూడా నాకు తెలియదు, కానీ 

తలుపు సందులో పడి ఇరుక్కుపోయి, నలిగిపోయి, వణికిపోతునట్టు ఉండే తన చేతివేళ్ళని ఎప్పుడైనా పొరపాటున మీ అరచేతుల్లోకి తీసుకుంటే, పొంగుకు వచ్చే ఒక దుక్కం: మీ గుండెలోకి ఎవరో చేతులు జొనిపి మీ హృదయాన్ని చీల్చి బయటకి లాగినట్టు ఉండే, కమ్ముకునే ఒక నిస్సహాయత. నొప్పి. నీకు కూడా. ఆ తరువాత 

 ఇక చివరకు మిగిలేదల్లా - ఇంకొంత కాలానికి తన చేతివేళ్ళు ఉండవు అనే స్పృహ. తనూ ఉండదు అనే స్పృహ. తను ఉన్నప్పుడు ఒక్కసారైనా తన చేతిని మీ చేతుల్లోకి తీసుకుని, ఊరకే రికామిగా తనతో ఎందుకు కూర్చోలేదనే దుక్కం. తను మిమ్మల్ని కని ఏం బావుకుంది అని బావురుమంటూ, ఈ లోకంలో ఒంటరిదై రాలిపోయే, మీ శరీరాలంతటి ఒక కన్నీటి చుక్క. 

అంతే.  

చక్కని మాటలు

"చక్కని మాటలు ఏమైనా చెప్పు" అంది తను
నా చుట్టూ ఉన్న రాత్రినీ, చీకటి ఆకాశాన్నీ 
వాటిలో మెరిసే నక్షత్రాలనీ చూపించాను-

"ఆలా కాదు
పూలవంటి మాటలని ఏమైనా మాలగా కట్టు" అంది తను-
నేల రాలిన లతలనీ, చనుబాలు లేని వెన్నెల కనులనీ
శరీరాలు చెక్కుకుపోయిన ప్రేమలనీ చూయించాను-

"పోనీ, ఊరకే
కనీసం వానలాంటి
కనీసం తుంపరలాంటి పదాలనైనా కురవనివ్వు" అంది తను-
లోకం త్రవ్వుకుపోయిన కాలం కాంతినీ
రెక్కలు తెగిన ఒక పావురాన్నీ, కడుపు

డోక్కుపోయిన ఒక పసిపాపనీ, చీరేయబడ్డ
యోనులతో, దిగంతాల ఖాళీ అరచేతులతో
ఎదురుచూపులై నిలిచిన అమ్మలనీ చూయించాను-

వొణుకుతూ, అప్పుడు
"ఇప్పుడు ఇవేమీ వద్దు నాకు. కాసేపు, నువ్వు
నిశ్శబ్ధంగా ఉండు చాలు" అని అంది తను.

సరిగా ఆ క్షణానే
బిగించి పెట్టుకున్న తన అరచేతిని నెమ్మదిగా తెరచి
ఆ నెత్తుటి నెలవంకల ముద్రికలని
ఈ తెల్లని కాగితంపై -మెత్తగా- అద్ది

"చక్కటి మాటలు చెప్పడం
ఎలాగా?" అని, తిన్నగా తనలోకే చక్కగా వెళ్ళిపోయాను నేను! 

దీప్తి*

మరి, ఆ రోజు

వాన కురిసినంతసేపూ తాగుతూనే ఉన్నాను.
మనుషుల మడుగుల్లో, పూల రాపిడుల్లో, ఆకులు రాలి, ధూళి రేగి
కళ్ళల్లో నువ్వు పడి, అవి ఎరుపెక్కే వరకూ -

బహుశా, నన్ను నేను పూర్తిగా మరచిపోదామనుకున్నానేమో: ఆ రోజు
బహుశా నన్ను నేను పూర్తిగా దగ్ధం చేసుకుందామనుకున్నానేమో:
ఆ రోజు. బహుశా, చచ్చిపోదామనుకున్నానేమో ఆ పూటా ఆ రోజు-

లేక
నా శరీరం మొత్తమూ అమృత విషంలా వ్యాపించిన నిన్ను
నా శరీరాన్ని చీల్చి, దానిలోంచి నిన్ను పూర్తిగా పెగల్చివేసి
నీ, నా గతాన్నుంచి విడివడి - శుభ్రపడి -మరొక జన్మ ఎత్తి
నా దారిన నేను బ్రతుకుదామనే అనుకున్నానేమో నేను

అమాయకంగా - ఆ రోజు. మరి ఇక ఏమైతేనేం

ఆ రోజు
వాన కురిసి, వెలసి చివరకు రాత్రితో వెళ్ళేపోయింది.
మనుషుల్లో పడి, పూలమౌనాల్లో మునిగీ, ఆకులతో కొట్టుకుపోయీ, ఎవరైనా
ఇంత మాట్లాడతారేమోనని, దారిన పోయే ప్రతివాళ్ళనీ
బ్రతిమాలుకుని, వెంటబడి అడుక్కుని, చీదరించుకోబడీ

మరి, ఆ రోజు  అతని కళ్ళల్లోకి నువ్వు రాలిపడితే

బరువెక్కి, ఎరుపెక్కీ అవి చినుకులతో జారిపోతే
రెండు పసిపాప చేతులై అవి, ఈ లోకంలోకి సాగి
నిన్ను వెతుక్కునేందుకు వెళ్లి, ఎక్కడో తప్పిపోతే

తిరిగి బెంగగా దారి వెతుక్కుంటుంటే, ఎక్కడో నెత్తురోడుతుంటుంటే

మరి, ఆ రోజు
నువ్వు ఎక్కడో, మళ్ళా ఒక గూటిలోకి చేరేదాకా
వాన మళ్ళా కురిసేదాకా తాగుతూనే ఉన్నాను-

ఎదురుచూపు

కూర్చుని ఉంటావు నువ్వు -అక్కడ- ఆ నలిగిన వేళల్లో, ఎవరో వస్తారని.

అప్పుడు, నీ ముఖాన్ని తాకి
నీలో బెంగని నింపే ఒక చల్లటి గాలి. కొమ్మల్లో
తిరిగి వచ్చిన పక్షుల కలకలం సద్దుమణిగి, పూలు రాలే నిశ్శబ్ధంలో
ఎక్కడో దూరంగా ఒక ఇంటిలో వెలిగించబడిన దీపపు కాంతి:
ఇక

నీ చుట్టూ నువ్వు
గట్టిగా చేతులు చుట్టుకుని, నీలోకి నువ్వు ముడుచుకుని
తల తిప్పి చూస్తే, నీ పాదాల వద్ద, ఎక్కడి నుంచో కొట్టుకు వచ్చిన ఒక ఆకు
నీ హృదయం వలే కంపిస్తే

నువ్వు
నీ ప్రాణం కంటే మిన్నగా
నువ్వు ప్రేమించినవాళ్ళెవరో నీకు గుర్తుకు వచ్చి, నీ శరీరం వణికిపోయి
క్షణకాలం నీ గుండె ఆగిపోయినట్టూ

లీలగా
ఆ ముఖం ఆ స్పర్శా ఆ గొంతూ
లిప్తకాలంపాటు నీ సమక్షంలో మెరిస్తే, నీలోంచి నువ్వు తొణికిపోయి
నీలో నువ్వు నలిగిపోయి, పిగిలిపోయి, మౌనమైపోయీ
కూర్చుని ఉంటావు నువ్వు
అక్కడే 

ఆ నలిగిన వేళల్లో - కొంత ఉప్పగా కొంత నొప్పిగా -           
నిన్ను నువ్వు ఉగ్గబట్టుకుని
ఈ చీకటిని ఎత్తుకుని

ఎవరో ఒకరు వస్తారని, రాత్రిలో మిణుగురులై మెరుస్తారనీ-

ఆనాడు

"ఇక్కడ - ఎవరికీ ఎవరూ, ఏమీ కారా" అని ఏడ్చింది తను - ఆనాడు.

నాకు బాగా జ్ఞాపకం - ఆనాడు.
పది కిలోమీటర్లు నడిచి, తన గదికి చేరుకుని ఉంటాను - ఆనాడు.
టికెట్కి డబ్బులు లేక, మిగిలిన రూపాయితో బీడీలు కొనుక్కుని
నన్ను నేను తొక్కుకుంటూ, నీడలతో మాట్లాడుకుంటూ
మరో దారి లేక, తన గదికే చేరుకొని ఉంటాను -ఆనాడు-

అశోకా ఆకులు విలవిలలాడుతూ ఉండినై తన గది ముందు - ఆనాడు.
తన గది తలుపుల పూల కర్టెన్, సన్నగా ఊగుతూ ఉండింది - ఆనాడు.
సన్నటి గాలి ఒకటి గదినంతా కమ్మి కన్నీటి వాసన వేస్తూ ఉండింది -
ఆనాడు - పల్చటి ఎండ ఒకటి

తన గదిలో నేలపై, దొర్లుతూ బెక్కుతూ ఉండింది - ఆనాడు. మరచాను

గోడపై ఒక ఏసు క్రీస్తు చిత్రమూ, టేబుల్పై ఒక పూలపాత్రా, ఇంకా
తను తెచ్చుకుని అమర్చుకున్న వెదురు  బొమ్మలేవో కాలిపోయి
రాలిపోయేందుకు మిగిలిపోయినట్టు ఉన్నై-ఆనాడు. అవునారోజు
ఆ గదిలో- ఆ మంచంపై

తెల్లని దుస్తులతో, మూలకు గిరాటేసిన ఒక మాంసం ముద్ద వలే
కుత్తుక తెగి కొట్టుకులాడుతున్న కోడిపిల్ల వలే గుండెలు పగిలేలా
గుండెలు చరుచుకుంటూ ఏడుస్తున్న ఒక తల్లివలే, పసిపాపవలే
ఆ గదిలో - ఆ మంచంపై, తనే ఆనాడు 

"లంజాకొడుకు. మళ్ళా వచ్చాడు. ధెంగి, ఉన్నదంతా దెంకపోయాడు.
ఇంకేం పెట్టను పిల్లలకి" అంటే, ఒక మూలగా బెదురు బెదురుగా
ఇద్దరు పిల్లలు. నెత్తురు చారికలు. చిరిగిన చీర. తెగిన బ్లౌజు.
విరిగిన గాజులూ. బూటు ముద్ర పడ్డ పొత్తి కడుపు కిందుగా

తుక్కు తుక్కయిన తన యోనిలోంచి
చుక్కచుక్కగా
చుక్కచుక్కగా
చుక్కచుక్కగా
నె
త్తు
రు

"ఇక్కడ - ఎవ్వరికీ ఎవరూ ఏమీ కారు" అని తను
ఒక బండ కేసి బాదుకున్నట్టు
నాకేసి తన తలను కొట్టుకుని
ఏడ్చిననాడు

ఆనాడు- 

తను

అప్పుడు, తన ఇంటికి వెళ్లాను.

ఎవరో కొమ్మనుంచి తెంపి పడవేస్తే,  నేలపై రాలి
ఇక పూర్తిగా ఎండి, గాలికీ ధూళికీ కొట్టుకుపోయే ఆకునై తన గుమ్మం ముందు
వణుకుతూ ఆగాను:

అప్పటికి తనకి పెళ్లై పోయింది.

చాలా చిక్కిపోయి ఉంది తను
చావు బతుకుల మధ్య ఊగిసలాడుతున్న ఒక రోగిలాగా ఉండింది తను-
విదేశాల నుండి తనని చూసేందుకు వచ్చిన
తనని వొదిలి వేసిన కొడుకుని చూసి

అప్పటికీ ఒక నవ్వుతో, అతి కష్టం మీద
మంచంపై నుంచి లేచేందుకు ప్రయత్నించే, ఆస్థిపంజరం వలే మారిన
ఒక తల్లిలానూ ఉండింది తను. నాకు అలానే ఎదురుపడింది తను-

మరి అప్పటికి ఇంకా, నాకు పెళ్లి కాలేదు.

అప్పుడు
తనని అడగాలని అనుకున్నాను
ఎలా ఉన్నావనీ, ఇదంతా ఏమిటనీ, ఎందుకు ఇలా జరిగిందనీ, ఇలా
ఎందుకు మిగిలావనీ, ఇంకా ఏమేమో
చాలానే - ఆడగాలానే అనుకున్నాను

గతించిన వాటిని ఏమీ మార్చలేని
ఇలాంటివే, ఎందుకు పనికిరాని ప్రశ్నలనే ఎన్నో అడగాలనే అనుకున్నాను
మాటల్నీ కోల్పోయి ఒక మూగవాడిలా, ఇలాగే ఏవో
ఏవేవో ఎన్నెన్నో సంజ్ఞలతో చేయాలనే అనుకున్నాను

అప్పుడు
కళ్ళ వెంబడ నీళ్ళు పెట్టుకుంది తను.
ఇంకా అప్పటికీ నేను, ఒక గూడూ గుమ్మం లేకుండా మునుపటిలానే
మనుషుల్నో మట్టో కొట్టుకుని రోడ్లపై తిరుగుతున్నానీ గ్రహించింది తను.
ఏదో చెప్పాలని కూడా అనుకుంది తను
నా చేతిని ఒకసారి

గట్టిగా పట్టుకుందామని
తన చేతిని తపనగా చాచి, మళ్ళా అంతలోనే ఆగిపోయింది తను. కళ్ళు తుడుచుకుంది తను-
ఏవో పేర్లు పిలిచి, గదిలోకి పరిగెత్తుకు వచ్చిన
ఇద్దరు పిల్లలని చూయించింది తను. ఆపై

ఎందుకో తల వంచుకుంది తను. తనలో
తాను ఏదో గొణుక్కుంది తను. ఆకాశం మసకేసి, గాలి రేగి - మబ్బులేవో చుట్టుకుని
నేలపై నల్లని నీడలు వ్యాపించి, ఘోష పెడుతూ ఉంటే
లేచి, వణికే చేతులతో ఒక దీపం వెలిగించింది తను -

అప్పుడు, అంతసేపూ, ఆ తరువాతా
చినుకులు ఇనుప తాళ్ళై, ఇంటిని బిగించి తిరిగి వదులు చేసేలోపు, నేను
ఆ ఇద్దరు పిల్లలనీ ఒళ్లో కూర్చో పెట్టుకుని
ఏవో అడుగుతున్నంత సేపూ

అన్నం వండింది తను. హడావిడిగా ఏదో కూర చేసింది తను.
ఒక ప్లేట్లో ఇంత వడ్డించుకుని వచ్చి, తినమని, నా ఎదురుగా, మసిపట్టి
వెలుగుతున్న కిరసనాయిలు బుడ్డీ వలే కూర్చుంది తను -
నా ముఖంలో ముఖం పెట్టి కూర్చుని
"చెప్పు: ఎన్నాళ్ళి లా" అని అడిగింది, తను.

అప్పుడు
తనని చూద్దామని తనది కాని ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు
తను పెట్టిన అన్నం తింటున్నప్పుడు, నా గొంతుకేదో అడ్డం పడింది-
ఇక ఇప్పుడు

ఈవేళ
అన్నం తింటూ పొలమారితే
తనే గొంతుకు అడ్డం పడి, తను లేని ఆ అక్షరాలే ఇలా ఇక్కడ
ఇంకా ఇప్పటికీ గుండెకు అడ్డం పడి
ఇలా ఎక్కిళ్ళు పెట్టుకునే
తనో, నేనో లేక ఇంకా మరెవరో -

అంతే. ఇంకేమీ లేదు.

చివరకు

ఒక రాత్రిలో నీ పక్కగా కూర్చుని

నెమ్మదిగా నీ అరచేతిని నా అరచేతిలోకి తీసుకుని, అమ్మాయీ
వంచిన నీ తలను పైకెత్తి, అంతే నెమ్మదిగా నీకు
ఏమైనా చెబుదామనే అనుకుంటాను
ఏదైనా చూపిద్దామనే అనుకుంటాను-

అమ్మాయేమో చూపు తిప్పదు. కాలమేమో ఇద్దరినీ దాటదు-
అప్పుడు అంటుంది అమ్మాయి ఎప్పటికో

"'ఏం జీవితమిది? నీతో? బ్రతకడానికి నీ వద్ద

పూవులు లేవు. వానలూ లేవు. వనాలూ లేవు. దయగా ప్రవహించే నదులూ లేవు.

మంచుదీపం వెలిగే వేకువ ఝాములు లేవు
మైదానాలపై ఎగిరే సీతాకోకచిలుకలూ లేవు-
రాత్రుళ్ళలో మెరిసే వెన్నెల సవ్వళ్ళసలే లేవు.

ఈ కాలం గడపటానికి,  కనీసం నీ వద్ద గుప్పెడు మిణుగురులైనా లేవు.
చెప్పు, ఏం జీవితమిది నీతో? పో. పో పో.
వెళ్ళిపో - ఇక్కడ నుంచి" అని పాపం
చాలా ఖచ్చితంగానే, చాలా కచ్చగానే
అడుగుతోందా అమ్మాయి-

సరిగ్గా అప్పుడు - సరిగ్గా అప్పుడే - సరిగ్గా ఆ క్షణానే
(ఆపై మీరేమనుకున్నా సరే)

తన అరచేతిని నా ఛాతిలో దాచేసుకుని, తనని గట్టిగా ముద్దు పెట్టేసుకుని
పూవులూ, వానా, నదులూ అయిన సీతాకోకచిలుకలు
మిణుగురులతో మిలమిలా మెరుస్తో తిరిగే రాత్రిలోకీ  
మంచు కురిసే వెకువఝాము చీకట్లలోకీ

- తటాలున - తనతో పాటు దుమికేసాను

'ఇంతకాలం నీకు చూయించనది ఇదొక్కటే' అనుకుంటూ!

బియ్యపు గింజల కథ

ఇదంతా పాతదే.
బియ్యాన్ని నువ్వు గుప్పిళ్ళతో తీసుకుంటున్నప్పుడు
ఒకప్పుడు నువ్వు బియ్యం డబ్బాలో వేసిన వేపాకులు - ఎండిపోయి ఇప్పుడు -
నలిగి చేసే, పిగిలిపోతున్న శబ్ధాలే -

మరి
ఒకతనేమో - బియ్యం ఉండటమే ముఖ్యం అని అంటాడు
మరొకతనేమో - బియ్యాన్ని వెలికి తీసే చేతులే ముఖ్యం అని అంటాడు
ఇంకొకతనేమో - బియ్యాన్ని ఇన్నాళ్ళూ కాపాడిన వేపాకులను చూడమని అంటాడు
చివరతనేమో - బియ్యాన్ని వండే చేతుల గాధ వినమని చెబుతాడు
మొదటతనేమో - ఇంతా చేసి మీరు 

బియ్యాన్ని తనలో నింపుకున్న డబ్బాని 
మరచిపోయారని గురుతు చేస్తాడు. ఇక
మొదటా చివరా కానీ అతను - అప్పుడు 

ధాన్యం వచ్చిన నేల గురించీ పండించిన చేతుల గురించీ చెబితే
ఏడో అతను - ధాన్యాన్నీ, ఆ నేలనూ, పండించిన శరీరాలని
త్రవ్వుకుపోయే రాబందులనీ గుర్తించమని వేడుకుంటాడు -

నీ నోట్లికి వెళ్ళే ప్రతి గింజ పైనా ఒక రక్త లిఖిత చరిత్ర ఉందనీ
ఏదీ శూన్యంలోంచి వచ్చి శూన్యంలోకి పోదనీ చెబుతాడు-
కొంత కార్యచరణుడివై, ఈ లోకకాలంలో సంచరించాల్సి ఉందనీ
అది నీ ప్రాధమిక కర్తవ్యమనీ చెబుతాడు. అరచేతుల్లో ఒక అద్దం ఉంచుతాడు-  

సరే. సరే. సరే. మరేం లేదు.
ఇదంతా పాతదే. ఇదంతా బియ్యపు గింజల కథే.
బియ్యాన్ని నువ్వు గుప్పిళ్ళతో తీసుకుంటున్నప్పుడు
బియ్యంతో కలగలసిపోయిన ఎండిన వేపాకులు
నలిగిపోయి చేసే అనాధల ఆక్రందనలే-

అయితే, ఆ శబ్ధాలు మరిప్పుడు
ఎటువైపు నిలబడి ఉన్నాయో
ఏ ఏ కథలని వింటున్నాయో -
నేను నీకు ప్రత్యేకంగా చెప్పాల్సిన పని లేదనే అనుకుంటున్నాను.          

ఆట

ఏదో చెప్పాలని అనుకుంటావు
ఇంతకుముందు ఎవరూ చెప్పనిదీ, ఎవరూ సూచించనది కూడా-

అప్పుడు, గోడలపై నీడలు
అగ్నికీలల వలే రెపరెపలాడుతూ ఎగబాగుతూ  ఉంటాయి
లేత ఎండలో తూనీగలు సీతాకోకచిలుకలతో ఎగురుతూ ఉంటాయి.
ఇక పిల్లలే, పొలోమని అరుస్తో వాటి వెంబట.
ఇక ఒక కుక్కపిల్లే తోకూపుకుంటో

వాళ్ళ వెంటా, తెల్లటి మబ్బులా సాగే
గాలి వెంటా, గాలిలా కొట్టుకుపోయే మబ్బుల వెంటా
పూలల్లా రాలే చినుకుల వెంటా, గునగునా పరిగెత్తుకుపోయే ఆకుల వెంటా
రేగే ధూళి వెంటా, పొదలలోంచి తప్పించుకుని సరసారా పాకిపోయే

ఒక పచ్చని పచ్చి వాసన వెంటా
కొంగు కప్పి తన లోకాన్ని తడవకుండా కాపాడుకుంటున్న
ఒక తల్లి వెంటా, తన పాదాల వెంటా, బయట లోకమంతా వాన కురస్తా ఉంటే
లోపల మబ్బులు పట్టి కూర్చున్న నీ వెంటా

సరిగ్గా అప్పుడే  
ఇంతకుముందు ఎవరూ చెప్పనిదీ, ఎవరూ సూచించనది కూడా
నువ్వు చెప్పాలని కూర్చున్నప్పుడే

ఎవరి వెనుక ఎవరో
ఎవరి పదాల వెనుక మరెవరో అని తెలియక నువ్వు
సతమతమౌతున్నప్పుడే, ఇదొక ఆట అని మరచి  
నువ్వు గంభీర మౌతున్నప్పుడే 

మరి, సరిగ్గా అప్పుడే, సరిగ్గా అక్కడే-!