ఒక పిచ్చుక కథ

(this ain't no poem. what ever it is, it is mine-)

ఎండ పలకల రాళ్ళుగా మీద పడే వేళ. సాయంత్రం కల్లా నువ్వు, కవులు చెప్పిన వడలిన పువ్వువో లతవో కావు. చెమట వాసన వేసే, అవయవాలు తెగిపడే ఒక మామూలు మనిషివి మాత్రమే - 

తను అడుగుతుంది: ఉదయం నుంచీ కరెంట్ లేదు. పాత కుండ కదా, చల్లబడటం లేదు నీళ్ళు, అని తను ఒక గ్లాసు నీళ్ళు నీ ముందు ఉంచుతుంది. వొణికే చేతులతో అందుకుని త్రాగుతావు నువ్వు. అదొక మహా వరం. నీళ్ళు ఎవరైనా అందివ్వడం. కవిత్వం రాసేవాళ్ళకు తెలిసినా ఎవరూ మాట్లాడని సత్యం: పగలంతా చచ్చీ, చచ్చీ, నాలుగు రూకలకై నానా నానా మాటలు పడి, కాళ్ళు ఈడ్చుకుంటూ ఇంటికి వచ్చే సత్యంం: మరి కవులు ఎవరూ మాట్లాడరు, నువ్వు ఒక కుటుంబాన్నీ నిన్నూ నీ నాలుగు వాక్యాలనీ బ్రతికించుకుంనేందుకు, మొడ్డ గుడిచిపోయి, నిన్ను నువ్వు ప్రతి దినం చంపుకుని ఇంటికి వచ్చే వైనం. అయినా ఇది దీని గురించి కాదు కానీ

నీళ్ళు నీ గొంతులోకి దిగుతున్నప్పుడు ఒక వాక్యం నిన్ను తడి గుడ్డతో తుడిచిన విరామం. తల తిప్పి చూస్తే నీ స్త్రీ పట్లా నీ పిల్లల పట్లా ఒక కృతజ్ఞత. ఆనక, లోకపు దుస్తులు వొదులుకుని, దిస మొలతోనో, ఒక లుంగీతోనో,  ఒక చెడ్డీతోనో, అట్లా జారగిలబడతావు కదా బాల్కనీలోనో లేక అద్దెకు తీసుకున్న హాల్లోనో - అప్పుడు 

నెర్రులిచ్చిన నీ అరిపాదాలను చూస్తూ తను అంటుంది: మీ కాళ్ళు ఎప్పుడూ ఇట్లా పగలలేదు. నొప్పి వేయడం లేదూ? ఒక్క నిమిషం" అంటూ ఒక వెడల్పాటి నీటి పాత్రని తెచ్చి తను నీ పాదాలని దానిలో ముంచమని అన్నప్పుడు, నీ శరీరంలో ఒక ఎడారి. 'మరి అమ్మ ఉండాలి కదా, అరిపాదాలు కాక, ఒళ్ళంతా చిట్లి, మాన్పుకునే దారీ మార్గం లేక ఎక్కడో పిగిలిన ఆ చర్మపు, హృదయ చర్మపు తొనకల్ని పీక్కుంటూ, నెత్తురోడుతున్న పాదాల్ని ఎదురుగా పెట్టుకుని నిన్ను తలచుకునే అమ్మ ఎక్కడో ఉండాలి కదా అమ్మ' అని నువ్వు తలచుకుంటావు కానీ 

నీ చుట్టూ చీకటి. గాలి సాయంత్రాన్ని వొదిలి రాత్రిని ఎప్పుడు తీసుకు వచ్చిందో తెలియని గాలి. నువ్వొక పిచ్చివాడివి. ఎర్రి ముఖం వేసుకుని నువ్వు అయోమయంగా చూస్తున్నప్పుడు, నీ ఎదురుగా ఒక పిచ్చిక గూడు. అపార్ట్మెంట్ పలకలలో, శాటిలైట్ వైర్ల మీదుగా కట్టుకున్న పిచ్చుకుల గూడు. నువ్వు ఎప్పుడూ చూసి ఉండవు - మూడు పిచ్చుక పిల్లలు నోరు తెరిస్తే, వాటిలో నీ స్త్రీ పిల్లలూ నీ తల్లీ తండ్రీ--- ఇంత ఆహారం పెట్టి, అటు పిమ్మట బాల్కనీలో కింద ఉంచిన మట్టి ముంతలోంచి నీళ్ళు అందుకుని లేత గొంతులలోకి వంపే పిచ్చుకలు...

ఇదంతా ఎక్కడ మొదలు పెట్టాం? (this ain't no poem. what ever it is, it is mine-) అని కదా? ఎండ పలకల రాళ్ళుగా మీద పడే వేళ. సాయంత్రం కల్లా నువ్వు, కవులు చెప్పిన వడలిన పువ్వువో లతవో కావు. చెమట వాసన వేసే, అవయవాలు తెగిపడే ఒక మామూలు మనిషివి గురించి మాత్రమే అని కదా - ఈ లోపల

ఎవరో ఒక స్నేహితుడు వస్తాడు. అతని చేతులో ఒక పక్షి గూడు. మీరు అంటారు అతను త్రాగుబోతు అనీ, ఎప్పుడూ తల్లి గురించే వ్రాస్తాడనీ: మరి మీకు ఓపిక ఉండదు. మరి మీకు ఎప్పుడూ, మీరు విశ్లేషించే జీవితాన్నే వ్రాయాలనీ. పిల్లలని పెట్టిన పిచ్చుకలు గూట్లో కాక, బయట ఎక్కడో కూర్చుంటాయి. ఇనుప తెరలపై ఎక్కడో నిదురోతాయి. అవే, పిచ్చుకలు. నువ్వు ఇప్పటి దాకా చూడని పిచ్చుకలు - ముడుచుకుని ముడుచుకుని కూర్చుని పడుకునే పిచ్చుకలు- " మ్మా మ్మా, వాటి పిల్లలు ఎట్లా?" అని పిల్లలు అంటారు కానీ

కిందొక రెక్కలు విరిగిన పిచ్చుక. కిందొక, రెక్కలు కింద కలలు దాచుకున్న పిచ్చుక . కింద ఒక, మట్టి ముంతలో మాత్రమే తనని తాను చూసుకునే పిచ్చుక. చిన్న తండ్రి పిచ్చుక. చిన్న తల్లి పిచ్చుక. ఆ తరువాత...? (to be continued)