అతి మామూలు దినం

కనులపై నుంచి నీటిపొర ఏదో నెమ్మదిగా తొలిగినట్టు, అతి నెమ్మదిగా
  కాంతివంతమౌతుంది లోకం:

చల్లటి వెలుతురు గాలి వలే వీచి, ఇక ఈ ఉదయాన పచ్చటి ఆకులు
  కొద్దిగా కదులుతూ మెరుస్తాయి. నేలపై రాలిన
  పసుపుపచ్చని ఆకులు నెమ్మదిగా ముందుకు

దొర్లుతాయి, ఒక పసివాడు ఎక్కిన సైకిల్ను
  వెనుకనుంచి తోటి పిల్లలు తోస్తున్నట్టుగా-
  కొమ్మల్లో వాళ్ళు నవ్వుతున్న శబ్దాలు, చిన్నగా సన్నటి ఎండిన
  కొమ్మలు చిట్లి, ధూళి ఏదో రాలుతున్నట్టు

నువ్వు నిండారా తెరిచి చూసుకుంటున్న నీ
  అరచేతుల్లో కొంత సాంద్రతతో తొణికిసలాడే
  నీళ్ళ వంటి నీడలు: ఒకసారి, నీ ముఖాన్ని ఆ నీడలతో కడుక్కుని
  ఆ ఆవరణలో ఆ కుర్చీలో ఒళ్ళు విరుచుకుని

మళ్ళా ఒద్దికగా ముడుచుకుని కూర్చుంటున్నప్పుడు, ఇక నీకు
  తొలిసారిగా బ్రతికి ఉన్నావాన్న స్పృహ. కొంత
  లోతైన ఆనందం. ఎక్కడున్న వాటిని అక్కడే ఉండనిచ్చి, వేటినీ
  మార్చాలని చూడక, సర్వాన్నీ అలా చూస్తూ

ఉండే ఒక చర్య. ఒక మామూలు దినచర్య. ఆహ్, ఇంతకూ ఇదంతా 'ఏమిటీ'
  అని నువ్వు అడిగితే ఇలా చెబుతాను:

ఏమీ లేదు. ఈ ఉదయాన ఇలా లేతగా
  లేతెరుపుగా వికసించిన పసికళ్ళ వంటి ఈ పూవులు సాయంత్రానికి
  రాలిపోతాయి- రాత్రిలోకి కనుమరుగవుతాయి
 
అందులో తప్పేం ఉంది?