A Note

"లేనని అనుకోకు. కనుమరుగయ్యానని తలచకు. 

కలలలో, నిన్ను కలత పరచే చేతుల వంటి 

పదాలను, మన శరీరాల వంటి, మన శ్వాసల వంటి వాక్యాలను 
వొదిలివేసి నేను వెళ్లిపోయానని అనుకోకు. చూడు - అలసిన ఒక 
దీపం,గాలి వేలిని పుచ్చుకుని, దొర్లిపోయే ఆకుల వెంట సాగిపోయే 

ఒక క్షతగాత్ర కాలంలో, గానంలో ఉన్నాను నేను: 
వాన, కన్నీళ్ళ వాసన వేసే రహదారులలో
రహదారులు నీ అంత కనులై, నోరు తెరచి 
ఎదురు చూసే పిచ్చుక పిల్లల వంటి లోకమై

అట్లా సాగిపోయే, అంతం కాని దారులలో ఉన్నాను నేను. నమ్ము - 
నన్ను. నేను అయిన నిన్ను. తప్పక 
వస్తాను నేను. తిరిగి వస్తాను నేను -"

ఇలా పలికి అతను, పై ఆఖరి వాక్యం చివర ఒక బిందువుని 
ఉంచాలా వద్దా అని సందేహించాడు. ఇక 
అప్పుడు తను, వంచిన తలను లేపి ఇలా 

అంది: "నేను ఎదురుచూస్తున్నాను. ఇంకా, నీకై - ఒక ఎదురుచూపు 
ఎదురుచూపై మరొక చూపుకై ఎదురుచూస్తోంది. మరి
నువ్వు నన్ను, నీకు ఎన్నటి దారి 
చూపించనివ్వగలుగుతావు? మరి 

నువ్వు, ఎప్పటికి ఇక్కడికి రాగలుగుతావు?"

ఆ తరువాత, ఇక్కడ ఇప్పటికీ ఒక 
నెత్తురుబొట్టు ఉబికిన కాటుక ఖాళీ
తనం. తనువు. తన తనం - ఒక 

వాక్యంత బిందువూ, విరామచిహ్నం-

Tell me, how to write and what to write?